Πώς λειτουργεί ο μυστικός κόσμος των κυνηγών των χαμένων υποβρύχιων θησαυρών, που τον πρώτο λόγο έχουν επιτήδειοι, δικηγόροι και λογιστές;
Στη μάχη για το ασήμι του βυθισμένου πλοίου «Τιλάβα» ρίχτηκαν οι μεγαλύτεροι κυνηγοί θησαυρών στον κόσμο:
Από τη μία πλευρά, ο νονός των κυνηγών υποβρύχιων θησαυρών, ο οποίος βρισκόταν πίσω από τις πιο σκανδαλώδεις υποθέσεις αναζήτησης χαμένων θησαυρών της τελευταίας δεκαετίας, συμπεριλαμβανομένου εκείνου στη γαλέρα «Σαν Χοσέ», η οποία βυθίστηκε κοντά στις ακτές της Κολομβίας με κοσμήματα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, μια εταιρεία που είχε κλέψει τον ισπανικό χρυσό και άφησε χωρίς ανταμοιβή τον άνθρωπο που έλυσε το μυστήριο του ναυαγίου του πλοίου «Κεντρική Αμερική». Ας δούμε πού οδήγησε αυτή η μάλλον ασυνήθιστη σύγκρουση...
Το ατμόπλοιο «Τιλάβα» ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι στις 20 Νοεμβρίου του 1942. Έπρεπε να διασχίσει τον Ινδικό Ωκεανό ώστε να παραδώσει φορτίο και να μεταφέρει επιβάτες από την Ινδική Βομβάη στη Νότια Αφρική. Την εποχή εκείνη, τα πλοία της ναυτιλιακής εταιρείας της Βρετανικής Ινδίας εκτελούσαν αυτό το δρομολόγιο κάθε δύο εβδομάδες. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου συχνά υπήρχαν καθυστερήσεις για έναν μήνα ή και περισσότερο.
Πριν από την αναχώρηση, στο λιμάνι υπήρχε τόσος κόσμος που η αστυνομία αναγκάστηκε να απωθήσει τους συνοδούς. Στο πλοίο επιβιβάστηκαν πάνω από 1.000 άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους περίμεναν αυτό το δρομολόγιο για εβδομάδες. Στο αμπάρι του πλοίου είχαν φορτωθεί εμπορεύματα, μεταξύ των οποίων 2.391 ασημένιες ράβδοι για το νομισματοκοπείο της Πρετόρια. Εκεί έφτιαχναν νομίσματα, στρατιωτικά μετάλλια και κονκάρδες για όλη την Αφρική - από το Βελγικό Κονγκό έως την Αιθιοπία.
Τη δεύτερη νύχτα του ταξιδιού, το «Τιλάβα» δέχθηκε επίθεση από ιαπωνικό υποβρύχιο I-29. Ο επιβάτης του ατμόπλοιου Μουλάν Κασίμ Σέμα θυμάται να ξυπνά από έναν τρομακτικό σφυριχτό ήχο τορπίλης που πλησίαζε. Λίγο αργότερα, το «Τιλάβα» συγκλονίστηκε από μια ισχυρή έκρηξη. Ο Σέμα άφησε τις αποσκευές του, παράτησε τους συνταξιδιώτες του και έτρεξε στο κατάστρωμα με τις πιτζάμες του.
Εκεί γινόταν χαμός. Στη σύγχυση, ο Σέμα κατάφερε να πηδήξει σε μια σωσίβια λέμβο. «Όταν γέμισε η βάρκα, αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από το πλοίο που βυθιζόταν για να μην μας παρασύρει μαζί του στον βυθό» είπε. Οι επιβάτες από κάποιες άλλες βάρκες έκαναν το αντίθετο. Μόλις είδαν ότι το πλοίο τελικά έμεινε στην επιφάνεια, ξεκίνησαν να επιστρέψουν.
«Όταν εμείς είχαμε απομακρυνθεί αρκετά, μια δεύτερη τορπίλη εκτοξεύτηκε προς το "Τιλάβα". Από μακριά, παρατηρούσαμε τον μαύρο καπνό πάνω από το ατμόπλοιο και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το πλοίο εξαφανίστηκε κάτω από το νερό» έγραψε αργότερα ο Σέμα.
Πριν από τον θάνατό του, ο ασυρματιστής κατάφερε να μεταδώσει ένα σήμα SOS. Λίγες ημέρες αργότερα, το βρετανικό καταδρομικό «Μπέρμιγχαμ», που είχε αποστολή την αναζήτηση επιζώντων, περισυνέλλεξε 673 επιβάτες και μέλη του πληρώματος του «Τιλάβα» και τους μετέφερε στη Βομβάη. Δυστυχώς, 281 άτομα χάθηκαν στον ωκεανό. Η τραγωδία και το φορτίο στον βυθό ξεχάστηκαν για πολύ καιρό.
Η περιπετειώδης ανάσυρση του ασημιού από τον βυθό
Τον Μάρτιο του 2012, ο 59χρονος Βρετανός Ρος Χάιατ ίδρυσε την εταιρεία Argentum Exploration. Είχε μόνο έναν στόχο: Να βρει και να ανασύρει το ασήμι που ήταν φορτωμένο στο βυθισμένο ατμόπλοιο. Ο Χάιατ ενδιαφερόταν για το «Τιλάβα» από καθαρά πρακτική άποψη. Ήθελε να εντοπίσει τα κομμάτια ασημιού, η αξία των οποίων μετά από 70 χρόνια είχε φτάσει σε περίπου 77 εκατομμύρια ευρώ.
Η περιοχή του ναυαγίου εντοπίστηκε 18 μήνες αργότερα. Αποδείχθηκε ότι τα συντρίμμια του πλοίου βρίσκονταν βορειοδυτικά των Μαλδιβών σε βάθος περίπου 3.500 μέτρων. Χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για τον προγραμματισμό και την προετοιμασία της επιχείρησης ανάσυρσης του ασημιού. Ένα ειδικό σκάφος «Seabed Worker», που ανήκε στη νορβηγική εταιρεία Swire, χρησιμοποιήθηκε για τις εργασίες στον βυθό.
Η επιχείρηση ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2017. Οι άνδρες του Χάιατ επειδή φοβούνταν να μην βάλουν στο μάτι το φορτίο του «Τιλάβα» οι αντίπαλοί τους, προσπαθούσαν να δουλεύουν όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά. Κάθε τέσσερις εβδομάδες το «Seabed Worker» έπρεπε να επιστρέφει στην πόλη Σαλάλα του Ομάν για αλλαγή πληρώματος. Για να μην μάθει κανείς για τον θησαυρό, το πλοίο έκανε μια στάση πριν μπει στα χωρικά ύδατα του Ομάν. Εκεί, κατέβαζαν το ασήμι με τη χρήση ενός χαλύβδινου πλέγματος στον βυθό της θάλασσας, ενώ το πλοίο προχωρούσε χωρίς φορτίο προς το λιμάνι. Στον δρόμο της επιστροφής, το νέο πλήρωμα ανέσυρε το πολύτιμο φορτίο.
Με αυτόν τον τρόπο τα πληρώματα του «Seabed Worker» εργάζονταν στην περιοχή που βυθίστηκε το «Τιλάβα» για έξι μήνες και μέχρι τον Ιούνιο του 2017 ανέσυραν 2.364 κομμάτια ασημιού, τα οποία έπρεπε να μεταφερθούν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η πιο σύντομη διαδρομή ήταν μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, που συνδέει τον Ινδικό Ωκεανό και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Το πρόβλημα ήταν ότι περνούσε από την Αίγυπτο, μια χώρα από την οποία ο Χάιατ και η ομάδα του προτιμούσαν να μείνουν μακριά. Το θέμα ήταν ότι το 1942, το ασήμι από το «Τιλάβα» ίσως να προοριζόταν για την κοπή των αιγυπτιακών πιαστρών. Εάν η Αίγυπτος θυμόταν αυτό το γεγονός την ώρα που το φορτίο μεταφερόταν μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, όλη η επιχείρηση θα πήγαινε στράφι.
Αναγκαστικά έπρεπε να κάνουν τον περίπλου όλης της Αφρικής. Στη διαδρομή, το «Seabed Worker» σταμάτησε στις Σεϋχέλλες και στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στη Νότια Αφρική. Και τις δύο φορές, όπως και στα δρομολόγια προς το Ομάν, το πλήρωμα κατέβαζε το ασήμι στον βυθό σε διεθνή ύδατα. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2017, το φορτίο, κρυμμένο κοντά στις ακτές της Νότιας Αφρικής, μεταφέρθηκε στο «Pacific Askari», ένα άλλο πλοίο που μισθώθηκε από έναν συνεργάτη της Argentum Exploration. Έναν μήνα αργότερα, έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο Σαουθάμπτον το ασήμι εκφορτώθηκε σε μια αποθήκη τελωνείου και δηλώθηκε ως απομεινάρια ενός χαμένου πλοίου.
ΔΕΙΤΕ (ΕΔΩ) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!
Η εμπλοκή της Odyssey Marine Exploration
Όλα τα προληπτικά μέτρα που είχε λάβει ο Χάιατ όμως ήταν μάταια. Παρά την αυστηρή μυστικότητα, η αμερικανική εταιρεία Odyssey Marine Exploration έμαθε για τους θησαυρούς του «Τιλάβα». Μπορούμε μόνο να κάνουμε εικασίες για το τι τελικά πρόδωσε τον Χάιατ. Από τη μία πλευρά, οι πληροφορίες ίσως να ξέφυγαν από κάποιον συνεργάτη ή επενδυτή του. Θα μπορούσε να ήταν και μια απλή σύμπτωση. Υπήρχε περίπτωση οι κυνηγοί θησαυρών από την Odyssey Marine Exploration να ενδιαφέρθηκαν για το «Τιλάβα» από το 2012, όταν ανέβαζαν ασήμι από το «Gaisoppa», ένα άλλο πλοίο της ναυτιλιακής εταιρείας της Βρετανικής Ινδίας, που τορπιλίστηκε από ένα γερμανικό υποβρύχιο.
Σε αντίθεση με τον Χάιατ, η Odyssey δεν είχε καμία πρόθεση να κρυφτεί από τους πρώην ιδιοκτήτες του φορτίου. Οπότε, επειδή το 1942 το ασήμι ανήκε στη Νότια Αφρική, η εταιρεία προσπάθησε να ζητήσει την υποστήριξη των Αρχών της Νότιας Αφρικής. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να δημιουργηθούν επαφές με αξιωματούχους της Νότιας Αφρικής και να γίνει κατανοητή η νομιμότητα της επιχείρησης. Κάποια πρόοδος επετεύχθη μόνο τον Οκτώβριο του 2017, όταν ένας από τους ιδρυτές της Odyssey Marine Exploration συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις.
Τους έδωσε να καταλάβουν ότι υπήρξε κάποια ύποπτη δραστηριότητα στην περιοχή του ναυαγίου και τους συμβούλεψε να μην αργήσουν πολύ. Διαφορετικά, θα έπαιρναν τον θησαυρό οι «πειρατές», δηλαδή ο Χάιατ και η Argentum Exploration.
Τον Φεβρουάριο του 2018, τα μέρη κατέληξαν σε μια συμφωνία: Οι Αρχές της Νότιας Αφρικής συμφώνησαν να λάβουν το 15% της αξίας του ασημιού, ενώ τα υπόλοιπα θα πήγαιναν στην Odyssey Marine Exploration. Βέβαια, εκείνη την εποχή, ο Χάιατ είχε καταφέρει να ανασύρει το φορτίο του «Τιλάβα» και να το μεταφέρει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως στη συμφωνία η Odyssey προέβλεπε μια τέτοια εξέλιξη. Η εταιρεία υποσχέθηκε ότι θα αναλάβει όλα τα δικαστικά έξοδα και θα διασφαλίσει ότι η Νότια Αφρική θα πάρει το μερίδιό της, ακόμη και αν το πολύτιμο μέταλλο πέσει σε λάθος χέρια.
Από εκείνη τη στιγμή, οι κυνηγοί του θησαυρού παρέδωσαν τη σκυτάλη στους δικηγόρους. Τον Σεπτέμβριο του 2018, η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής διεκδίκησε τα δικαιώματά της στο ασήμι του «Τιλάβα». Μετά από μακρά αλληλογραφία, η εταιρεία του Χάιατ συμφώνησε να παραδώσει το πολύτιμο φορτίο εάν η Νότια Αφρική πλήρωνε την ανταμοιβή για το ανάσυρσή του από τον βυθό της θάλασσας, που προβλεπόταν από τη βρετανική νομοθεσία περί εμπορικών μεταφορών. Όταν έλαβε αρνητική απάντηση, προχώρησε σε αγωγή σε βρετανικό δικαστήριο.
Κυνήγι θησαυρού ή μέθοδος φοροαπαλλαγών;
Η διαμάχη για το ασήμι του «Τιλάβα» δεν ήταν η πρώτη αμφιλεγόμενη υπόθεση στην οποία εμπλέκονταν οι κυνηγοί θησαυρών της Odyssey. Ήταν εκείνοι που ανέσυραν τον χρυσό από το ατμόπλοιο «Κεντρική Αμερική» που βυθίστηκε το 1857. Ωστόσο, ο μηχανικός Τόμι Τόμσον, ο οποίος έλυσε το μυστήριο του ναυαγιού, δεν πήρε ούτε δεκάρα. Το κυνήγι του θησαυρού τον οδήγησε στη φυλακή, όπου είναι πιθανό να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ένα άλλο σκάνδαλο που αφορούσε την Odyssey σημειώθηκε το 2007, όταν η εταιρεία ανακοίνωσε την ανάσυρση των 17 τόνων ασημιού και χρυσού που βρίσκονταν στο πλοίο «Μαύρος Κύκνος». Σύντομα έγινε γνωστό ότι πρόκειται για τη «Nuestra Señora de las Mercedes» - μια ισπανική φρεγάτα που βυθίστηκε το 1804. Τότε, οι ισπανικές Αρχές κατέλαβαν το ερευνητικό πλοίο που χρησιμοποίησε η Odyssey και ζήτησαν την επιστροφή του θησαυρού. Ύστερα από χρόνιο δικαστικό αγώνα, η εταιρεία υποχρεώθηκε να συμμορφωθεί.
Με τον Χάιατ, τα πράγματα ήταν πολύ πιο περίπλοκα και ταυτόχρονα πιο ενδιαφέροντα. Δεν ήταν ένας από τους γνωστούς κυνηγούς θησαυρών, και ο βρετανικός Τύπος τον παρουσίαζε και ως οδηγό αγωνιστικού αυτοκινήτου. Κάποτε, ο Χάιατ πραγματικά συμμετείχε σε αγώνες αντοχής. Είχε κερδίσει στους αγώνες «24 ώρες του Λε Μαν» στη Γαλλία το 1989 και το 1990. Αργότερα έγινε επικεφαλής του θρυλικού ομίλου των Βρετανών οδηγών αγωνιστικών αυτοκινήτων, που έχει στην ιδιοκτησία του την πίστα αγώνων του Σιλβερστόουν.
Οι αγώνες ήταν απλώς ένα χόμπι. Ο Ρος Χάιατ είναι ένας χρηματοδότης από τον κύκλο του Βρετανού επενδυτή Πολ Μάρσαλ, ο οποίος ίδρυσε την εταιρεία Marshall Wace - ένα από τα μεγαλύτερα αντισταθμιστικά κεφάλαια στον κόσμο.
Δέκα χρόνια πριν, οι θησαυροί που βρίσκονται στον βυθό του ωκεανού κίνησαν το ενδιαφέρον του Μάρσαλ. Το 2012, η εφημερίδα «The Times» ανέφερε ότι χρηματοδοτούσε μερικές εταιρείες που ασχολούνταν με το κυνήγι θησαυρών και εντόπισαν 11 πλοία που βυθίστηκαν, μεταξύ των οποίων ήταν και κάποια με φορτίο αργύρου. Ο Μάρσαλ κατείχε επίσης πάνω από το 50% της εταιρείας Argentum Exploration.
Μια άλλη επιχείρηση σχετικά με το κυνήγι θησαυρών του Χάιατ είναι η εταιρεία Maritime Archeology Consultans Switzerland (MACS), με τη βοήθεια της οποίας η αναζήτηση της ισπανικής γαλέτας «San Jose» συνεχίστηκε στα ανοικτά των ακτών της Κολομβίας. Το πλοίο βυθίστηκε στις αρχές του 18ου αιώνα μαζί με κοσμήματα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι ειδικοί της MACS κατάφεραν να εντοπίσουν την περιοχή του ναυαγίου, στη συνέχεια όμως οι εργασίες σταμάτησαν λόγω σκανδάλου διαφθοράς.
Η ισπανική εφημερίδα ABC, η οποία προσπαθούσε να εντοπίσει τον πραγματικό ιδιοκτήτη της MACS, βρήκε μόνο μια αλυσίδα περίεργων offshore που οδήγησε στην εταιρεία Trans-Siberian Ltd, με έδρα τα νησιά Κέιμαν. Η κολομβιανή εφημερίδα «El Nuevo Siglo» προχώρησε λίγο πιο πέρα: Ανακάλυψε ότι ο Άντονι Κλάικ από τη Marshall Wace ήταν μεταξύ των μετόχων της MACS, ενώ τη θέση ενός διευθυντή της εταιρείας κατείχε ο Όλιβερ Πλάνκετ. Τόσο ο Κλάικ όσο και ο Πλάνκετ υπήρξαν μακροχρόνιοι συνεργάτες του Πολ Μάρσαλ.
Ο Πλάνκετ είναι διευθυντής της εταιρείας Ocean Infinity, που ασχολείται με την ανάσυρση των βυθισμένων πλοίων, ενώ ο Άντονι Κλάικ και ο Πολ Μάρσαλ είναι οι βασικοί επενδυτές της. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 2017 και αμέσως ενεπλάκη με μια υψηλού προφίλ υπόθεση - την αναζήτηση της πτήσης 370 της Malaysia Airlines που εξαφανίστηκε. Προκειμένου να πάρει την έγκριση των Αρχών της Μαλαισίας, συμφώνησε να εργαστεί δωρεάν και να λάβει την αμοιβή μόνο εάν πετύχαινε.
Οι όροι φαίνονταν τόσο ασύμφοροι που γέννησαν αρκετές θεωρίες συνωμοσίας. Σύμφωνα με μια από τις εκδοχές, κατά την αναζήτηση του αεροσκάφους, η Ocean Infinity κυνηγούσε κάτι άλλο - για παράδειγμα, θησαυρούς. Σύμφωνα με κάποια άλλη εικασία, η εταιρεία χρειαζόταν το συμβόλαιο για να έχει πρόσβαση στα χαρτογραφικά στοιχεία που είχαν συγκεντρώσει όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στην αναζήτηση της πτήσης 370. Γιατί; Μα φυσικά για να βρει κάποιο θησαυρό.
Οι υποψίες μάλλον είχαν κάποια βάση επειδή το ίδιο το κυνήγι θησαυρών χρησιμοποιείται μερικές φορές για να καλύψει βαρετές λογιστικές απάτες.
Το 2012, η βρετανική τράπεζα Robert Fraser Group πρότεινε στους πελάτες της ένα ημινόμιμο σύστημα φοροαπαλλαγών που σχετίζονταν με την αναζήτηση θησαυρών στον βυθό του ωκεανού. Με την επένδυση 250.000 λιρών σε μια από τις εταιρείες που ασχολείται με το κυνήγι θησαυρών, υπήρχε η ευκαιρία δανείου ύψους 750.000 λιρών, το οποίο επίσης πήγαινε στην εξερεύνηση. Εάν η συγκεκριμένη αποστολή αναζήτησης είχε επιτυχία, τότε ο επενδυτής κέρδιζε το πενταπλάσιο ποσό της επένδυσης, ενώ σε περίπτωση αποτυχίας, ο πελάτης λάμβανε μια έκπτωση στον φόρο εισοδήματος ενός εκατομμυρίου λιρών και πάλι παρέμενε κερδισμένος.
Η εφημερίδα «The Times» διαπίστωσε ότι 129 Βρετανοί επιχειρηματίες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Πολ Μάρσαλ και ο Άντονι Κλάικ, χρησιμοποίησαν την προσφορά της τράπεζας. Μεταξύ των εταιρειών που αναζητούσαν θησαυρούς με τα χρήματά τους ήταν η Odyssey Marine Exploration.
