Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια του 8ου αιώνα μ.Χ., κυμαίνονταν στην περιοχή της σημερινής Συρίας και του Ιράκ, μία σημαντική σύγκρουση μεταξύ δύο σημαντικών
αντιπάλων: των Ομμευάδων κυβερνητών της Δαμασκού και των σιιτών (κατά βάση) αντιπάλων τους.
αντιπάλων: των Ομμευάδων κυβερνητών της Δαμασκού και των σιιτών (κατά βάση) αντιπάλων τους.
Οι δε πρώτοι είχαν ανακηρυχτεί αυτοτελώς ως οι νόμιμα εκλεγμένοι εκπρόσωποι και χαλίφηδες όλου του ισλαμικού κόσμου, με την χρήση της στρατιωτικής του δύναμης, υποστηρίζοντας ότι αυτοί και μόνο μπορούσαν να κατέχουν δικαιωματικά την εξουσία αυτή.
Οι δεύτεροι αντίθετα υποστήριζαν πως μόνο οι απόγονοι του ξαδέρφου του Μωάμεθ, Αλί, ήταν οι νόμιμου ηγέτες του, λόγω της συγγενικής (και πνευματικής) καταγωγής τους με τον Μωάμεθ (http://www.drachmoula.com/2017/04/blog-post_95.html).
Η σκληρή καταπίεση των Ομμευάδων, τόσο κατά των σιιτών αντιπάλων τους (αλλογενών ή μη), όσο και κατά των ομόθρησκων τους σουνιτών, οδήγησε πολλούς μουσουλμάνους, αραβικής ή μη καταγωγής στην διοργάνωση μίας συνομωσίας με σκοπό την πτώση και την αντικατάσταση τους από μία πιο «ευσεβή δυναστεία».
Έτσι στην περιοχή του σημερινού Ιράκ και Ιράν, σχηματίστηκε (κρυφά) μία συμμαχία μεταξύ των υποστηρικτών της οικογένειας του Μωάμεθ, οι λεγόμενοι Χασιμίτες, μια ακραία θρησκευτική ομάδα, της οποίας οι υποστηρικτές, φορώντας μαύρα ρούχα και υψώνοντας μαύρες σημαίες, άρχισαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους, «φονιάδες των απίστων».
Σιγά, σιγά άρχισαν να κερδίζουν περισσότερους υποστηρικτές, όπως και να διαδίδουν τους σπόρους της προπαγάνδας τους, καθοδηγούμενοι από το μυστικό «επαναστατικό» δίκτυο, που είχαν δημιουργήσει. Τα αποτελέσματα της δράσης τους δεν άργησαν να φανούν.
Ηγέτης τους ήταν μία σκιώδης φιγούρα, ένας ιμάμης με το όνομα Αμπάς Ιμπν Αμπντ αλ Μουταλίμπ, ο οποίος όντας θείος του ιδρυτή του Ισλάμ, Μωάμεθ, πίστευε ότι είχε όλα τα εχέγγυα για να ανέλθει στην εξουσία, ενώ λόγω της καταγωγής του θα μπορούσε να «γεφυρώσει» το χάσμα σουνιτών και σιιτών.
Η επανάσταση των Χασεμιτών ξεκίνησε τελικά το 746 μ.Χ., όταν ο Μουταλίμπ έστειλε στον αντιπρόσωπο του στο Ιράν, τον Αμπού Μουσλίμ, μία μαύρη σημαία, συνοδευόμενη από το μήνυμα «ήρθε η ώρα».
Αμέσως ο Αμπού Μουσλίμ ξεδίπλωσε την σημαία το 747 μ.Χ., καλώντας τον λαό σε επανάσταση κατά της τυραννίας των Ομμευάδων. Παράλληλα άρχισε να διαδίδει «προφητείες» (ως προπαγανδιστικά μέσα), οι οποίες προμήνυαν την πτώση των εχθρών τους και τον θρίαμβο του κινήματος τους.
Τελικά οι επαναστάτες επικράτησαν και η αντίπαλη δυναστεία σχεδόν εξαφανίστηκε σε ένα λουτρό αίματος που ακολούθησε μετά την νίκη των Χασεμιτών, όταν αυτοί έφτασαν νικητές από το Ιράν στην Συρία.
Όμως μιας και το καθεστώς των Ομμευάδων είχε προλάβει να ανακαλύψει την «κρυψώνα» του χασεμίτη ηγέτη Μουταλίμπ και να τον εξοντώσει, ο Αμπού Μουσλίμ ανακήρυξε Χαλίφη τον αδερφό του νεκρού, Αμπούλ Αλ Αμπάς, ιδρυτή του αραβικού χαλιφάτου (και της δυναστείας) των Αββασίδων.
