ΙΣΟΒΙΤΕΣ ΚΑΙ ΙΣΟΒΙΟΙ «ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ*»

Αυτές τις μέρες γίνεται πολύ φασαρία για τις τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ ενός καπετάνιου ναυτικού, ισοβίτη εμπόρου ηρωΐνης και ενός καπετάνιου πολιτικού, ισόβιου

λαθρεμπόρου ελπίδας, αφού, σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηρωΐνη, όσο και η ελπίδα είναι ναρκωτικά, που οδηγούν τους εμπόρους στην ισχύ της εξουσίας, οικονομικής ή πολιτικής, και τους χρήστες στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων της τεχνητής ευτυχίας της αυταπάτης.

Σ’ αυτόν τον κόσμο ο Honoré de Balzac άκουγε ουράνιες φωνές και έβλεπε θεϊκές εικόνες, όπως για παράδειγμα την Κυριακή του παραλύτου τη φωνή του Χριστού στον Schäuble «ἆρον τόν κραββατόν σου καὶ περιπάτει» κι’ αυτός να τρέχει με το καροτσάκι στον ώμο να μας αναγγείλει τα χαρμόσυνα νέα για το κούρεμα του χρέους, την ποσοτική χαλάρωση, την έξοδο στις αγορές, την ανάπτυξη και τα αντίμετρα ή ο Théophile Gautier αισθανόταν τα άκρα του να διατρέχονται από μια θέρμη, σαν το ζεστό κατούρημα των πολιτικών μας στα βρακιά τους από το φόβο τους μπροστά στη Merkel και το κενό του να γεμίζει από εκρήξεις σκέψης και δημιουργίας, ενώ παράξενες σκέψεις και επισκέψεις παραισθήσεων εισέβαλλαν στο κεφάλι του.

«Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό», έλεγε ο Σεφέρης στον Βασιλιά της Ασίνης και ο πολιτικός ποιητής το άπειρο κενό, θα συμπλήρωνα εγώ για τους βασιλείς της κομματικής παραφροσύνης.

Όμως, τόσο ο Balzac, όσο και ο Gautier, δεν ευτύχησαν ως μέλη κάποιας κομματικής λέσχης ομαδικής παρανοϊκής ψύχωσης, παρά μόνο ως μια συντροφιά του «Le club des Hashischins» (Η λέσχη των χασισοποτών) του Παρισινού «L’Hôtel de Lauzun» του l’île Saint-Louis στο 17 της Quai d’Anjou (σήμερα, αν θυμάμαι καλά, είναι η έδρα ενός ινστιτούτου ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών), που οδήγησε τον δεύτερο, τον Gautier, να διατυπώσει τη σημαντικότερη πολιτική θεωρία – σύμβολο της διαχρονικής ελληνικής πολιτικής, πως «l’imagination est la seule arme dans la guerre contre la réalité» (η φαντασία είναι το μόνο όπλο στον πόλεμο εναντίον της πραγματικότητας).

Αυτό το όπλο που χρησιμοποιείται σήμερα στις λέσχες των ελπιδοποτείων της χώρας μας, που για ευνόητους λόγους συγκάλυψης της εξαρτησιογόνου δράσης τους ως σκληρών ναρκωτικών ονομάζονται κόμματα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για παρανοϊκά αποκόμματα συνεταιριστών καλλιεργητών πολιτικής κάνναβης, του όπιου, δηλαδή, του λαού.

Όμως, γρήγορα θα έρθει η στιγμή, που δια της φωνής του Βασίλη Τσιτσάνη θα τραγουδήσουμε:

«Τώρα κλαίν’ όλα τ’ αλάνια

που θα μείνουνε χαρμάνια»

ή όπως το λέει ο λαός μας, χωρίς να γνωρίζει αρχαία ελληνικά, πως τα πολιτικά αλάνια θα «μείνουν με το δασύτριχο βάκτρο** στα χέρια», το μόνο όπλο, θα έλεγα μιμούμενος τον Gautier, με το οποίο μεταφέρεται στην πραγματικότητα του απευθυσμένου μας η φαντασία της Ευρώπης, μιας Ευρώπης, όνομα και πράμα, του κώλου.

* Δανεισμένο από το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμαντη «Οι έμποροι των εθνών», όπου ζωγραφίζει με τα πρέποντα χρώματα τους πολιτικούς: «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των», ενώ στο κορυφαίο έργο του «Η Φόνισσα» περιγράφει την καταδίωξη της ηρωΐδας σε απόκρημνο

παραθαλάσσιο γκρεμό, ώστε να πνιγεί «εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης Δικαιοσύνης», εκεί όπου είναι η θέση όλων των αμετάβλητων σχοινοβατών, αθίγγανων, γελοτοποιών και πιθήκων πολιτικών, που ως μαύροι χαλκείς κατασκευάζουν δεσμά για τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία των πολιτικών εργαστηρίων των.

** Δασύτριχο βάκτρο. Κατά λέξη μετάφραση: πυκνό τριχωτό μπαστούνι. Τη συμβολική έννοια, υποθέτω, την αντιλαμβάνεστε, για να μην την αναφέρω και προκαλέσω την εν ανεπαρκεία και σε διαρκή έλλειψη ευρισκόμενη δημοσία αιδώ.

ΔΑ

Αυτές τις μέρες γίνεται πολύ φασαρία για τις τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ ενός καπετάνιου ναυτικού, ισοβίτη εμπόρου ηρωΐνης και ενός καπετάνιου πολιτικού, ισόβιου λαθρεμπόρου ελπίδας, αφού, σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηρωΐνη, όσο και η ελπίδα είναι ναρκωτικά, που οδηγούν τους εμπόρους στην ισχύ της εξουσίας, οικονομικής ή πολιτικής, και τους χρήστες στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων της τεχνητής ευτυχίας της αυταπάτης. Σ’ αυτόν τον κόσμο ο Honoré de Balzac άκουγε ουράνιες φωνές και έβλεπε θεϊκές εικόνες, όπως για παράδειγμα την Κυριακή του παραλύτου τη φωνή του Χριστού στον Schäuble «ἆρον τόν κραββατόν σου καὶ περιπάτει» κι’ αυτός να τρέχει με το καροτσάκι στον ώμο να μας αναγγείλει τα χαρμόσυνα νέα για το κούρεμα του χρέους, την ποσοτική χαλάρωση, την έξοδο στις αγορές, την ανάπτυξη και τα αντίμετρα ή ο Théophile Gautier αισθανόταν τα άκρα του να διατρέχονται από μια θέρμη, σαν το ζεστό κατούρημα των πολιτικών μας στα βρακιά τους από το φόβο τους μπροστά στη Merkel και το κενό του να γεμίζει από εκρήξεις σκέψης και δημιουργίας, ενώ παράξενες σκέψεις και επισκέψεις παραισθήσεων εισέβαλλαν στο κεφάλι του. «Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό», έλεγε ο Σεφέρης στον Βασιλιά της Ασίνης και ο πολιτικός ποιητής το άπειρο κενό, θα συμπλήρωνα εγώ για τους βασιλείς της κομματικής παραφροσύνης. Όμως, τόσο ο Balzac, όσο και ο Gautier, δεν ευτύχησαν ως μέλη κάποιας κομματικής λέσχης ομαδικής παρανοϊκής ψύχωσης, παρά μόνο ως μια συντροφιά του «Le club des Hashischins» (Η λέσχη των χασισοποτών) του Παρισινού «L’Hôtel de Lauzun» του l’île Saint-Louis στο 17 της Quai d’Anjou (σήμερα, αν θυμάμαι καλά, είναι η έδρα ενός ινστιτούτου ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών), που οδήγησε τον δεύτερο, τον Gautier, να διατυπώσει τη σημαντικότερη πολιτική θεωρία – σύμβολο της διαχρονικής ελληνικής πολιτικής, πως «l’imagination est la seule arme dans la guerre contre la réalité» (η φαντασία είναι το μόνο όπλο στον πόλεμο εναντίον της πραγματικότητας). Αυτό το όπλο που χρησιμοποιείται σήμερα στις λέσχες των ελπιδοποτείων της χώρας μας, που για ευνόητους λόγους συγκάλυψης της εξαρτησιογόνου δράσης τους ως σκληρών ναρκωτικών ονομάζονται κόμματα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για παρανοϊκά αποκόμματα συνεταιριστών καλλιεργητών πολιτικής κάνναβης, του όπιου, δηλαδή, του λαού. Όμως, γρήγορα θα έρθει η στιγμή, που δια της φωνής του Βασίλη Τσιτσάνη θα τραγουδήσουμε: «Τώρα κλαίν’ όλα τ’ αλάνια που θα μείνουνε χαρμάνια» ή όπως το λέει ο λαός μας, χωρίς να γνωρίζει αρχαία ελληνικά, πως τα πολιτικά αλάνια θα «μείνουν με το δασύτριχο βάκτρο** στα χέρια», το μόνο όπλο, θα έλεγα μιμούμενος τον Gautier, με το οποίο μεταφέρεται στην πραγματικότητα του απευθυσμένου μας η φαντασία της Ευρώπης, μιας Ευρώπης, όνομα και πράμα, του κώλου. * Δανεισμένο από το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμαντη «Οι έμποροι των εθνών», όπου ζωγραφίζει με τα πρέποντα χρώματα τους πολιτικούς: «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι (καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των», ενώ στο κορυφαίο έργο του «Η Φόνισσα» περιγράφει την καταδίωξη της ηρωΐδας σε απόκρημνο παραθαλάσσιο γκρεμό, ώστε να πνιγεί «εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης Δικαιοσύνης», εκεί όπου είναι η θέση όλων των αμετάβλητων σχοινοβατών, αθίγγανων, γελοτοποιών και πιθήκων πολιτικών, που ως μαύροι χαλκείς κατασκευάζουν δεσμά για τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία των πολιτικών εργαστηρίων των. ** Δασύτριχο βάκτρο. Κατά λέξη μετάφραση: πυκνό τριχωτό μπαστούνι. Τη συμβολική έννοια, υποθέτω, την αντιλαμβάνεστε, για να μην την αναφέρω και προκαλέσω την εν ανεπαρκεία και σε διαρκή έλλειψη ευρισκόμενη δημοσία αιδώ. 

ΔΑ