Το θέμα της τρομοκρατίας δεν είναι κάτι καινούργιο στην ανθρώπινη Ιστορία και ήταν πάντα μία μορφή ασύμμετρου αγώνα, του αδυνάτου, εναντίον του ισχυρού. Η επιλογή ήταν πάντα εναντίον εύκολων ή αστικών στόχων, σε μία προσπάθεια να σπείρει τον φόβο και τον πανικό στον αντίπαλο.
Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Επειδή σχεδόν πάντα η τρομοκρατία είχε θύματα αμάχους η αθώους, ήταν επόμενο να είναι ενδεδυμένη με έναν ιδεολογικό μανδύα που θα απενοχοποιούσε την τρομοκρατική πράξη και τους τρομοκράτες, μεταφέροντας την ευθύνη στο θύμα. Στην τωρινή εποχή έχουμε την Ισλαμική τρομοκρατία που έχει ενδυθεί την θρησκευτική ιδεολογία.
Το κύριο επιχείρημα των Ισλαμιστών τρομοκρατών είναι, ότι με τις τρομοκρατικές επιθέσεις τους, εκδικούνται τα εκατομμύρια θύματα Μουσουλμάνων που σκοτώθηκαν ή υπέφεραν από τους Χριστιανούς και τους Εβραίους.
Αν κοιτάξουμε τα γεγονότα το επιχείρημα των Ισλαμιστών είναι τουλάχιστον γελοίο, είναι αιώνες τώρα που δεν έχει γίνει θρησκευτικός πόλεμος ή πόλεμος με θρησκευτικά κίνητρα ανά την υφήλιο. Οι πόλεμοι όλοι είναι πόλεμοι συμφερόντων, το πώς θα «βαφτίσει» τον πόλεμο η ηγεσία μίας χώρας ώστε να έχει την έγκριση ή την ανοχή του λαού της, είναι μία άλλη υπόθεση.
Ο πόλεμος του Ισραήλ με τους Άραβες δεν ήταν -στην πραγματικότητα- ποτέ ένας θρησκευτικός πόλεμος Μουσουλμάνων εναντίον Εβραίων, αλλά ήταν ένας πόλεμος που ένωνε τους διάφορους Μουσουλμανικούς λαούς της Μ. Ανατολής κάτω από μία θρησκευτική παντιέρα εναντίον ενός βολικού εχθρού (βλ. Ισραήλ) για να μη στραφούν εναντίον των διεφθαρμένων Ηγεσιών τους (κατά διαβολική σύμπτωση κάτω από τα χαμόγελα και τις αγκαλιές, οι υπόλοιποι Άραβες σιχαίνονται τους Παλαιστίνιους, όσο σιχαίνονται και τους Εβραίους).
Η επιτυχία αυτού του σαθρού επιχειρήματος ανάμεσα στον παγκόσμιο Μουσουλμανικό πληθυσμό οφείλεται στο ότι η Μουσουλμανική θρησκεία δεν αποδέχεται τον διαχωρισμό πολιτικής και θρησκείας, διότι αυτές είναι έννοιες ταυτισμένες στο Κοράνι. Επομένως, όταν η Αμερική εισβάλει στο Αφγανιστάν, γι’ αυτούς δεν είναι πόλεμος δύο κρατών αλλά πόλεμος θρησκειών.
Επειδή λοιπόν τίποτε δεν γίνεται στην τύχη, θα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της δημιουργίας του ακραίου Ισλάμ από τα κέντρα εξουσίας των Ισλαμικών χωρών την σημερινή εποχή, γιατί στο παρελθόν δεν υπήρχε. Η Μουσουλμανική θρησκεία πάσχει από ιδεολογική και φιλοσοφική ένδεια, όσο καμία άλλη μονοθεϊστική θρησκεία.
Ο λόγος είναι απλός, κατά την εποχή της δημιουργίας της ως θρησκεία, ο Μουσουλμανισμός απευθυνόταν σε ανθρώπους με ελάχιστη μόρφωση, που ζούσαν φτωχικά και με μεγάλες στερήσεις σε ένα εχθρικό και ερημώδες περιβάλλον. Άρα, ως θρησκεία θα έπρεπε είναι απλοϊκή, αλλά αυστηρή και σκληρή, ώστε να ανταποκρίνεται στις καθημερινές ανάγκες αμόρφωτων και φτωχών ανθρώπων.