Σχεδόν δεκατρείς αιώνες αργότερα εμφανίστηκε στην ίδια περιοχή που είχε παλαιότερα εμφανιστεί και το κίνημα των Χασεμιτών, μία παρεμφερής οργάνωση. Το όνομα αυτής ήταν το ISIS (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/11/isis.html).
Στην Μεσοποταμία (Συρία-Ιράκ) και σε ολόκληρη την περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου συνέβαιναν και τότε βίαιες εξεγέρσεις (π.χ. η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη»).
Η δε σκληρή καταπίεση των ηγετών των χωρών αυτών κατά των αντιπάλων τους (αλλογενών ή μη), όσο και κατά των ομόθρησκων τους σουνιτών, οδήγησε πολλούς από αυτούς στην διοργάνωση μίας συνομωσίας, με σκοπό την πτώση και την αντικατάσταση τους από μία πιο «ευσεβή και δίκαιη ηγεσία».
Και το ISIS, όπως ακριβώς οι Χασεμίτες (ίσως και εμπνευσμένοι και από αυτούς), ήταν μια ακραία θρησκευτική ομάδα, της οποίας οι υποστηρικτές, φορώντας μαύρα ρούχα και υψώνοντας μαύρες σημαίες, άρχισαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους, «φονιάδες των απίστων».
Σιγά, σιγά άρχισαν να κερδίζουν περισσότερους υποστηρικτές, όπως και να διαδίδουν τους σπόρους της προπαγάνδας τους, καθοδηγούμενοι από το μυστικό «επαναστατικό» δίκτυο, το οποίο είχαν δημιουργήσει. Τα αποτελέσματα της δράσης τους δεν άργησαν να φανούν.
Ηγέτης τους ήταν μία σκιώδης φιγούρα, με το όνομα Χαμίντ Αλ Ζαόυι (πιο γνωστός ως Αμπού Ουμάρ Αλ Μπαγκάντι), ο οποίος ισχυρίζονταν πως ήταν απόγονος του ιδρυτή του Ισλάμ, Μωάμεθ, έχοντας έτσι όλα τα εχέγγυα για να ανέλθει στην εξουσία, ενώ λόγω της καταγωγής του θα μπορούσε να «γεφυρώσει» το χάσμα σουνιτών και σιιτών.
Η «επανάσταση» του ISIS ξεκίνησε τελικά το 2006 μ.Χ., υπό την ηγεσία του αντιπρόσωπου του Μπαγκάντι στο Ιράκ, τον Αμπού Αγιούμπ Αλ Μάσρι, ο όποιος ήταν ο νέος αρχηγός της οργάνωσης μετά τον θάνατο του πρώτου της ηγέτη και ιδρυτή, Αμπού Μουσάμπ Αλ Ζαρκάουι, το ίδιο ακριβώς έτος.
Αμέσως ο Μάσρι ξεδίπλωσε την μαύρη σημαία της οργάνωσης το 2007 μ.Χ., καλώντας τον λαό σε επανάσταση κατά της τυραννίας των «άπιστων» ηγετών του. Παράλληλα άρχισε να διαδίδει «προφητείες» (ως προπαγανδιστικά μέσα), οι οποίες προμήνυαν την πτώση των εχθρών τους και τον θρίαμβο του κινήματος τους.
Τελικά οι επαναστάτες επικράτησαν σε μεγάλα τμήματα του Ιράκ και της Συρίας το 2014 και οι αντίπαλες ηγεσίες (τόσο στο Ιράκ όσο και στην Συρία) έχασαν μετά από ένα λουτρό αίματος που ακολούθησε, πολλές περιοχές μετά την νίκη των οπαδών του ISIS, χωρίς όμως να καταστραφούν εντελώς. Αντίθετα αναδιοργάνωσαν τις δυνάμεις τους και με την βοήθεια των συμμάχων τους πέρασαν στην αντεπίθεση (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/06/blog-post_12.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/12/blog-post_12.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/10/blog-post_8.html).
Όμως μιας και το καθεστώς του Ιράκ (με την βοήθεια των Αμερικανών συμμάχων του) είχε προλάβει να ανακαλύψει την «κρυψώνα» του ηγέτη του ISIS, Αμπού Ουμάρ Αλ Μπαγκάντι και να τον εξοντώσει μετά από αεροπορικό βομβαρδισμό (μαζί με τον Μάσρι) το 2010, νέος ηγέτης της οργάνωσης, ανακηρύχτηκε ο Ιμπραήμ Αγουάντ Αλ Μπάντι, ο οποίος το 2014 πήρε και τον τίτλο του «Χαλίφη». Στην συνέχεια προχώρησε στην ίδρυση του επονομαζόμενου «Ισλαμικού Χαλιφάτου».
Και αυτή δεν είναι η μόνη φορά που η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Ειδικά για τους Άραβες αυτό φαίνεται να συμβαίνει όλο και πιο συχνά (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/12/blog-post_26.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/11/11092001-isis-13112015.html, https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/03/isis.html).
Αυτή ήταν η άποψη που είχαν πολλοί στον Αραβικό κόσμο και για τα γεγονότα που συνέβησαν το 1956 στην Αίγυπτο. Τότε τα είχαν συνδυάσει με ότι συνέβη κατά την διάρκεια της Τρίτης Σταυροφορίας.
Ως γνωστόν, ο Ριχάρδος αναχώρησε για την Γ’ Σταυροφορία μαζί με τον Φίλιππο Β΄ της Γαλλίας, προκειμένου να ανακαταλάβουν τα Ιεροσόλυμα, τα οποία είχε καταλάβει ο Σουλτάνος της Αιγύπτου Σαλαντίν. Αφού προετοιμάστηκε πυρετωδώς, επιβάλλοντας υψηλούς φόρους, συγκέντρωσε ισχυρό, συνολικά στρατό 4.000 στρατιώτες και 100 πλοία.
Το 1190, ο Ριχάρδος και ο Φίλιππος έφτασαν στην Σικελία, στην οποία ο Ριχάρδος επιτέθηκαν και κυρίευσαν, και ύστερα αφού την λεηλάτησαν, αναχώρησε από αυτή την περιοχή.
Το 1191, λόγω θαλασσοταραχής, έφτασε στο νησί της Κύπρου, και αποφάσισε να το καταλάβει, για να το χρησιμοποιήσει ως βάση έναντι του Σαλαντίν (έτσι άρχισαν τα δεινά και η κατοχή της Κύπρου από τους Δυτικούς και ιδιαίτερα τους Άγγλους).
Μετά αναχώρησε και αφού πρώτα παντρεύτηκε, αποβιβάστηκε στην Άκρα και βοήθησε τον Γκυ ντε Λουζινιάν, να την καταλάβει.
Όταν ο στόχος αυτός επετεύχθη, είχε 2.700 αιχμαλώτους ζωντανούς, αλλά διέταξε την άμεση θανάτωση τους. Επιτέθηκε στον Σαλαντίν και σε συνεργασία με το εναπομείναν βασίλειο της Ιερουσαλήμ και νίκησε τις δυνάμεις του, τόσο στην μάχη του Αρσούφ, όσο και της Γάζας. Προσπάθησε δε να διαπραγματευτεί μαζί του, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Όταν ο Ριχάρδος είδε ότι η παραμονή του στους Αγίους Τόπους δεν μπορούσε να συνεχιστεί περαιτέρω και επειδή ταυτόχρονα έμαθε ότι ο πρώην σύμμαχος του, Φίλιππος και ο αδελφός του, Ιωάννης, συνωμοτούσαν εναντίον του, ήρθε σε συμφωνία με τον Σαλαντίν.
Αφού συμφώνησαν για την ελεύθερη η είσοδο των προσκυνητών στα Ιεροσόλυμα, αμέσως μετά, ο Ριχάρδος αποφάσισε να γυρίσει στην Αγγλία, στην οποία τελικά κατάφερε να φτάσει μετά από πολλά χρόνια και περιπέτειες.
Αντίστοιχα το 1956, η Αγγλία και η Γαλλία, σε συνεργασία με το Ισραήλ, επενέβησαν στρατιωτικά στην Αίγυπτο με σκοπό να ανατρέψουν τον νέο τότε πρόεδρο της χώρας, τον Τζαμάλ Αμπντ αλ Νάσερ.
Η κρίση γρήγορα έλαβε διεθνείς διαστάσεις και απείλησε την παγκόσμια ειρήνη. Τελικά λόγω διεθνών πιέσεων, υπό την πίεση των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης οι εισβολείς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το εγχείρημά τους και να αποσυρθούν.
Η κρίση αυτή οφειλόταν κυρίως στην αντιπαράθεση των Αιγύπτιων με τους Βρετανούς, την διάρρηξη των σχέσεων της Αιγύπτου με την Δύση, την άρνηση της Αίγυπτου να ενταχθεί σ’ ένα αμυντικό σύμφωνο για τη Μέση Ανατολή, καθώς και στην φιλοδοξία του Νάσερ για πλήρη αραβική ενότητα υπό τον έλεγχο του.
Επίσης η στροφή του Νάσερ προς την Μόσχα, αλλά και στην αγορά από μέρους του σοβιετικών όπλων, καθώς και η υποστήριξης που παρείχε η Αίγυπτος στο κίνημα της Αλγερίας, μαζί με την οικονομική βοήθεια που δέχτηκε από την ΕΣΣΔ για την κατασκευή του φράγματος του Ασουάν και η εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ, ήταν ενέργειες, οι οποίες εξόργισαν την κυβέρνηση του Λονδίνου.
Έτσι οι Βρετανοί και Γάλλοι άρχισαν να προετοιμάζονται για εισβολή και συμμάχησαν με το Ισραήλ. Με βάση το σχέδιο που εκπονήθηκε, το Ισραήλ θα εισέβαλε στην Αίγυπτο, θα καταλάμβανε την διώρυγα του Σουέζ και οι Αγγλο-γάλλοι θα απαιτούσαν να αποσυρθούν οι εμπόλεμες χώρες σε απόσταση δέκα μιλίων από την διώρυγα, αλλιώς απειλούσαν ότι θα την καταλάμβαναν με την χρήση στρατιωτικής βίας.
Σύντομα τα σχέδια ακλούθησαν τα πλάνα που είχαν ετοιμαστεί και το Ισραήλ κατέλαβε το Σινά και την επομένη οι Αγγλο-γάλλοι ζήτησαν από τις δύο εμπόλεμες χώρες να αποσύρουν τις δυνάμεις τους δέκα μίλια από την διώρυγα.
Οι Αμερικανοί αντέδρασαν έντονα, όπως και οι Σοβιετικοί και θεωρώντας ότι η επέμβαση στην Αίγυπτο θα ήταν πολιτικά επιζήμια, ζήτησαν δε να αποσυρθούν οι Ισραηλινοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι από την Αίγυπτο.
Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, υπό ισχυρή πολιτική πίεση, ανακοίνωσαν εκεχειρία. Η Βρετανία και η Γαλλία γνώρισαν μεγάλη πολιτική και διπλωματική ήττα και αναγκάστηκαν να αποσύρουν μαζί με το Ισραήλ τις δυνάμεις τους από την Αίγυπτο.
Έτσι, ακριβώς όπως τον καιρό του Ριχάρδου, οι Αγγλο-γάλλοι σε συνεργασία με το βασίλειο της Ιερουσαλήμ επιτέθηκαν στην Αίγυπτο για να ανακαταλάβουν τα Ιεροσόλυμα, αλλά στο τέλος λόγω εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων αποσύρθηκαν, έτσι και στην κρίση του Σουέζ, η προσπάθεια των Αγγλο-γάλλων σε συνεργασία με το Ισραήλ για να καταλάβουν την διώρυγα του Σουέζ αντίστοιχα, λόγω εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων στο τέλος αναγκάστηκαν να αποσυρθούν.
Ακόμα και στις μέρες μας οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και Ισραήλ συνεχίζουν να ανακατεύονται στις υποθέσεις της Αιγύπτου (κάτι που γίνεται φανερό ιδιαίτερα στην περίπτωση της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης») και προσπαθούν με κάθε μέσο να κυριαρχήσουν πολιτικά, διπλωματικά και οικονομικά στην χώρα αυτή.
Μένει μόνο στον Αιγυπτιακό λαό, υπό την ηγεσία των κατάλληλων ηγετών, του Σαλαντίν στον Μεσαίωνα, του Νάσερ στην νεότερη εποχή (ο οποίος όμως ήταν ένας σκληρός, βίαιος και ανελέητος εθνικιστής συνάμα και άμεσα υπεύθυνος για την καταστροφή της ακμάζουσα Ελληνικής κοινότητας της Αλεξανδρείας αριθμού 150.000 ατόμων, αφήνοντας σήμερα μόλις 3.000 άτομα στην πόλη αυτή) και του Στρατάρχη Σίσυ στις μέρες μας, να αντισταθεί στα επεκτατικά σχέδια των Δυτικών και να κερδίσει την εθνική του ανεξαρτησία, ευημερία και ασφάλεια.
(Υστερόγραφο: Βέβαια οι ιστορικοί παραλληλισμοί δεν είναι και πάντα πετυχημένοι. Λόγου χάρη όταν το 1958 ο Νάσερ, ο οποίος πραγματοποίησε την βραχυχρόνια ένωση Συρίας και Αιγύπτου, η πράξη του αυτή παραλληλίστηκε με την ένωση Συρίας και Αιγύπτου που πραγματοποίησε ο Σαλαδίνος, αλλά σε αντίθεση με την μόνιμη ένωση του Σαλαδίνου, η ένωση του Νάσερ διαλύθηκε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου