H Nύχτα των Κρυστάλλων… από τα Αριστερά; Του Φώτη Αλεξόπουλου

 

Η Νύχτα των Κρυστάλλων… από τα Αριστερά;

Του Φώτη Αλεξόπουλου

Οικονομολόγου – Πολιτικού Επιστήμονα

Η Ιστορία έχει χαραχθεί με αίμα και θραύσματα γυαλιών. Η "Νύχτα των Κρυστάλλων", η εφιαλτική εκείνη νύχτα του Νοεμβρίου του 1938 στη ναζιστική Γερμανία, αποτέλεσε την έναρξη ενός μαζικού, κρατικά υποκινούμενου πογκρόμ κατά των Εβραίων. Σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά, οι κραυγές μίσους επανέρχονται, αλλά με νέο προσωπείο: όχι από τις ναζιστικές στολές, αλλά από συνθήματα γραμμένα με «προοδευτικό» μελάνι.

Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τα τραγικά γεγονότα στη Μέση Ανατολή, καταγράφεται μια άνευ προηγουμένου αναζωπύρωση του αντισημιτισμού σε πολλές χώρες της Δύσης, ακόμη και στην Ελλάδα. Κι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα στην κριτική κατά της Ισραηλινής κρατικής πολιτικής, είναι εντελώς άλλο πράγμα η στοχοποίηση των Εβραίων συλλήβδην ως "συνεργών", "σιωνιστών καταπιεστών", ή "συνωμοτών".

Αυτό που σοκάρει είναι η πρωτοκαθεδρία που παίρνει σε αυτό το φαινόμενο ένα τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς — μια πολιτική παράδοση που ιστορικά ήταν αντιφασιστική, υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και μαχόταν τον ρατσισμό. Πώς φτάσαμε λοιπόν από την υπεράσπιση των κατατρεγμένων, στη νομιμοποίηση ενός ρητορικού μίσους που θυμίζει τις σκοτεινότερες σελίδες της Ιστορίας;

Ορισμένα παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά: από συνθήματα σε πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου που αποκαλούν τους Ισραηλινούς "καρκίνο που πρέπει να αφαιρεθεί", μέχρι και φυσικές επιθέσεις σε ανθρώπους μόνο επειδή φορούν κιπά ή έχουν εβραϊκή ταυτότητα. Η γραμμή μεταξύ αντισιωνισμού και αντισημιτισμού όχι μόνο θολώνει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις καταρρίπτεται πλήρως.

Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο όταν παρατηρεί κανείς πως πρόκειται για ένα φαινόμενο που ντύνεται με ηθικά άλλοθι: υπεράσπιση των Παλαιστινίων, καταδίκη της «αποικιοκρατίας», μάχη κατά του «ιμπεριαλισμού». Όμως, όταν η αγανάκτηση δεν στρέφεται κατά ενός κράτους και των πολιτικών του, αλλά γενικεύεται σε ολόκληρο έναν λαό ή μια θρησκεία, τότε έχουμε περάσει τον Ρουβίκωνα του ηθικού εκφυλισμού.

Η Αριστερά, για να παραμείνει αριστερή, οφείλει να ξαναθυμηθεί τις αρχές της: ανθρωπισμός, ισονομία, διεθνιστική αλληλεγγύη. Δεν μπορεί να επιλέγει ποιες μειονότητες αξίζουν υπεράσπιση και ποιες είναι «νομιμοποιημένοι στόχοι» λόγω ιστορικών ή γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων.

Δεν περιμένουμε τη Νύχτα των Κρυστάλλων από τους Ναζί. Τους γνωρίζουμε, τους αναγνωρίζουμε, και τους αντιμετωπίζουμε. Το ανησυχητικό είναι όταν αυτή η νύχτα φαίνεται να προετοιμάζεται από εκεί που υποτίθεται ότι έρχεται το φως.

Η κοινωνία των πολιτών, τα πανεπιστήμια, τα κόμματα και οι διαμορφωτές γνώμης έχουν ηθική υποχρέωση να καταγγείλουν κάθε έκφανση του αντισημιτισμού, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Διαφορετικά, δεν θα είμαστε μάρτυρες απλώς ενός ιστορικού πισωγυρίσματος. Θα είμαστε οι συνένοχοι μιας νέας ηθικής κατάρρευσης.