Η μοίρα του ασημιού του «Τιλάβα»
Τον Δεκέμβριο του 2020, στο Βρετανικό Ναυτοδικείο ξεκίνησαν οι συνεδριάσεις σχετικά με τη διαμάχη γύρω από το «Τιλάβα». Το βασικό επιχείρημα της Argentum Exploration ήταν ότι η Νότια Αφρική σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει το ασήμι για εμπορικούς σκοπούς. Επομένως, θα έπρεπε να θεωρείται εμπορικό φορτίο και το εμπορικό φορτίο βυθισμένων βρετανικών πλοίων, σύμφωνα με την καθιερωμένη πρακτική, ανήκε σε εκείνους που το είχαν βρει. Οι δικηγόροι από τη Νότια Αφρική διαφωνούσαν επειδή το ασήμι προοριζόταν για κοπή νομισμάτων, και αυτό δεν ήταν πλέον εμπορική, αλλά δημόσια χρήση.
Για να ανακαλύψει την αλήθεια, ο δικαστής Νάιτζελ Τιρ έπρεπε να μελετήσει τα αρχεία των παλιών αποικιακών υπουργείων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Από τα σωζόμενα έγγραφα, προέκυψε ότι το ασήμι από την Ινδία πιθανότατα προοριζόταν για κοπή αιγυπτιακών νομισμάτων. Μιας και οι ξένες παραγγελίες είχαν σκοπό το κέρδος, ο δικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 1942 το φορτίο του «Τιλάβα» ήταν εμπορικό.
Σύμφωνα με τον βρετανικό νόμο περί του κυριαρχικού δικαιώματος, τα ξένα κράτη γενικά δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία βρετανικών δικαστηρίων. Ωστόσο, μία από τις παραγράφους του νόμου προβλέπει εξαίρεση σχετικά με φορτίο ενός πλοίου που ανήκει σε άλλο κράτος, εάν τόσο το πλοίο όσο και το φορτίο, τη στιγμή που προέκυψαν οι λόγοι για την υποβολή της αγωγής, προορίζονταν για εμπορικούς σκοπούς.
Σύμφωνα με την Argentum Exploration, η κατάσταση του φορτίου του «Τιλάβα» δεν έχει αλλάξει από το 1942, όταν σχεδιάστηκε να χρησιμοποιηθεί για εμπορικούς σκοπούς. Οι δικηγόροι από τη Νότια Αφρική είχαν διαφορετική άποψη: Επέμειναν ότι οι λόγοι για την υποβολή της αγωγής εμφανίστηκαν μόνο το 2017, όταν το φορτίο δεν είχε πλέον κανένα σκοπό - ούτε εμπορικό ούτε δημόσιο. Όποτε, η Νότια Αφρική δεν είχε υποχρέωση να ακολουθήσει τη βρετανική νομοθεσία που απαιτεί την πληρωμή ανταμοιβής στην Argentum Exploration για τις εργασίες της.
Ο δικαστής θεώρησε ότι η κατάσταση του φορτίου δεν θα μπορούσε να αλλάξει χωρίς την απόφαση των Αρχών της Νότιας Αφρικής. Θα έπρεπε να είχε γίνει αποδεκτή έως τα μέσα του 2017, όταν η Argentum Exploration ανέβασε ασήμι από τον βυθό της θάλασσας και δημιούργησε λόγους για την υποβολή αγωγής. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Αρχών της Νότιας Αφρικής και του εκπροσώπου της Odyssey Marine Exploration άρχισαν αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απόφαση για το «Τιλάβα» και ο σκοπός του φορτίου παρέμεινε ο ίδιος - εμπορικός. Έτσι, η Argentum Exploration είχε τη νομική υποστήριξη που χρειαζόταν.
Ο Χάιατ δεν πρόλαβε όμως να χαρεί τη νίκη του για πολύ. Στο δικαστήριο, τον Ιανουάριο του 2021, ο δικαστής Νάιτζελ Τιρ παραδέχθηκε ότι τα επιχειρήματα της Νότιας Αφρικής έχουν επίσης βάση και επέτρεψε την έφεση. Η περαιτέρω τύχη του αργύρου θα αποφασιστεί από το Εφετείο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου