Όταν οι μνήμες ζωντανεύουν…

Όταν οι μνήμες ζωντανεύουν…

Ελένη Χουκ-Αποστολοπούλου

Επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος αρ. 18, βρίσκεται η σχολή καταδύσεων Βουλιαγμένης, ένα βήμα από το κέντρο της Αθήνας...

 Ο χώρος της Σχολής όπως ήταν διαμορφωμένος από την Ανναμπέλλα Κουτρουμπή!

Επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος αρ. 18, βρίσκεται η σχολή καταδύσεων Βουλιαγμένης, ένα βήμα από το κέντρο της Αθήνας, απέναντι από την λίμνη της Βουλιαγμένης.

Η Σχολή ιδρύθηκε το 1978 από τον αείμνηστο Πέτρο Κουτρουμπή.

Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ο χώρος ήταν διαθέσιμος για όλο τον κόσμο. Σα χρυσό δαχτυλίδι, σαν πολύτιμη πέτρα στόλιζε τη Βουλιαγμένη! Όποιος ήθελε να γνωρίσει τον υποβρύχιο κόσμο…, όποιος ήθελε να δει πως είναι να αναπνέεις κάτω από το νερό…, το καταδυτικό κέντρο του Πέτρου Κουτρουμπή, προσέφερε τη δυνατότητα να έρθεις σ’ επαφή  με το μαγευτικό κόσμο του βυθού!

Η μοίρα, όμως, παίζει… τα δικά της παιγνίδια! Άσχημα πολλές φορές. Σκληρά, σαν του θανάτου τη γροθιά… Ο Πέτρος Κουτρουμπής, αυτός ο αετός, αυτή η λεύτερη ψυχή, έφυγε για το “επέκεινα” στις 4 Δεκεμβρίου του 1985, μόλις 45 χρόνων! Άδικα! Απρόσμενα! Στον ύπνο του! Στο σπίτι του! Δεν πρόλαβε να χαρεί ούτε τον γυιό του τον Πέτρο! Μιας βδομάδας ξεπεταρούδι ήταν ο Πέτρος όταν ο πατέρας του έφυγε…

Κάθε καλοκαίρι επιστρέφω στην αγαπημένη μου Βουλιαγμένη. Έξη μήνες περνώ κοντά στα ήρεμα, γαλαζοπράσινα νερά της. Παίρνω τη δύναμή της συντροφιά για τις κρύες κι ατέλειωτες – πολλές φορές – μέρες του Χειμώνα. Και κάθε χρόνο η απουσία του Πέτρου με κεντρίζει περισσότερο. Ο χρόνος λένε είναι γιατρός και Πανδαμάτορας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα…!

 Έτσι, σα μια σπονδή στη μνήμη του, θα πω δυο λόγια με τον τρόπο τον δικό μου.

Ο Κουτρουμπής πέθανε, λοιπόν, το 1985. Μαζί του, όμως δεν πέθανε ούτε ο κόπος του, ούτε το “εργαστήρι του”, ο χώρος που εργαζόταν ως εκπαιδευτής Δυτών στη Βουλιαγμένη, η Σχολή του! Η γυναίκα του, η Ανναμπέλλα, με τη βοήθεια της οικογένειάς της και των φίλων του Πέτρου, μέσα από σπαραγμό και ωδίνη, ξεπερνώντας τον χαμό του, ανέλαβε τη Σχολή Καταδύσεων, ως ιδιοκτήτρια. Δύσκολο έργο για μια τόσο νέα γυναίκα, η οποία δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τις βουτιές… Καλλιτέχνης ήταν και είχε να μεγαλώσει κι ένα νεογέννητο. Εγώ, γνώριζα τον Πέτρο από τα μαθητικά του χρόνια. Τον ακολούθησα και στο μεράκι του της εξερεύνησης του βυθού. Όταν η Ανναμπέλλα μου ζήτησε να αναλάβω ως διευθύντρια τη Σχολή, δέχτηκα αμέσως. Ανέλαβα μαζί της την εκπαίδευση, τη μελέτη, την εξερεύνηση του Βυθού. Σιγά-σιγά το όραμα πήρε σάρκα και οστά! Η χέρσα και ξερή από πράσινο Σχολή, στα χέρια της Ανναμπέλλας, μεταμορφώθηκε σ’ έναν λουλουδότοπο! Το χρώμα και το άρωμα των λουλουδιών ομόρφυνε τον χέρσο βράχο και η μαγεία, έτσι όπως ανακατευόταν με τη θαλάσσια αύρα, σε ταξίδευε σε μέρη ονειρικά και παρθένα! Τα διψασμένα αρμυρίκια πρασίνισαν! Τα κλαδιά τους σκίαζαν τρυφερά τους λιοκαμένους δύτες, μαθητές και επισκέπτες! Η αίθουσα διδασκαλίας πήρε “μορφή” με θρανία, πίνακες και ότι άλλο χρειαζόταν για τον σκοπό που προοριζόταν! Οι ξαπλώστρες ήσαν παντού σπαρμένες! Και κάτω, στα καταγάλανα νερά, αραγμένο το καταδυτικό σκάφος  “ΙΩΝΑΘΑΝ” που ταξίδευε με καπετάνισσα την Ιωάννα σ’ όλο τον Σαρωνικό τους αυτοδύτες, τους φίλους και τους μαθητές! Και μουσική υπόκρουση σ’ όλο αυτό το μεγαλείο η στριγγιά, σκληρή και ανυπόφορη μουσική του κομπρεσέρ που γέμιζε συνέχεια τις φιάλες για τους βουτηχτάδες! Το πόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων επισκέπτονταν τη Σχολή ήταν ιδιαίτερα εμφανής όταν διοργανώναμε βραδιές  φωτό-κινηματογραφικές, που έδειχναν θέματα του Βυθού και συνοδεύονταν από καταδυτικές διαλέξεις!

Τα χρόνια κύλησαν δημιουργικά, ανέμελα κι ευτυχισμένα και η Σχολή μεγάλωνε και ομόρφαινε! Ήταν το στέκι μας, η φωλιά μας! Ο καιρός όμως και ο χρόνος είναι  ανελέητοι… Επέστρεψα και φέτος, όπως κάθε χρόνο, από την Ολλανδία στον τόπο μου, στη Βουλιαγμένη. Έπαθα σοκ!!! Η Σχολή είχε κλείσει! Δεν υπήρχε τίποτα…! Ούτε η αίθουσα διδασκαλίας, ούτε τα ντους, ούτε οι ξαπλώστρες, ούτε οι ομπρέλλες, ούτε τα λουλούδια, ούτε… Τίποτα!!! Όλα πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ριμμένοι… Τότε κατάλαβα κι έκλαψα…

Ο Πέτρος Κουτρουμπής δεν πέθανε μόνο το 1985! Ο Πέτρος Κουτρουμπής ξαναπέθανε το 2017! Τον “σκότωσε” ο τωρινός Δήμαρχος απάνθρωπα, άδικα, συμφεροντολογικά…

Κάποιος να μου απαντήσει ΓΙΑΤΙ…! 

 Ο Πέτρος Κουτρουμπής επί το έργον!!!

 Τίποτα από αυτά δεν υπάρχουν πλέον...