Νόμος Κατσέλη (3869/10): Μία παγίδα, στα μέτρα των τραπεζών!!!

Νόμος Κατσέλη (3869/10): Μία παγίδα, στα μέτρα των τραπεζών!!!

Νόμος Κατσέλη (3869/10): Μία παγίδα, στα μέτρα των τραπεζών και ποια είναι η λύση.

Κώστας Ζηκογιάννης - Δικηγόρος

 

Όπως συμβαίνει στους περισσότερους δικηγόρους στις μέρες μας, βρίσκομαι κι εγώ συχνά με υποψήφιους πελάτες, που επιθυμούν να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του "νόμου Κατσέλη" (ν. 3869/10). Πολλές φορές μάλιστα δεν ζητούν να μάθουν τι δυνατότητες έχουν γενικά για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αλλά έρχονται αποφασισμένοι ότι πρέπει να εκκινήσουν αυτή τη διαδικασία.
    Δυστυχώς αυτό που δεν λέει κανείς είναι ότι ο "νόμος Κατσέλη" προσφέρει πραγματικά λύση σε ένα πολύ μικρό ποσοστό από το σύνολο των υπερχρεωμένων συμπολιτών μας. Αντίθετα προς τις προσδοκίες που καλλιεργούνται, άγνωστο από ποιους, οι περισσότεροι που επιδιώκουν την υπαγωγή τους σε αυτές τις διατάξεις τελικά θα αποτύχουν (ήδη αποτυγχάνουν, δεν είναι απλώς πρόβλεψη) και όχι μόνο δεν θα θεραπεύσουν το πρόβλημα αλλά θα το βρουν μπροστά τους ακόμα πιο διογκωμένο στο μέλλον.

Παρά ταύτα τα πινάκια των Ειρηνοδικείων είναι γεμάτα με τέτοιες υποθέσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων θα έχει ατυχή κατάληξη. Το μόνο που, κατ' αρχάς, επιτυγχάνεται είναι η παραγωγή μιας επιπλέον δικηγορικής ύλης, πράγμα που ως δικηγόρος είμαι υποχρεωμένος να θεωρώ καλό (αν και συχνά ακούω κάποια εξωφρενικά "τιμολόγια" συναδέλφων για μια απλή τέτοια διαδικασία του ν. 3869/10).
Αυτό που δεν μπορούσε να εξηγηθεί εύκολα αρχικά ήταν γιατί οι ίδιες Τράπεζες εμφανίζονται να κατευθύνουν τον κόσμο στην υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη,  αν όχι να τη διαφημίζουν κιόλας!..

Ο χρόνος και τα αποτελέσματα έχουν πλέον αποδείξει την αιτία...

         Οι τράπεζες, που φαινομενικά θίγονται από αυτόν το νόμο, με τη διαδικασία αυτή έχουν μία σειρά από όχι ασήμαντα ωφελήματα:

• Πετυχαίνουν να έχουν μία, έστω μικρή, μηνιαία είσπραξη από όλους αυτούς τους πελάτες τους, που πιθανότατα στην πλειοψηφία τους δεν θα κατέβαλαν τίποτα. Το πετυχαίνουν μάλιστα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, της τάξης των 3-4 ετών, καθώς οι υπόχρεοι παροτρύνονται από τους ίδιους τους δικηγόρους τους να είναι συνεπείς σε αυτές τις πληρωμές για να μπορούν να εμφανιστούν ευπρόσωπα στο δικαστήριο που θα κρίνει το ζήτημα.
• Επίσης παίρνουν μια οικειοθελή απεικόνιση της πραγματικής οικονομικής και περιουσιακής κατάστασης του πελάτη - οφειλέτη τους, που ίσως σε αρκετές περιπτώσεις να τους προσφέρει γνώση π.χ. περί κάποιων περιουσιακών στοιχείων, την οποία δεν είχαν πριν και, το σημαντικότερο, ο πελάτης - οφειλέτης δεσμεύεται ότι δεν θα εκποιήσει τίποτα από αυτή μέχρι το τέλος της διαδικασίας (ουσιαστικά αποκτούν εξασφάλιση παρόμοια με την προσημείωση...)!
• Τέλος, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας έχουν ένα 5%-10% περίπου των περιπτώσεων να υπάγεται τελικά στη ρύθμιση του νόμου Κατσέλη, από την οποία και πάλι δεν χάνουν, αφού εισπράττουν ένα μέρος έστω της οφειλής και το υπόλοιπο 90%-95% βρίσκεται να συνεχίζει να οφείλει τα αρχικά ποσά, έχοντας καταβάλλει ένα μικρό μέρος, που δεν καλύπτει ούτε τους τόκους του διαστήματος που διέτρεξε.
• Για αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία, οι τράπεζες θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την πλήρη εξόφληση των αξιώσεών τους με όλα τα μέσα, που διαθέτουν ήδη ή θα διαθέτουν στο μέλλον (βλ. π.χ. πλήρης απελευθέρωση κατασχέσεων και της πρώτης κατοικίας) έχοντας πλέον και ένα παραπάνω όπλο: την τουλάχιστον έμμεση δικαστική ομολογία του ύψους της οφειλής εκ μέρους των οφειλετών τους από τη διαδικασία του νόμου Κατσέλη!!!

       Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να πει κανείς ότι κι αν δεν υπήρχε νόμος Κατσέλη οι τράπεζες θα έπρεπε να τον ανακαλύψουν!... (κατά παράφραση της γνωστής επωδού περί βαρβάρων και άλλων τινών...).

Και επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι δεν αρκεί να απορρίπτει απλώς κανείς ό,τι δεν θεωρεί σωστό αλλά πρέπει να προτείνεται και η εναλλακτική, μπορώ με βεβαιότητα να αντιπροτείνω την ευθεία και ξεκάθαρη αμφισβήτηση των οφειλών προς τις τράπεζες.

Το μεγαλύτερο μέρος των τραπεζικών "χορηγήσεων" της τελευταίας δεκαπενταετίας έχει γίνει με ληστρικές πρακτικές και όρους (και ιδίως επιτόκια) και, εφόσον διεκδικηθεί η αναγνώρισή τους, μπορεί να επιτευχθεί, κατά περίπτωση, σημαντική μείωση ή και διαγραφή της οφειλής.  Εγώ, ως δικηγόρος, συνεργάζομαι με επιχείρηση επεξεργασίας  δεδομένων (www.DataReplete.gr) που, με τη χρήση ειδικού λογισμικού και λαμβάνοντας υπ' όψιν τους επί μέρους όρους κάθε ξεχωριστής σύμβασης, απεικονίζει με ακρίβεια όλες αυτές τις διαφορές και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά... (σχετικά μπορείτε να δείτε στο ατελές ακόμα site τους). Με αυτόν τον τρόπο έχω χειριστεί ήδη δεκάδες τέτοιες υποθέσεις με επιτυχία.

Το σημαντικό, πάντως, είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό όσων μαθαίνουν όλα αυτά, θα αποφασίσουν τελικά να δράσουν, απευθυνόμενοι σε εμένα ή σε οποιονδήποτε άλλο δικηγόρο για να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται.

Αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των τραπεζών (παλιά και συνηθισμένη πρακτική κάθε πολυεθνικής), οι οποίες κερδίζουν τέτοια ποσά από το σύνολο των θυμάτων τους, που τους είναι αδιάφορο το μικρό ποσοστό αυτών που θα τις αμφισβητήσει... Αρκεί η πραγματική αντίδραση να παρουσιάζεται ως "γραφικότητα" (ή με όποιον άλλο χαρακτηρισμό ταιριάζει ανά εποχή) και, κυρίως, να παρουσιάζεται ως αδύνατη ή αναποτελεσματική, ενώ παράλληλα πρέπει να υπάρχει και μία "βαλβίδα εκτόνωσης", χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο... Μέρος αυτής της πολιτικής είναι η δημιουργία του νόμου Κατσέλη... Αυτό εξάλλου είναι και το καλό για αυτούς που θα πάρουν την απόφαση να αντιδράσουν, γιατί αν μεγάλωνε υπερβολικά το ποσοστό αυτών που θα κινούνταν εναντίον των τραπεζών, τότε αυτές θα έπαυαν να αδιαφορούν και θα έβρισκαν τον τρόπο να αποφύγουν τη διόγκωση των απωλειών τους.

Συμπέρασμα: 

Σε όποια θέση κι αν βρίσκεται κανείς σε επίπεδο τραπεζικού δανεισμού (είτε είναι δηλ. ενήμερος είτε ήδη έχει διαταγές πληρωμής και κατασχέσεις σε βάρος του), έχει μόνο μία λύση: Να αναζητήσει τώρα τη μόνη αληθινή διέξοδο, αυτή της αμφισβήτησης των οφειλών του.