H γυναίκα του απέβαλε και τώρα τον κατηγορεί ότι δεν προσπάθησε αρκετά για να κάνουν παιδί – «Mε συγκρίνει με άλλους άνδρες»

 

Η προσπάθεια για ένα μωρό μπορεί πολύ εύκολα να κλιμακωθεί σε μια κατάσταση γεμάτη πίεση. Ένα όνειρο που ξεκινά με ελπίδα, μπορεί να εξελιχθεί σε ένα ημερολόγιο απογοητεύσεων — προγραμματισμένο, μετρημένο και γεμάτο αόρατες προσδοκίες.

Πρόσφατα, η γυναίκα του απέβαλε, και το κοινό τους όνειρο να γίνουν γονείς έχει δώσει τη θέση του στη θλίψη, τις κατηγορίες και την εξάντληση. Εκείνος προσπαθεί όσο μπορεί να είναι υπομονετικός και υποστηρικτικός, όμως κάθε αποτυχημένη προσπάθεια μοιάζει να γίνεται ακόμη ένας λόγος για να δέχεται όλο και περισσότερες κατηγορίες.

Πριν από δύο χρόνια, ένας 26χρονος άνδρας και η συνομήλικη σύζυγός του ανέβηκαν τα σκαλιά της εκκλησίας. Από τότε, προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί — χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.

Η πρώτη εγκυμοσύνη και η τραγική απώλεια

«Πριν από μερικούς μήνες έμεινε έγκυος για πρώτη φορά, αλλά δυστυχώς απέβαλε στις περίπου 4 εβδομάδες», εξηγεί ο ίδιος. «Ήταν κάτι εξαιρετικά οδυνηρό και για τους δυο μας. Από τότε όμως, δεν είναι πια η ίδια».

«Κατανοώ πραγματικά τον πόνο της και πόσο σημαντικό ήταν αυτό για εκείνη. Όμως μετά την αποβολή, με κατηγορεί συνεχώς ότι δεν δίνω τον καλύτερό μου εαυτό όταν έχει ωορρηξία», λέει ο 26χρονος.

«Με συγκρίνει με τους άλλους άνδρες»

«Δουλεύω περίπου 55-60 ώρες την εβδομάδα, οπότε υπάρχουν μέρες που είμαι απλώς σωματικά και ψυχικά εξαντλημένος», συνεχίζει. «Εκείνη με συγκρίνει συνέχεια με τις φίλες της ή με αυτά που βλέπει στο διαδίκτυο — για ζευγάρια που τα καταφέρνουν αμέσως. Μου λέει ότι άλλοι άντρες προσπαθούν περισσότερο, ενώ εγώ νοιάζομαι μόνο για τη δουλειά μου».

«Δεν αντέχω άλλο έτσι» – Η απελπισία της συζύγου

Η γυναίκα του έχει φτάσει στο σημείο να μιλά ακόμα και για το τέλος της ζωής της, αφού νιώθει πως εκείνος δεν ενδιαφέρεται πια πραγματικά να αποκτήσουν παιδί. Πιστεύει ότι παλεύει μόνη της.

Όταν εκείνη ξεστομίζει τέτοια λόγια, ο σύζυγός της δεν ξέρει πώς να αντιδράσει – δεν έχει ιδέα τι να πει που να είναι παρηγορητικό ή σωστό. Νιώθει κι ο ίδιος βαθιά λύπη που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να γίνουν γονείς, ενώ η συνεχής απογοήτευση τον έχει εξαντλήσει ψυχικά και σωματικά.

Παρά το εξουθενωτικό του ωράριο, προσπαθεί να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του: βρίσκει χρόνο να πηγαίνει στο γυμναστήριο και έχει κόψει το κάπνισμα, ελπίζοντας ότι έτσι θα αυξήσουν τις πιθανότητές τους να αποκτήσουν επιτέλους το μωρό που τόσο επιθυμούν.

«Κάναμε και οι δύο εξετάσεις γονιμότητας ως ζευγάρι, και όλα δείχνουν υγιή και φυσιολογικά. Δεν υπάρχει κανένα ιατρικό πρόβλημα ούτε σε μένα ούτε σε εκείνη», εξηγεί ο 26χρονος.

«Δεν είναι αγώνας δρόμου» – Η φράση που παρεξηγήθηκε

«Πρόσφατα, από την απογοήτευση, της είπα ότι το να προσπαθούμε κάθε μέρα δεν εγγυάται εγκυμοσύνη. Ότι αυτό δεν είναι αγώνας, ούτε πρέπει να το βλέπουμε σαν τεστ επίδοσης», παραδέχεται. «Τώρα όμως πιστεύει πως είμαι αναίσθητος, αδιάφορος και ότι δεν προσπαθώ αρκετά».

Δεν προσπαθεί να την πληγώσει – το μόνο που θέλει είναι να της δείξει πως η απόκτηση ενός παιδιού είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, και πως και οι δύο κάνουν ό,τι μπορούν στις δύσκολες συνθήκες που ζουν.

Μένει να αναρωτιέται πώς μπορεί να την κάνει να καταλάβει πως δεν πρέπει να γεμίζουν άγχος με τις προσπάθειες, ούτε να συγκρίνουν τη δική τους πορεία με αυτήν άλλων ζευγαριών.

Δεν παλεύει μόνο με την υπογονιμότητα

Η υπογονιμότητα δεν είναι το μόνο που τον βασανίζει· φαίνεται πως μέσα σε όλα έχουν μπει και ο φόβος, αλλά και η θλίψη — απλώς εκφράζονται μεταμφιεσμένα σε απογοήτευση απέναντι στις αντιδράσεις της συζύγου του.

Έχασε το μωρό της – και μαζί του ένα κομμάτι του εαυτού της

Εκείνη έμεινε έγκυος, αλλά το σύμπαν τής πήρε το παιδί πίσω. Και τώρα, φαίνεται πως ξεσπά πάνω του όλο τον θυμό και τη θλίψη για το χαμένο της όνειρο.

Όλα δείχνουν πως μπορεί να περνά μια περίοδο κατάθλιψης — και αν εκείνος καταφέρει να την ενθαρρύνει να μιλήσει με τον γιατρό της ή έναν θεραπευτή, αυτό ίσως να είναι το πιο σημαντικό βήμα προς τη θεραπεία.

Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να δείξει κατανόηση, να την ακούσει χωρίς να προσπαθεί να μετριάσει τον πόνο της, και να σταθεί δίπλα της με ηρεμία και υπομονή. Μόνο έτσι μπορούν να αρχίσουν να γιατρεύουν μαζί τις πληγές που άφησε αυτή η απώλεια.