Όσο λοιπόν η πλειοψηφία των Μουσουλμάνων ζούσε σε συνθήκες παρόμοιες με του Πέμπτου Αιώνα δεν υπήρχε ιδεολογικό πρόβλημα, όσο όμως οι πληθυσμοί αυτοί άρχισαν να έχουν μία καλύτερη ζωή και να είναι σε επικοινωνία με το καταναλωτικό και ελεύθερο μοντέλο ζωής των άλλων ανθρώπων, άρχισε να δημιουργείται έντονη ανησυχία στα ηγετικά Μουσουλμανικά κλιμάκια, ότι είναι θέμα χρόνου η αποδόμηση και απόρριψη μιας θρησκείας χωρίς ισχυρό ιδεολογικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Επομένως, η δημιουργία ενός βολικού θρησκευτικού εχθρού, η δημιουργία ξεκάθαρων διαχωριστικών γραμμών με τις άλλες θρησκείες, που θα κρατούσε τους Μουσουλμάνους ενωμένους προ του κοινού κινδύνου, ήταν ο δρόμος που επέλεξε η Μουσουλμανική ηγεσία για να αντιμετωπίσει την πνευματική της ένδεια.
Όπως είναι φανερό, ο ιδεολογικός μανδύας σχεδόν πάντα υποκρύπτει ταπεινά κίνητρα και οικονομικά συμφέροντα. Ο Χίτλερ, ο μεγάλος διώκτης των Εβραίων, προτού ανέλθει στην εξουσία, νοίκιαζε επί επτά χρόνια ένα διαμέρισμα από έναν Εβραίο ιδιοκτήτη, με τον οποίον δεν είχε πρόβλημα να διατηρεί ευχάριστες σχέσεις καθ’ όλη την περίοδο που ήταν ενοικιαστής του, ψιλοκουβεντιάζοντας μαζί του όποτε διασταυρώνονταν. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στη εξουσία, σφαγίασε τους Γερμανούς Εβραίους, με το προσχηματικό ιδεολόγημα της καθαρότητας της φυλής, για να υφαρπάξει τις περιουσίες τους.
Το παγκόσμιο σοκ δεν ήταν τόσο ο διωγμός των Εβραίων αυτός καθ’ εαυτός (η Ευρώπη έχει προϊστορία αιώνων με διωγμούς Εβραίων κάτω από διάφορα προσχήματα, που πάντα υπέκρυπταν αρπαγή περιουσιών), όσο η μαζικότητα της δίωξης και η μεθοδικότητα με την οποία εφαρμόστηκε (ακολουθώντας βιομηχανικά πρότυπα).
Επομένως, είναι λάθος η Δύση να πέφτει στην παγίδα του ιδεολογήματος του θρησκευτικού πολέμου, που μεταφέρει την διένεξη σε ευνοϊκό πεδίο για την Μουσουλμανική προπαγάνδα και να δηλώνει χωρίς ενδοιασμό ότι οι πόλεμοι εξυπηρετούν πρωτίστως συμφέροντα και θα είχε επιτεθεί στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ, το ίδιο εύκολα και για τους ίδιους ακριβώς λόγους, αν ο πληθυσμός ήταν Χριστιανικός ή Βουδιστικός.
Εξ άλλου, όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι σε Ανατολή και Δύση έγιναν κυρίως μεταξύ ομόδοξων λαών, οι πόλεμοι μεταξύ αλλόδοξων λαών υπήρξαν σποραδικοί και μη συστηματικοί. Για όσους δε θα θελήσουν να επιχειρηματολογήσουν για τις Σταυροφορίες, η απάντηση είναι ότι οι Σταυροφορίες υπήρξαν καθαρά ληστρικές εκστρατείες, με την κάλυψη της δήθεν απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από την Αγία Έδρα.
Η απόδειξη βρίσκεται στις επανειλημμένες καταστροφές, βιασμούς, σφαγές και ληστρικές επιδρομές που υπέστη η Κωνσταντινούπολη και άλλες Χριστιανικές περιοχές από τους Σταυροφόρους, κατά τη διάρκεια της πορείας τους προς τους Αγίους Τόπους. Όταν λοιπόν εκπρόσωποι Μουσουλμανικών Ενώσεων επιχειρηματολογούν για τα δεινά των Μουσουλμάνων από τους Χριστιανούς, πρέπει να αποστομώνονται ξεκαθαρίζοντας:
Πρώτον, ότι οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί και οι Λίβυοι, όχι οι Μουσουλμάνοι υπέστησαν τα δεινά του πολέμου και ότι η Δύση έχει άριστες σχέσεις με την πλειοψηφία των Μουσουλμανικών χωρών ανά τον κόσμο και δεύτερον, καταστρεπτικοί πόλεμοι όπως Ιράν-Ιράκ, Υεμένης, Σουδάν, Σομαλίας, Λιβύης, κ.λπ., είναι πόλεμοι που έγιναν, γίνονται και θα γίνονται, μεταξύ Μουσουλμανικών κρατών ή πληθυσμών, για λόγους συμφέροντος και όχι για θρησκευτικούς λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου