Επειδή, περιμένοντας την ποσοτική χαλάρωση στις 15 Ιουνίου, θα μείνουμε ακόμα μια φορά με το δασύτριχο βάκτρο στα χέρια, όπως λέει ο πάνσοφος λαός μας, που αν και πάνσοφος ούτε το δασύτριχο, ούτε το βάκτρο, που φέρει επί επταετία στο
απευθυσμένο του, γνωρίζει, ας απολαύσουμε την Πέμπτη 8 Ιουνίου, ώρα Γαλλίας 20.30 και Ελλάδας 21.30, που συμβαίνει να έχει ακόμα για δημοσιονομικούς λόγους τη δική της ώρα, τη ζωντανή μετάδοση της συναυλίας της Ορχήστρας του Παρισιού από το διαδίκτυο στην ιστοσελίδα:
Το πρόγραμμα με την 4η Συμφωνία του Beethonen, την Εισαγωγή από τους «Γάμους του Φίγκαρο» του Mozart και κάτι ακαθόριστο από Lehar, Strauss (Johann για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις) και πιθανόν και Offenbach δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους μουσικογνώστες, ούτε αξίζει ιδιαίτερα για τους μουσικόφιλους, αλλά είναι απλά χαλαρωτικό.
Αξίζει όμως η ορχήστρα (Ορχήστρα του Παρισιού) και το περιβάλλον (η αίθουσα «Pierre Boulez» του νέου κτιρίου της Philharmonie de Paris).
Σκεφτείτε να έπαιζαν το «Ein Gespenst geht um in der Welt» (Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο) και το «Ricorda cosa ti hanno fatto in Auschwitz» (Θυμήσου τι σου κάναν στο Άουζβιτς) του Luigi Nono και να θύμιζαν σ’ έναν λαό, όπως εμείς, που δεν θέλει να χάσει ούτε τις αλυσίδες του*, τις αλυσίδες του ευρώ, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και τη γερμανική ιστορία;
Θα κινδύνευε η χρηματοπιστωτική σταθερότητα και η γερμανική «αξιοπρέπεια».
Ό,τι, λοιπόν, μπορείτε να απολαύσετε σήμερα μην το αφήνετε για αύριο, ενώ ό,τι μπορείτε να κάνετε αύριο μην το κάνετε σήμερα.
Εγώ συνεχίζω να «απολαμβάνω» το καθεστώς του υγειονομικού σωφρονισμού και να κάνω σήμερα αυτό που, πιθανόν, δεν θα μπορώ να κάνω αύριο, αφού μετά από ζάλη και πέσιμο με κράτησαν στο νοσοκομείο να διερευνήσουν, όχι τις συνέπειες της ζάλης (ένα θλαστικό τραύμα που το έρραψαν), αλλά την ίδια τη ζάλη, μήπως και μπορέσει η ιατρική να δώσει απάντηση, όπως έγραψα πριν λίγο σε ένα φίλο, στις Σαρτρικές υπαρξιστικές και υπαρξιακές μου προθέσεις, δηλαδή, si l’existence précéde l’essence ou l’essence de l’existence (αν η ύπαρξη προηγείται της ουσίας ή η ουσία της ύπαρξης).
Πάντως, διά φωνής Χαρούλας Αλεξίου,
«Μία είναι η ουσία:
δεν υπάρχει αθανασία
…………….
Άιντε ν’ αρρωστήσει ο Άγιος Πέτρος
να τη βγάλουμε και φέτος».
ΥΓ
Μόλις πριν λίγο διάβασα, πως η στατιστική «δικαίωσε» μετά θάνατο το πρώτο τρίμηνο του 2017 με ανάπτυξη 0,4%.
