Ποιος σπέρνει, ποιος θερίζει, ποιος πληρώνει

 

Φαίνεται ότι είμαστε μπροστά στο ενδεχόμενο να φτάσουμε στα Χριστούγεννα με τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς, καθώς οι αγρότες δηλώνουν ανυποχώρητοι, παρά τις επιδοτήσεις που έχουν αρχίσει να πληρώνονται.

Από την άλλη η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά, λέει ότι κατανοεί τους αγρότες, αλλά μιλά για ανοιχτούς δρόμους και το νόμο που «πρέπει να εφαρμόζεται χωρίς εξαιρέσεις.

Πώς θα καταλήξει αυτή η σύγκρουση κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό που γνωρίζουμε όλοι όμως είναι πώς παιζόταν το παιχνίδι με τις επιδοτήσεις επί δεκαετίες και ήρθε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να οδηγήσει την κατάσταση στο μη περαιτέρω.

Να παραδεχθούμε πρώτ’ απ’ όλα ότι η αγροτική δουλειά είναι σκληρή και με μεγάλο ρίσκο. Και αυτό το ρίσκο ήρθαν υποτίθεται να αμβλύνουν οι επιδοτήσεις, οι οποίες όμως είχαν γίνει για τις κυβερνήσεις ο «Αη Βασίλης που μοιράζει δώρα» και ως εκ τούτου κερδίζει και εκλογές. Η πρωτογενής παραγωγή δεν υπονομεύθηκε μόνο από τις καιρικές συνθήκες ή από συγκυριακές αναποδιές, αλλά από μία στρεβλή λογική «ενισχύσεων» που οδήγησε σε νεοπλουτίστικες συμπεριφορές και τραγικές στρεβλώσεις. Και όπως λέει σοφά ο λαός «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις».

Όταν τελικά σκάει ένα σκάνδαλο όπως αυτό των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ αυτοί που πληρώνουν είναι συνήθως… οι αθώοι. Οι έντιμοι που περίμεναν να πληρωθούν και οι πληρωμές καθυστέρησαν γιατί κάποιοι άλλοι βούτηξαν όλα τα δάχτυλα στο μέλι. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Να πληρώνει δηλαδή αυτός που δουλεύει τη γη και περιμένει την επιδότηση, όχι γιατί έχει «την άκρη», αλλά γιατί τη δικαιούται.