"Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε ένα παιδί του Λυκείου των Ελληνίδων Σύρου"

 Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε ένα παιδί του Λυκείου των Ελληνίδων Σύρου. Την Πηνελόπη Γκισγκίνη. Ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στην αγκαλιά του, που φόρεσε με περηφάνια τις αξίες, τα ιδανικά και τις παραδόσεις του.

Αργότερα, μας εμπιστεύθηκε την κόρη της, Λένα , που κι εκείνη μεγάλωσε μαζί μας, πορεύτηκε με το ίδιο ήθος και σήμερα σπουδάζει, συνεχίζοντας μια όμορφη αλυσίδα αγάπης και συνέχειας.
Μετά από μια πολύμηνη και δύσκολη μάχη ,διασωληνωμένη στην Αθήνα, η Πηνελόπη έφυγε χθες από κοντά μας. Η απώλειά της αφήνει μεγάλο κενό, αλλά και μια ανεξίτηλη μνήμη. Το χαμόγελό της, τη γενναιότητά της, την παρουσία της που σημάδεψε όσους τη γνώρισαν.

Το Λύκειον των Ελληνίδων Σύρου , η Πρόεδρος Χριστίνα Λιγοψυχάκη και τα μέλη του Δ.Σ τη θυμούνται με αγάπη και τιμή. Στεκόμαστε δίπλα στην κόρη της και στην οικογένειά της, με τη σκέψη, τη συμπαράσταση και την προσευχή μας με ένα αφιέρωμα της Γενικής Γραμματέα του ΛΕΣ Λίτσας Χαραλάμπους
Αιωνία της η μνήμη.

Σου χρωστάω έναν καφέ

«Σεβασμιότατε»

Μετά από εκείνα τα Χριστούγεννα ονειρευόμουν και ευχόμουν να φτάσει η μέρα να σας γράψω αυτή την επιστολή απλά και ανθρώπινα χωρίς τίτλους ευγενείας ...τι νόημα έχουν άλλωστε σε αυτή την εξομολόγηση
Ως οικογένεια θεωρούμε υποχρέωσή μας να σας ευχαριστήσουμε για εκείνα τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ... εκείνη τη βραδιά στον Άγιο Νικόλαο που ήταν αφιερωμένη στους απλήρωτους εργάτες του ναυπηγείου «Νεώριο Σύρου» όπου ο ναός μετατράπηκε σε σπίτι αγάπης για εκατοντάδες πονεμένες οικογένειες ... μια από αυτές ήταν και n δική μας Χριστούγεννα με 6 ευρώ στο πορτοφόλι και ο κόμπος από το παράπονο να μας πνίγει .... δυο γονείς ανίκανοι να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της οικογένειάς μας....
Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά σας όχι μόνο από σεβασμό στο πρόσωπό σας αλλά και γιατί είχαμε ανάγκη από δυο κουβέντες... κάτι... να απαλύνει κάποιος εκείνη τη στιγμή τον αβάσταχτο πόνο μας τόσο για την αβέβαιη πια ζωή μας όσο και για το μέλλον του παιδιού μας ... ένας πόνος που μέσα από τη βουβαμάρα και τη σιωπή του αποδομούσε την οικογένειά μας κάθε λεπτό και κάθε στιγμή.

Τα λόγια σας βάλσαμο στο φαρμάκι της ψυχής μας .... προσπαθούσαμε να κρατηθούμε από κάπου...
Όμως δεν ξεχνάμε εκείνο το χαρτονόμισμα .... Που δώσατε στο παιδί μας. Ήταν τα Χριστούγεννά μας και μαζί η Ανάσταση, τα λόγια και η αγάπη σας .... η παρηγοριά που μπορεί να σε κάνει να ελπίζεις και πάλι...
Ευχαριστούμε για την αγάπη σας... για εμάς είστε ο ΠΑΤΕΡΑΣ που έβαλε πλάτη την ώρα που βουλιάζαμε .
Σήμερα ΠΑΤΕΡΑ βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση και με μεγάλη χαρά να σας πω ότι πληρωθήκαμε χθες ... και φέτος τα Χριστούγεννά μας θα είναι αλλιώς όπως και για άλλες οικογένειες... ακόμα και για αυτούς που θα χρειαστεί να συμπαρασταθούμε.

Σας παρακαλούμε σαν οικογένεια να δεχτείτε μια συμβολική κίνηση από εμάς και να μας επιτρέψετε - επιστρέφοντάς σας το ποσό που δωρίσατε τότε στο παιδί μας - να κάνουμε ΜΑΖΙ πιο όμορφα τα Χριστούγεννα μιας οικογένειας που γνωρίζετε εσείς ότι έχει ανάγκη.

Μαζί με το σεβασμό μας παρακαλούμε δεχθείτε ένα μεγάλο ευχαριστώ από την οικογένειά μας γιατί υπήρξατε πρωτοστάτης στην προσπάθεια για την επαναλειτουργία του Νεωρίου και παντού και πάντα και δηλώνετε αλλά και είστε παρόν.
Καλά Χριστούγεννα Πατέρα»
Π.Μ.Γ

Πηνελόπη μου,
ΉΤΑΝ Χριστούγεννα και τότε. Όταν το γράμμα σου, απευθυνόταν στον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δωρόθεο Β’ για να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη σου και μου ζήτησες να του το παραδώσω σε ένα φάκελο μαζί με το ποσόν των χρημάτων χωρίς να του πω ποιος του το στέλνει.

ΉΤΑΝ μια εξομολόγηση γεμάτη ανθρωπιά, πίστη και ευγνωμοσύνη. Ένα κείμενο που θα θυμάμαι όσο ζω.
ΕΚΕΙΝΟ το γράμμα τότε σου πήρε το βάρος από το στήθος.

ΚΑΙ η είδηση της… απουσίας σου … φέρνει σε μένα ένα βάρος αβάσταχτο .

ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι και τα δικά μας Χριστούγεννα, τούτες τις μέρες που πάντα φέρνουν στο φως ό,τι βαθιά κουβαλάμε μέσα μας, χωρίς εσένα, χωρίς την επικοινωνία σου, θα είναι «έρημα».
ΉΣΟΥΝ ένας άνθρωπος δοτικός, αληθινός, συναισθηματικός, πάντα έτοιμος να σταθείς δίπλα στους άλλους.

ΤΟ απέδειξες ξανά και ξανά στη ζωή σου.

ΣΤΑΘΗΚΕΣ σε ανήμπορες οικογένειες, ενίσχυσες ανθρώπους που είχαν ανάγκη, πρόσφερες χωρίς δεύτερη σκέψη. Και για όλα αυτά ήσουν «αόρατη».|

ΚΑΙ όταν η δική σου οικογένεια πέρασε δύσκολες στιγμές, αντιμετωπίζοντας τη θύελλα της ανεργίας στο Νεώριο, όταν το σπίτι σας έζησε εκείνα τα Χριστούγεννα με μόνο έξι ευρώ στο πορτοφόλι, η αξιοπρέπειά σου δεν λύγισε ούτε στιγμή.

ΠΑΛΙ παρέμεινες αξιοπρεπής, γενναία, ευγνώμων. Το γράμμα που μου εμπιστεύτηκες τότε (και ήλθε η ώρα να μάθουν όλη την καθαρή καρδιά σου) έδειχνε πόσο σεμνή, ειλικρινής, ευγνώμων και αληθινή ήσουν. Μια πράξη που φανέρωσε πόσο βάθος, πόση ευγένεια και πόση αντοχή είχες μέσα σου.

ΜΕΣΑ στο Λύκειον των Ελληνίδων μεγάλωσες και μεγάλωσες και την Λένα σου. Μια κόρη – καμάρι που προκόβει, που την καμαρώνουμε, που αριστεύει, που κουβαλάει μέσα της την ίδια ποιότητα που είχες κι εσύ.

ΤΗΣ άφησες παρακαταθήκη όχι μόνο την αγάπη σου, αλλά και το παράδειγμα σου. Ότι η ζωή αντιμετωπίζεται με ήθος, με ευγνωμοσύνη και με φωτεινή καρδιά, ακόμη και στα πιο δύσκολα.
Πηνελόπη μου,

ΣΟΥ χρωστάω έναν καφέ. Και αυτό το «χρέος» θα με συνοδεύει πάντα. Σαν βάρος και σαν μια γλυκιά υπενθύμιση της παρουσίας σου, της καλοσύνης σου, της σπάνιας ψυχής σου.

ΚΙ εγώ… πόσες φορές άφησα τη ζωή να με παρασύρει. Πόσες φορές μου είπες να πιούμε έναν καφέ -ακόμη και τότε, μέσα στον κορωνοϊό - κι εγώ πάντα είχα δουλειές, υποχρεώσεις, αναβολές.

ΠΑΝΤΑ το άφηνα για «αργότερα» και ποτέ δεν αξιώθηκα να τιμήσω εκείνη την ώρα που θα είμαστε μαζί και τώρα επιστρέφει μέσα μου σαν ένας ψίθυρος γλυκόπικρος - μια υπενθύμιση- για όλα όσα αφήνουμε για «αργότερα», μέχρι που το αργότερα χάνεται από τα χέρια μας.
 

ΣΗΜΕΡΑ θα έδινα τα πάντα για μισή ώρα απέναντί σου (όπως στο Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό ΚΟΣΜΟΣ 90 που γνωριστήκαμε), για έναν καφέ που να μην μείνει χρέος της καρδιάς.

ΚΑΙ μέσα σε όλα αυτά, μέσα στο τρέξιμο που καταπίνει τις μέρες μας, εσύ έβρισκες χρόνο για μένα, για μια ζεστή κουβέντα.

ΚΑΘΕ πρωί, χωρίς να λείψει ούτε μία μέρα, ερχόταν στο κινητό μου η δική σου «Καλημέρα».
ΚΑΙ πάντα, στο τέλος, η ευχή σου- το μικρό σου φυλαχτό- για μένα: «Αγαπημένη μου να σε προσέχεις.»
ΠΕΝΤΕ λέξεις απλές, αλλά γεμάτες στοργή. Τώρα καταλαβαίνω πόση αγάπη έκρυβαν μέσα τους. Και μετά μιλούσαμε για λίγο ανανεώνοντας το τηλεφωνικό μας ραντεβού .

ΔΕΝ ήξερα τότε, πόσο θα μου λείψει αυτή η ζεστή αγαπησιάρικη ραδιοφωνική φωνή σου.

ΚΑΙ ύστερα ήρθε η μάχη.
Η αιφνίδια διακομιδή με το ΕΚΑΒ από το νοσοκομείο της Σύρου στην Αθήνα.
ΟΙ μήνες πολλοί, αμέτρητοι, διασωληνωμένη.
ΈΝΑΣ αγώνας δύσκολος, άνισος… και όμως τον έδωσες, όπως ζούσες. Με δύναμη, με ησυχία, με ψυχή.
ΤΕΛΙΚΑ έφυγες όπως φεύγουν οι πολύτιμοι άνθρωποι, αφήνοντας πίσω σου ένα κενό μεγάλο και μια μνήμη ακόμη μεγαλύτερη.

ΑΝ μπορούσα σήμερα να καθίσω απέναντί σου, θα σου έλεγα μόνο:
«Σε ευχαριστώ για όλα. Για όσα έκανες για τόσους ανθρώπους, για όσα μου έμαθες χωρίς να το ξέρεις, για την καλοσύνη που άφησες πίσω σου. Για την αγάπη σου. Για τις καλημέρες σου, για τα «Να σε προσέχεις» που έγιναν προσευχή μέσα μου.

Η απουσία σου είναι μεγάλη. Αλλά η παρουσία σου, το φως σου, η γενναιοδωρία σου, είναι ακόμη μεγαλύτερη και θα μείνει εδώ. Σε όσους σε γνώρισαν. Σε όσους ευεργέτησες. Στην κόρη σου, που συνεχίζει με τη δική σου δύναμη.

Πηνελόπη μου,
σου χρωστάω έναν καφέ.
ΚΑΙ σου υπόσχομαι ότι κάθε φορά που θα κάθομαι σε ένα τραπέζι μ’ ένα φλιτζάνι μπροστά μου, θα σε σκέφτομαι με αγάπη και ευγνωμοσύνη.

ΝΑ αναπαύεσαι εν ειρήνη.
ΚΑΙ να μας φωτίζεις από εκεί που βρίσκεσαι.