Οι άστεγοι της Κατερίνης – Μια αλήθεια που δεν πρέπει να αγνοούμε

 Οι άστεγοι της Κατερίνης – Μια αλήθεια που δεν πρέπει να αγνοούμε

Μπορεί η Κατερίνη να είναι μια μικρή, όμορφη και

ανθρώπινη πόλη, όμως κι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για τα αυτονόητα – τη στέγη, τη ζεστασιά, ένα πιάτο φαγητό. Τους βλέπουμε κάποιες φορές στο πάρκο της Κατερίνης, στην πλατεία Ηρώων ή ακόμα και στην πλατεία Ελευθερίας. Δεν είναι πολλοί· πέντε, έξι, δέκα άνθρωποι ίσως. Όμως για μια πόλη 60.000 κατοίκων, και ένας μόνο άστεγος είναι πολλοί.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι «αόρατοι». Είναι δίπλα μας. Μερικοί αδικήθηκαν από τη ζωή, έχασαν τη δουλειά ή την οικογένειά τους. Άλλοι αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες ή εξαρτήσεις που τους εμπόδισαν να σταθούν στα πόδια τους. Ιδίως τώρα που αρχίζει να χειμωνιάζει, προσπαθούν να βρουν ένα μέρος να προστατευθούν από το κρύο, μια γωνιά όπου θα νιώσουν λίγο ασφάλεια.

Κατά καιρούς έχουν γίνει προσπάθειες από τη Δημοτική Αρχή – τόσο την προηγούμενη όσο και τη σημερινή – να δοθεί βοήθεια, να βρεθεί μια λύση, να υπάρχει μια στοιχειώδης φροντίδα. Όμως το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί. Η ευθύνη δεν είναι μόνο των Δήμων ή της Πολιτείας. Είναι και δική μας.

Πόσες φορές έχουμε δει έναν άστεγο και απλώς στρέψαμε το βλέμμα αλλού; Πόσες φορές είπαμε «ας βοηθήσει ο επόμενος»; Ή πιστέψαμε ότι «δεν είναι δική μας δουλειά»;

Ίσως, όμως, θα έπρεπε να κάνουμε το αντίθετο. Να πλησιάσουμε, να ρωτήσουμε, να δείξουμε ενδιαφέρον. Να ειδοποιήσουμε τον Δήμο Κατερίνης ή τον Δήμο Δίου-Ολύμπου, αν δούμε κάποιον να έχει ανάγκη. Να ενημερώσουμε τις κοινωνικές υπηρεσίες, να προσφέρουμε ένα ρούχο, ένα ζεστό ρόφημα, έναν καλό λόγο. Μικρές πράξεις που όμως μπορεί να σημαίνουν τα πάντα για έναν άνθρωπο που βρίσκεται στο περιθώριο.

Γιατί ποτέ δεν ξέρουμε. Ίσως αύριο να είμαστε εμείς, ή κάποιος δικός μας άνθρωπος, στη θέση του.

Γι’ αυτό, ας σταματήσουμε την αδιαφορία. Ας δείξουμε λίγο περισσότερη ανθρωπιά. Γιατί η πόλη μας δεν είναι μόνο τα κτίρια, οι δρόμοι και τα πάρκα· είναι, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί της.