Ίσως, ο Εμμανουήλ Ροΐδης είναι ο πρώτος που καθιέρωσε το γνωστικό αντικείμενο της ονολογίας, αναγγέλοντας, μάλιστα, στον δαίμονα της σατυρικής του κόλασης
«Ασμοδαίο*» «κατά σειράν τον όνον πολιτικόν, τον όνον καθηγητήν, τον μουσόληπτον όνον, τον υποψήφιον όνον, τον κομψόν όνον και τον όνον ομογενή», επιφυλάσσοντας, μάλιστα, και την «καλλικέλαδο έδρα του αξιοτίμου κ. Όνου καθηγητού» του ακαδημαϊκού ονοστασίου, που είχε την ονολόγο ευφυή ακαδημαϊκή σύλληψη να τιμήσει ως επίτιμο διδάκτορα τον ευρωκομισάριο αλχημιστή Jean-Claude Juncker για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε στην ενδεδυμένη δια του ζουρλομανδύα του ευρώ εθνική μας σχιζοφρένεια: τη πτώχευση των Ελλήνων για τη σωτηρία της Ελλάδας, γιατί για το χρηματοπιστωτικό κεφαλαιοκρατιάτο άλλο Έλληνας και άλλο Ελλάδα.
Άραγε, τί δίδαξε στους Έλληνες ο επίτιμος διδάκτωρ;
Ίσως την άποψη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ότι η πολιτική ηλιθιότητα δεν είναι μειονέκτημα («dans la stupidité politique n’est pas un handicap»), δίνοντας την ευκαιρία στον κάθε ηλίθιο να γίνει πολιτικός.
Σήμερα, όμως, δεν θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τους καλλικέλαδους κυρίους όνους καθηγητές του δαίμονα «ΑσμοδαΙου» του Ροΐδη, που έχουν παράδοση στα προσκυνηματικά αφιερώματα της εξουσίας, αφού οι προκάτοχοι των τιμητών του χρηματοπιστωτικού θεραπευτή Jean-Claude Juncker ήταν οι χειροκροτητές του εθνικού ορθοπεδικού Γεωργίου Παπαδόπουλου, που είχε βάλει τον Έλληνα «ασθενή εις τον γύψον», αλλά θα ενδιατρίψω στους γκαριζοκέλαδους πολιτικούς όνους του Αισώπειου μύθου «Ὄνος βαστάζων ἄγαλμα», που με τόση συντομία, απλότητα και διδακτικότητα παρουσιάζει τον πολιτικό όνο, που φορτώνεται την ιστορία του τόπου μας για να καπηλευθεί το θαυμασμό προς αυτή για δικό του όφελος.
«Ὄνος βαστάζων ἄγαλμα
Ὄνῳ τις ἐπιθεὶς ἄγαλμα ἦγεν εἰς ἄστυ. Τῶν δὲ συναντώντων προσκυνούντων τὸ ἄγαλμα, ὁ ὄνος ὑπολαβὼν ὅτι αὐτὸν προσκυνοῦσιν, ἀναπτερωθεὶς ὠγκᾶτο τε καὶ οὐκέτι περαιτέρω προϊέναι ἐβούλετο. Καὶ ὁ ὀνηλάτης αἰσθόμενος τὸ γεγονὸς τῷ ῥοπάλῳ αὐτὸν παίων ἔφη: «Ὦ κακὴ κεφαλή, ἔτι καὶ τοῦτο λοιπὸν ἦν, ὄνον ὑπ’ ἀνθρώπων προσκυνεῖσθαι.»
Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ τοῖς ἀλλοτρίοις ἀγαθοῖς ἐπαλαζονευόμενοι παρὰ τοῖς εἰδόσιν αὐτοὺς γέλωτα ὀφλισκάνουσι» (Αίσωπος).
(Κάποιος πάνω σε γάιδαρο έν’ άγαλμα φορτώνει
και για την πόλη πάει.
Καθένας που τους συναντά το βλέμμα χαμηλώνει·
το άγαλμα προσκυνάει.
Ο γάιδαρος πως προσκυνούν τον ίδιο, δίχως άλλο,
ο αφελής νομίζει.
Σταμάτησε να προχωρά, μ’ εγωισμό μεγάλο
αδιάκοπα γκαρίζει.
Ο άνθρωπος κατάλαβε· με ρόπαλο στη μούρη
πήρε να το χτυπάει:
«Δεν πίστευα πως ήσουνα τόσο χαζό γαϊδούρι!»
και ξαναπροχωράει…
Σε όσους σε γνωρίζουνε άλλον μην προσποιείσαι·
ξέρουν αυτοί ποιος είσαι) (Ποιητική μετάφραση Ιωάννης Ν.Κυριαζής).
Σε όσους σε γνωρίζουνε, Έλληνα πολιτικέ, άσε τα γκαρίσματα κι’ άλλον μην προσποιείσαι, ξέρουν αυτοί ποιος είσαι…
* Ο Ασμοδαίος ήταν δαίμονας της εβραϊκής θρησκευτικής παράδοσης με καταβολές στον Ζωροαστρισμό και ένας από τους τέσσερις άρχοντες – πρίγκιπες της κόλασης.
Το όνομα του ΑσμοδαΙου χρησιμοποίησε ο Εμμανουήλ Ροΐδης για το ομώνυμο σατυρικό του έντυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου