κουκιά! Και μάλιστα με ενέσεις που γίνονται σε άλογα ενώ προπονητής του είναι ο πατέρας του.
 |
| του Στρατή Μαζίδη |
Δε διακρίνομαι για τις γνώσεις μου σε θέματα στίβου, όπως θα προσπαθήσω να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.
Αλήθεια, γιατί τέτοιος αιφνιδιασμός με την είδηση αυτή; Ή μερικά χρόνια νωρίτερα με τη Φανή Χαλκιά ή ακόμη πιο μπροστά με το δίδυμο Κεντέρη – Θάνου που ναι μεν δε εξετάστηκαν αλλά αυτοενοχοποιήθηκαν με τη στάση τους;
Εκτός αν αιφνιδιαστήκαμε όχι επειδή βρέθηκαν ντοπέ αλλά γιατί πιάστηκαν ενώ θα μπορούσαν να είχαν διαφύγει. Γιατί μη μου πείτε, ποιος δεν ντοπάρεται; Ακόμη και στην απλή γυμναστική, ορισμένα στάνταρντς πιάνονται μόνο με επιπλέον “ενισχύσεις¨.
Όσον για τον ελληνικό κλασσικό αθλητισμό, τι απέγινε; Από τη σταδιακή άνοδο της Ατλάντα, του Σίδνευ και το αποκορύφωμα της Αθήνας έως την πλήρη εξαφάνιση αμέσως μέτα.
Τι απέγινε η ντριμ τιμ της άρσης βάρων; Μήπως δεν πιάστηκε ο ένας το 2004 ντοπαρισμένος λίγο πριν αγωνιστεί; Ο μεγάλος προπονητής Χρήστος Ιακώβου ήταν τόσο μεγάλος ή απλά διαχειρίστηκε έξυπνα μια κακά τα ψέμματα, έτοιμη εισαγόμενη ομάδα που σάρωσε σε δύο Ολυμπιάδες; Διαφορετικά, πού βρίσκεται η επόμενη φουρνιά που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί την πρώτη ομάδα;
Δε θέλω να κηλιδώσω κανέναν, αλλά ως θεατής έχω πάψει από χρόνια να πιστεύω ότι έχω αγνούς αθλητές μπροστά μου. Πλέον έχουμε να κάνουμε με μάνατζερς, σπόνσορες, επιστήμονες, ειδικούς και κάποιες ανθρώπινες επαγγελματικές μηχανές παραγωγής ρεκόρ και μεταλλίων. Αυτός όμως δεν είναι αθλητισμός.
Είναι όπως η οδήγηση για αυτούς που δε φορούν ζώνη, μιλούν στο κινητό, παραβιάζουν τον ερυθρό σηματοδότη, εισέρχονται ανάποδα σε μονόδρομο, βρίσκονται υπό το κράτος του αλκοόλ και ξεπερνούν τα όρια ταχύτητας. Κάνουν ότι κάνουν, αρκεί να μη γίνουν αντιληπτοί. Κι αν δε γίνουν ποτέ αντιληπτοί, είναι μεν παράνομοι αλλά δεν καταγράφονται ποτέ ως τέτοιοι.
Έτσι και με το στίβο όπου η ντόπα έχει αναδειχθεί σε επιστήμη. Τι να πάρεις, πότε να το πάρεις, πως να το πάρεις.
Αυτό που με λυπεί ως άνθρωπο είναι ότι μπροστά στον πρωταθλητισμό, υπάρχουν νέα παιδιά που δε φοβούνται να ρισκάρουν την υγεία τους για ένα μετάλλιο και ενδεχομένως μια στρωμένη καριέρα στα σώματα ασφαλείας αν μιλάμε για την Ελλάδα. Δεν προβληματίστηκαν ποτέ από τον πρόωρο θάνατο της Ντίβερς ή κάποιες αθλήτριες της πρώην ανατολικής Γερμανίας που αργότερα υποχρεώθηκαν ουσιαστικά να κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου διότι είχαν μεταμορφωθεί σε άνδρες!
Ακόμη κι αυτοί που κατόρθωσαν να κερδίσουν ένα μετάλλιο, δε φρόντισαν να αποτραβηχθούν αλλά συνέχισαν το ρίσκο με αποτέλεσμα την πλήρη απομυθοποίησή τους. Τι αισθανθήκαμε άραγε βλέποντας το χρυσό του Κεντέρη στο Σίδνευ και λίγα χρόνια αργότερα το κυνηγητό με τις μοτοσυκλέτες στους δρόμους της Αθήνας; Αλλά και σε διεθνές επίπεδο ας θυμηθούμε τον Καναδό Μπεν Τζόνσον που άφησε στα κρύα του λουτρού το μακρινό 1988 την παγκόσμια κοινή γνώμη ή την Μάριον Τζόουνς που πρώτευε σε ότι συμμετείχε μέχρι να περάσει τις πόρτες της φυλακής στις ΗΠΑ.
Αυτό δε λέγεται αθλητισμός. Ούτε έχουμε Ολυμπιακούς Αγώνες φυσικά. Τι σχέση έχει αυτό το “πράγμα” με ότι γινόταν και ιδίως ότι σηματοδοτούσε η έναρξη των αγώνων στην αρχαία Ολυμπία; Έχουμε μια βιομηχανία κέρδους και promotion η οποία στο δικό της ιππόδρομο ποντάρει πάνω σε ανθρώπινα άλογα.
Μια πρόταση έχω μόνο. Να καταστεί η ντόπα ΝΟΜΙΜΗ! Αφού κάποιοι είναι τόσο ηλίθιοι για να ρισκάρουν την καλή τους υγεία βάζοντας γερά θεμέλια για μελλοντικές επιθετικότατες νεοπλασίες, τότε τίποτε δε θα εμποδίσει το κύκλωμα της ντόπας. Απεναντίας θα καταστεί ακόμη πιο επικίνδυνο και μη ανιχνεύσιμο!
Όσο για τα μετάλλια… Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός!
ΥΓ: και να σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά αυτά ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό για να αποφύγουν τις…κακοτοπιές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου