Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017

Ὑπάρχει ἂλλη ζωή μετά τόν θάνατο; Μέρος Δεύτερο …Τοῦ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΚΑ

ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Οἱ ἐπιστημονικές ἒρευνες πάνω στόν χωροχρόνο ἒχουν προχωρήσει τόσο
πολύ, ὣστε ἀπό ἓνα σημεῖο κι ἒπειτα τά σύνορα ἀνάμεσα στήν φυσική καί
τήν μεταφυσική καταρρέουν.

Δέν εἶναι λίγοι οἱ ἐπιστήμονες πού ὑποστηρίζουν ὃτι ἡ φαντασία
ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο συμπλήρωμα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσεως, πού μπορεῖ
νά χρησιμοποιηθῆ καί σάν ἀποδεικτικό στοιχεῖο μιᾶς θεωρίας.
Στό σύμπαν ἐξ ὁρισμοῦ ὑπάρχουν πολυάριθμοι κόσμοι, πού διακλαδώνονται.
Ἐμεῖς γνωρίζουμε μόνον ἓνα ἀπό αὐτούς. Ὑπάρχουν ἀνοιχτοί καί κλειστοί
κόσμοι. Στούς περισσότερους ἀπό αὐτούς δέν ἐκδηλώνεται ποτέ ζωή. Σέ
μερικούς ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι ὑποτυπώδης. Τέλος, σέ ἐλαχίστους, ἡ ζωή
ἀφθονεῖ.
Καί ἐνῶ ὃλα αὐτά τά παράδοξα ἀπομυθοποιοῦνται σιγά σιγά καί
τεκμηριώνονται ἀπό τήν ἐπιστήμη, ἒρχεται ἡ ἀρχαία ἑλληνική γνώση,
ἐπιστήμη καί φιλοσοφία νά ἐκπλήξη γιά μία ἀκόμη φορά τόν κόσμο μέ τίς
πρωτοποριακές ἀντιλήψεις του γύρω ἀπό τό σύμπαν, τό ὁποῖο ἀνίχνευσαν
ἰδεολογικά καί ὂχι μηχανιστικά, τήν κοσμογονία, τόν χωροχρόνο καί τήν
θεογονία.
Εἰδικότερα, ὁ Ζήνων ὁ Ἐλεάτης, ὁ γιός τοῦ Τελευταγόρα, πού ἐντάσσεται
χρονολογικά κοντά στήν ἐποχή τοῦ Πυθαγόρα καί τοῦ Δημοκρίτου, εἶναι ὁ
φιλόσοφος, πού μέ τά <παράδοξά> του ὂχι μόνο κατέπληξε τήν ἀρχαιότητα,
ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά καταπλήσσει τούς συγχρόνους ἐπιστήμονες γιά τίς
πρωτοποριακές ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες σέ τίποτα δέν ὑστεροῦν ἀπό ἐκεῖνες
τῶν συγχρόνων σοφῶν, ἀφοῦ κατά τόν πολύ Ἓρμαν Ντήλ ἀνεκάλυψε τήν
γενική θεωρία τῆς σχετικότητος καί τόν ἀπειροστικό λογισμό.
Τά ὃσα ὑπεστήριζε ὁ Ζήνων δέν ἀποτελοῦσαν παιχνίδια τῆς λογικῆς, ἀλλά
ἀποσκοποῦσαν νά στηρίξουν ὁρισμένες θεμελιώδεις θέσεις τῶν Ἐλεατῶν
φιλοσόφων, τοῦ Παρμενίδη, τοῦ Χρυσίππου καί τοῦ Μελίσσου, καί ἂσκησαν
μεγάλη ἐπίδραση στά μαθηματικά καί ἐπηρέασαν ἀκόμη καί τόν ἀτομικισμό
τοῦ Λευκίππου καί τοῦ Δημοκρίτου. Τό σημαντικότερο ὃμως εἶναι ὃτι ἡ
προβληματική καί ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ Ζήνωνος συνέβαλε στήν
διερεύνηση οὐσιωδῶν ζητημάτων τοῦ χώρου, τοῦ χρόνου καί τῆς κινήσεως,
πού συνδέονται μέ τό ἐρώτημα ἂν ὑπάρχει ζωή μετά θάνατον, ὃπως τό
ἀντιλαμβάνονται καί τό ἀναλύουν μέ τά παράλληλα σύμπαντα οἱ σύγχρονοι
ἐπιστήμονες.
Ἒλεγε μεταξύ ἂλλων ὁ Ζήνων ὃτι ὁ πραγματικός κόσμος πού βλέπουμε δέν
ἒγινε, διότι αὐτός ὁ κόσμος δέν ἒχει οὒτε ἀρχή οὒτε τέλος. Ἂν εἶχε
γίνει, θά εἶχε μία ἀρχή, ἑπομένως πρίν ἀπό τήν ἀρχή αὐτή δέν θά
ὑπῆρχε, θά ἦταν ἓνα καθαρό μηδέν. Ἀλλά ἀπό τό μηδέν δέν μπορεῖ νά
γεννηθῆ κάτι πραγματικό, ἑπομένως αὐτό πού δέν ἦταν τίποτα, δέν μπορεῖ
νά θεωρηθῆ ἀρχή γιά κάτι πού ἒγινε.
Συγκρίνατε τώρα τήν ξεκάθαρη αὐτή ἀλήθεια, μέ τό ἀστεῖο ἐπιχείρημα τῶν
συγχρόνων ἐπιστημόνων πού λένε <μή μᾶς ρωτᾶτε τί ὑπάρχει μετά τόν
Βόρειο Πόλο>.
Μία ἂλλη παράδοξη ἀντίληψη τοῦ Ζήνωνος εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὃταν ἲσα σώματα
κινοῦνται μέ ἲση ταχύτητα πρός ἀντίθετες κατευθύνσεις στόν ἲδιο χῶρο,
προσπερνοῦν ἀκίνητα σώματα πού βρίσκονται στόν ἲδιο χῶρο μέ ταχύτητα
διπλασία ἀπό ἐκείνη πού θά ἀπαιτεῖτο ἂν τά σώματα αὐτά ἐκινοῦντο.
Ἀκοῦστε τί εἶπε ὁ ἂνθρωπος. Σήμερα οἱ ἀστροφυσικοί τόν δικαιώνουν μέ
τά συγγράμματά τους.
Τό ἐπιχείρημα αὐτό εἶναι τό πιό πολύπλοκο καί δυσνόητο, ἀκόμη καί ἀπό
τό πιό παράδοξο ὃτι τά πάντα εἶναι ἀκίνητα στό σύμπαν. Ἓνα βέλος πού
ἐκτοξεύεται, ἐνῶ φαίνεται πώς κινεῖται, στήν πραγματικότητα μένει
στάσιμο, διότι κάθε τί πού καταλαμβάνει χῶρο ἲσο μέ τόν ἑαυτό του,
πρέπει νά βρίσκεται ἐν στάσει στόν χῶρο αὐτόν. Ἐπειδή λοιπόν ἡ πορεία
πού ἀκολουθεῖ ἓνα βέλος ἀποτελεῖται ἀπό τέτοια μέρη τοῦ χώρου, ἲσα
πρός τίς διαστάσεις τοῦ ἰδίου τοῦ βέλους, συνεπάγεται πώς τό βέλος
<ἡρεμεῖ> σέ κάθε χρονική στιγμή πού ἀντιστοιχεῖ σέ κάθε τέτοιο μέρος
τοῦ χώρου. Ἑπομένως τό ἀντικείμενο ἡρεμεῖ σέ ὃλο τόν χῶρο, ἐπειδή
αὐτός συντίθεται ἀπό αὐτά τά μέρη, πού εἶναι ἀκριβῶς ἲσα μέ τίς
διαστάσεις τοῦ ἀντικειμένου, καθ᾽ ὃλο τόν χρόνο πού συνίσταται ἀπό τίς
ἀντίστοιχες στιγμές.
Αὐτή ἡ ἀντίληψη τῶν Ἐλεατῶν φιλοσόφων ὃτι ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος
παρουσιάζονται ὡς συγκείμενοι ἀπό ἀδιαίρετα minima, ἒπαιξε σημαντικό
ρόλο στήν ἀτομική θεωρία. Καί καθώς ὁ Παρμενίδης ὑπεστήριξε ὃτι τό Ὂν,
δηλαδή τό σύμπαν, ἀποτελεῖ ἓνα συνεχές παρόν, χωρίς παρελθόν καί χωρίς
μέλλον, ὁ Ζήνων παίρνει ἓνα σῶμα πού κινεῖται (μέ ἀλλεπάλληλες
στάσεις), τό ἀπομονώνει στό παρόν καί, ἀκολούθως, τό θεωρεῖ ἀκίνητο.
Αὐτή ἡ ἐκπληκτική θεωρία περί ἀκινησίας τῶν πάντων, πού ἐπηρέασε ὃλους
τούς συγχρόνους σοφούς καί τούς ὑποχρέωσε νά δεχθοῦν ὃτι πρίν ἀπό τήν
Μεγάλη Ἒκρηξη ὑπῆρχε ἓνα ὑπερσυμπυκνωμένο ὑπεράτομο πού ἐξερράγη,
δημιουργῶντας τό σύμπαν καί τόν χωροχρόνο, εἶναι τόσο θεμελιώδης, ὣστε
σπανίως σήμερα ἐμφανίζεται σύγγραμμα ἀστροφυσικῶν, χωρίς νά κάνη
ἐπώνυμη ἀναφορά στόν Παρμενίδη καί στόν μαθητή του τόν Ζήνωνα.
Καί ἐνῶ οἱ σύγχρονοι σοφοί ἀρχίζουν πλέον νά πιστεύουν στήν θεωρία τῶν
παραλλήλων συμπάντων καί τῶν παραλλήλων κόσμων, οἱ Ἐλεάτες φιλόσοφοι
ὑποστήριζαν τό ἀκόμη ἐκπληκτικότερο, ὃτι <αύτό πού κινεῖται, δέν
κινεῖται οὒτε ἐκεῖ πού βρίσκεται οὒτε ἐκεῖ πού δέν βρίσκεται…>
Ἐπίσης οἱ Ἐλεάτες ἒδιναν ἀπάντηση στήν ἀκατανόητη ἀντίληψη περί χώρου.
Ἒλεγαν: <Ἂν ὑπάρχει χῶρος, θά εἶναι μέσα σέ κάτι. Καί αὐτό πού εἶναι
μέσα σέ κάτι, εἶναι μέσα σέ χῶρο, ἂρα καί ὁ χῶρος θά εἶναι μέσα σέ
χῶρο, κι αὐτό ἐπ᾽ ἂπειρον. Ἑπομένως χῶρος δέν ὑπάρχει…>
Ρωτῆστε ὁποιονδήποτε ἐπιστήμονα, τί εἶναι χῶρος. Δέν θά πάρετε ἀπάντηση.
Ὓστερα ἀπό ὃλες αὐτές τίς παραδοξότητες τῶν ἀρχαίων καί τῶν συγχρόνων
σοφῶν, δέν εἶναι περίεργο ὃτι οἱ ἐπιστήμονες, ὃταν φθάνουν στό σημεῖο
νά ἀποδείξουν μέ μαθηματικές ἐξισώσεις ὃτι ἡ ἂλλη ζωή ἐνδεχομένως
ὑπάρχει μετά θάνατον, βρίσκουν ἐκεῖ στρογγυλοκαθισμένες τίς ἐκ
δόγματος ἀλήθειες τῶν θρησκειῶν.
Ποῦ τίς ἒμαθαν οἱ ἱδρυτές τους. Ποιός τούς τίς εἶπε;
ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

.

.

Δημοφιλείς αναρτήσεις