Δεν ξέρω γιατί, με το διάβασμα της είδησης, πέρασε συνειρμικά από το μυαλό μου το προφητικό του Ελύτη, που σχεδόν άμεσα δικαιώθηκε με τα κυβερνητικά εμβατήρια της ανάπτυξης:
«Καὶ μεγάλα πλοῖα θ’ ἀνεβάσουν σημαίες, ἐμβατήρια θὰ πάρουν τοὺς δρόμους, οἱ ἐξώστες νὰ ράνουν μὲ ἄνθη τὸν Νικητή. Ποὺ θὰ ζεῖ στὴν ὀσμή τῶν πτωμάτων. Καὶ τοῦ λάκκου σιμά του τὸ στόμα, τὸ σκοτάδι θ’ ἀνοίγει στὰ μέτρα του, κράζοντας: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
– Βλέπω τοὺς Στρατοδίκες (και τους Οικονομοδίκες, αθάνατε ποιητή) νὰ καῖνε σὰν κεριά, στὸ μεγάλο τραπέζι τῆς Ἀναστάσεως».
Ανάπτυξη στην οσμή των πτωμάτων.
Προσωπικά δεν είδα τα εισοδήματά μας να αυξάνονται, αλλά αντίθετα μεσοπρόθεσμα να μειώνονται, ούτε τις στρατιές των ανέργων να βρίσκουν εργασία, γεγονός που με οδήγησε στη σκέψη του Daniel Attias: “Il est statistiquement impossible qu’une fille de 16 ans débranche son téléphone” (είναι στατιστικά αδύνατο πως ένα κορίτσι 16 ετών αποχωρίζεται το τηλέφωνό του) και αν αυτό το κορίτσι είναι μια προγηρασμένη κυβέρνηση μιας ημιθανούς δημοκρατίας, πώς θα μπορούσε να αποχωρισθεί το σπασμένο τηλέφωνο των στατιστικών της;
Ο μόνος που «βλέπει» αυτή την ανάπτυξη είναι ο πρωθυπουργός, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτό που βλέπει δεν είναι η ανάπτυξη, αλλά οι αριθμοί της, για να μας θυμίσει την ταινία «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» σε μια νέα version «Ο άνθρωπος που έβλεπε τους αριθμούς να περνούν», με τη διαφορά ότι στην τσεχοσλαβάκικη** ταινία ο Μίλος, όταν μετά από μια πρόωρη εκσπερμάτωση άφησε εξ αμελείας έγκυο τη Μάσα, αποφάσισε να αυτοκτονήσει, ενώ στην εγχώρια reproduction της, μας γκάστρωσε και μας ξαναγκαστρώνει ανηλεώς κάθε μέρα από πρόθεση, χωρίς αυτοκριτική αυτοκτονίας, γιατί, τελικά, η πολιτική δεν είναι η τέχνη της ευθύνης στους άλλους, αλλά η τεχνική της αυτοπεποίθησης, η αυτοκαταξίωση.
Όμως, «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία» (Κάλβος).
* Αναφέρομαι στο γνωστό απόσπασμα στην αρχική γερμανική γραφή του «Die Proletarier dieser Welt haben nichts zu verlieren als ihre Ketten. Sie haben eine Welt zu gewinnen. Proletarier aller Länder, vereinigt euch!» (Marx, Engels: Manifest der Kommunistischen Partei) (Οι προλετάριοι αυτού του κόσμου δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν ολόκληρο κόσμο. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε), αφήστε, όμως, έξω από την ένωση αυτή τους Έλληνες, γιατί νομίζουν πως ανήκουν σε μια άλλη ένωση – μαφία, την Ευρωπαϊκή, μαζί με τους τραπεζοχρηματιστές και τους βιομήχανους της Ευρώπης, δικαιώνοντας την άποψη του Μαρξ για τη σημασία της ταξικής συνείδησης στην αντιμετώπιση της ταξικής βλακείας.
** Το 1966, που γυρίστηκε η ταινία, ευτυχώς, υπήρχε ακόμα η Τσεχοσλοβακία, αλλά και η Ανατολική Γερμανία και η ΕΣΣΔ, που αποτελούσαν ανάχωμα στον γερμανικό ναζισμό.
Σήμερα να δούμε τί θα κάνουμε στη μονογονεϊκή ναζιστική Ευρώπη.
ΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου