Το κουβάρι της ONEX ξετυλίγεται – Οι fast track ρυθμίσεις και slow motion δικαιοσύνη

 Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας δεν φυσάει απλώς κόντρα αέρας, μοιάζει περισσότερο με καταιγίδα που έρχεται από μακριά και απειλεί να ξεσκεπάσει όσα μέχρι σήμερα έμεναν θαμμένα κάτω από τόνους μετάλλου και σιωπής. Όσα ειπώθηκαν πρόσφατα στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, στη συζήτηση για τη νέα Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου Αγοράς και Προστασίας Καταναλωτή, άφησαν πολλούς με ανοιχτό το στόμα. Γιατί το θέμα δεν ήταν απλώς «κακές συνθήκες». Ήταν μια ολόκληρη λίστα που θυμίζει εργασιακό μεσαίωνα.

Δύσκολα συναντά κανείς σε μια επιχείρηση που απολαμβάνει προνόμια, κρατικές διευκολύνσεις και ειδικές ρυθμίσεις. Πληρωμές που δεν έγιναν ποτέ, υπερωρίες χωρίς προσαύξηση, δώρα που «εξαφανίστηκαν», απολύσεις που κρίθηκαν παράνομες, ακόμη και συνταξιούχοι που περιμένουν δεδουλευμένα σαν να ζητούν χάρη. Και όλα αυτά την ώρα που το Πολεμικό Ναυτικό κάλυπτε για χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των εργοδοτικών εξόδων. Αντί για ανακούφιση, οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι είδαν ακόμη περισσότερη πίεση.

Οι εργαζόμενοι μιλούν ανοιχτά για φόβο, εξάντληση και ένα περιβάλλον που ωθεί πολλούς να φύγουν για να σώσουν την ψυχική τους ισορροπία.

Την ίδια στιγμή με διαδικασίες που θυμίζουν πιλότο αυτόματης λειτουργίας— ανοίγονται δρόμοι για νέες επενδύσεις της ONEX, με φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις χωρίς να ακουμπά τα καυτά ζητήματα που τίθενται από τα ίδια τα στόματα των εργαζομένων.

Και κάπου εδώ μπαίνει στο κάδρο μία λεπτομέρεια που δεν περνά απαρατήρητη, η περεταίρω εμπλοκή των Αμερικανών στο λιμάνι της Ελευσίνας που πρώτος είχε αποκαλύψει ο Δαίμων του Πιεστηρίου (όποιος διαβάζει ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ.gr, ξέρει!). Μια εμπλοκή που, όπως ψιθυρίζουν όσοι γνωρίζουν από διεθνείς σχέσεις, ίσως αποτελέσει το σημείο καμπής. Γιατί οι ΗΠΑ, ειδικά σε θέματα εργασιακών συμβάσεων και διαχείρισης επενδύσεων, δεν συνηθίζουν να κάνουν τα στραβά μάτια. Οι διαδικασίες τους είναι αυστηρές, οι έλεγχοι εξονυχιστικοί και οι απαιτήσεις σαφείς. Έτσι, πολλοί εκτιμούν πως με το που ανοίξει η πόρτα της αμερικανικής παρέμβασης, η εικόνα στα Ναυπηγεία Ελευσίνας θα αλλάξει ριζικά — είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι.

Αν κάτι πρέπει να γίνει ξεκάθαρο, είναι πως χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, υποχρεωτική τήρηση της Συλλογικής Σύμβασης και πραγματική προστασία των εργαζομένων, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.

Γιατί ένα ναυπηγείο δεν χτίζεται μόνο με ατσάλι. Χτίζεται με σεβασμό. Κι αυτό, όπως φαίνεται, τώρα θα αρχίσει να το ζητά και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού.