Μιλένα Αποστολάκη: η στιγμή που η Εξεταστική αποκάλυψε τον μηχανισμό και όχι τα προσχήματα

 

Μιλένα Αποστολάκη: η στιγμή που η Εξεταστική αποκάλυψε τον μηχανισμό και όχι τα προσχήματα

Η παρουσία της Μιλένα Αποστολάκη στην Εξεταστική Επιτροπή για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν υπήρξε απλώς συνεπής· υπήρξε καθοριστική. Κλείνοντας τον κύκλο της συμμετοχής της, άφησε πίσω της ένα αποτύπωμα πολιτικής σοβαρότητας και θεσμικής ευθύνης, ανατρέποντας την εικόνα μιας Επιτροπής που συχνά έμοιαζε περισσότερο με μηχανισμό εξουδετέρωσης της αλήθειας παρά με εργαλείο διερεύνησής της.

Η περίφημη αναφορά της σε μια «σουρεάλ θεατρική παράσταση» με τίτλο «Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα» δεν ήταν λεκτική υπερβολή ούτε επικοινωνιακό τέχνασμα. Ήταν το ψύχραιμο συμπέρασμα που προέκυψε από τις ίδιες τις καταθέσεις των εμπλεκομένων: από τις επαναλαμβανόμενες αμνησίες, τις πρόδηλες αντιφάσεις και τη συστηματική αποποίηση ευθυνών. Ένα μοτίβο που δεν μπορούσε πλέον να εκληφθεί ως σύμπτωση, αλλά ως οργανωμένη στάση άμυνας απέναντι στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Με νομική ακρίβεια και πολιτική καθαρότητα, η Αποστολάκη αποδόμησε το βολικό αφήγημα της «χρόνιας παθογένειας». Υπενθύμισε ότι στον ΟΠΕΚΕΠΕ υπήρχαν κανόνες, προβλεπόμενοι έλεγχοι και σαφείς αρμοδιότητες. Όταν, λοιπόν, στελέχη της διοίκησης και πολιτικοί προϊστάμενοι δήλωναν άγνοια για αποφάσεις που έφεραν την υπογραφή τους ή για διαδικασίες που όφειλαν να εποπτεύουν, το πρόβλημα δεν ήταν η παθογένεια. Ήταν η ευθύνη και η συνειδητή προσπάθεια διαφυγής από αυτήν.

Ιδιαίτερη βαρύτητα είχε η επιμονή της στο πραγματικό διακύβευμα του σκανδάλου: το δημόσιο χρήμα και οι άνθρωποι που επλήγησαν. Οι αγρότες, στο όνομα των οποίων υποτίθεται ότι λειτουργεί ο ΟΠΕΚΕΠΕ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα σύστημα αδιαφάνειας, αυθαιρεσίας και επιλεκτικής ανοχής. Η Αποστολάκη ανέδειξε ότι πίσω από τους αριθμούς και τις διοικητικές πράξεις υπάρχουν πραγματικές κοινωνικές συνέπειες — και αυτές δεν μπορούν να συγκαλυφθούν με γενικόλογες δικαιολογίες.

Το τελικό της συμπέρασμα υπήρξε καταλυτικό και, ταυτόχρονα, καταδικαστικό για τους εμπλεκομένους: τα «δεν θυμάμαι», τα «δεν ήταν στην αρμοδιότητά μου» και τα «δεν ενημερώθηκα» δεν συνιστούν άμυνα, αλλά έμμεση ομολογία ενός συστήματος που λειτούργησε χωρίς λογοδοσία. Όταν η άγνοια προβάλλεται ως κοινός παρονομαστής, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινο λάθος, αλλά με θεσμική εκτροπή.

Κλείνοντας αυτόν τον κύκλο, η Μιλένα Αποστολάκη δεν άφησε απλώς αιχμηρές διατυπώσεις· άφησε ένα πολιτικό και θεσμικό μέτρο σύγκρισης. Αν η Εξεταστική Επιτροπή θα σταθεί τελικά στο ύψος της αποστολής της ή θα περιοριστεί στον ρόλο ενός προσχηματικού σκηνικού, μένει να φανεί. Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί είναι ότι, χάρη στη δική της παρέμβαση, οι δικαιολογίες κατέρρευσαν και η ευθύνη απέκτησε ονοματεπώνυμο.

Γράφει ο Πασχαλης θ. Τόσιος