Είναι Χριστούγεννα, και ο Άι-Βασίλης κάθεται με τη γυναίκα του στο τζάκι. Κάποια στιγμή σηκώνεται και αρχίζει να βάζει τα δώρα στον σάκο του, για να τα μοιράσει. Ξαφνικά η γυναίκα του τού λέει: «Μα πάλι θα φύγεις; Τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση; Κάθε Χριστούγεννα θα έχουμε τα ίδια; Δε θα περάσουμε μια φορά κι εμείς Χριστούγεννα μαζί, σαν όλες τις οικογένειες;».
«Μα», λέει ο Άι-Βασίλης, «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν μπορώ να μη μοιράσω δώρα στα παιδιά».
«Δεν με νοιάζει», λέει η γυναίκα του. «Σαν γυναίκα σου κι εγώ, θέλω να περάσουμε Χριστούγεννα μαζί. Και να το ξέρεις, αν φύγεις, θα βρεις την πόρτα κλειστή και εμένα να με ξεχάσεις από γυναίκα σου».
«Μα, σε παρακαλώ, σοβαρέψου. Δεν είναι πράγματα αυτά. Δεν μπορώ να αφήσω το αφεντικό έτσι ξεκρέμαστο. Σκέψου τα καημένα τα παιδιά που θα μείνουν χωρίς δώρα», ξαναλέει ο Άι-Βασίλης.
«Δε με νοιάζει τίποτα», επιμένει η γυναίκα του. «Αν φύγεις, εμένα να με ξεχάσεις από γυναίκα σου», του λέει, και πηγαίνει στην κουζίνα, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω της.
Νευριασμένος ο Άι-Βασίλης αρχίζει να πετάει με δύναμη τα δώρα μέσα στον σάκο του, μουρμουρίζοντας. Σε κάποια στιγμή χτυπάει το κουδούνι.
«Ποιος να είναι τέτοια ώρα;» λέει, πάντα νευριασμένος, ο Άι-Βασίλης και πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα. Την ανοίγει και βλέπει ένα αγγελάκι, που του λέει: «Γεια σου, Άι-Βασίλη, έφερα το δέντρο. Πού να το βάλω;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣ δεν παίρνει θέση με πολιτική άποψη σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διαφορά ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δίκη σας ενημέρωση.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.