Ο θάνατος του στρατηγού Σολεϊμάνι άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου» στο εσωτερικό των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων και στην υπόγεια κόντρα
μεταξύ των Φρουρών της Επανάστασης και του τακτικού ιρανικού στρατού, που δεν έβλεπε ποτέ με καλό μάτι τους φανατικούς «στρατιώτες του Ισλάμ».
Ως γνωστόν, ο πρώτος μουλάς που έγινε πρόεδρος της χώρας ο Α. Χομεϊνί, δεν είχε εμπιστοσύνη αρχικά στο στρατό, λόγω της αφοσίωσης μέρους των Ιρανών αξιωματικών στην εξουσία του Σάχη. Έτσι κατέστησε αναγκαία την ανάγκη για την δημιουργία μιας μεγάλης στρατιωτικής δύναμης που θα δεσμεύονταν στις αρχές και στις αξίες της Ισλαμικής Επανάστασης.
Από τότε, οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης έγιναν ο πιο σημαντικός θεσμός στο ιρανικό καθεστώς. Οι Φρουροί της Επανάστασης δεν μοιάζουν και πολύ με τη δομή των συμβατικών στρατών, αλλά παραμένουν διακριτικά στο περιθώριο, λαμβάνοντας υπόψη την ιδεολογική φύση της αποστολής τους, αλλά και του εν δυνάμει τεράστιου εσωτερικού και εξωτερικού ρόλου τους, ο οποίος δεν περιορίζεται στην προστασία της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους, αλλά περιλαμβάνει και την εξαγωγή των ιδεών και την καταστολή των αντιπάλων του παντού.
Με την πάροδο των ετών τα μέλη αυτής της φρουράς χρησιμοποίησαν τις τεράστιες δυνατότητες τους, θέτοντας στην διάθεσή τους το καθεστώς, και επεκτείνοντας τον έλεγχο και την κυριαρχία τους, πάνω στους περισσότερους πολιτικούς, οικονομικούς και ασφαλιστικούς θεσμούς στη χώρα.
Η ιρανική επαναστατική Φρουρά διαφέρει θεμελιωδώς από τον επίσημο στρατό του Ιράν, λόγω του ιδεολογικού της οράματος, του τρόπου διαχείρισης των λειτουργιών και του λειτουργικού ρόλου της στην κοινωνία και την πολιτική, αναφέρει αραβικό πρακτορείο ειδήσεων.
Οι τακτικές ένοπλες δυνάμεις συχνά δεν έχουν συγκεκριμένο πολιτικό προσανατολισμό, γεγονός που τις καθιστά μη πιστές σε οποιοδήποτε καθεστώς, δεδομένου του εθνικού τους προσανατολισμού και αυτή η φύση έδωσε στον ιρανικό στρατό μια μεγάλη ικανότητα να επιβιώνει παρά την αποδυνάμωση που υπέστη από το καθεστώς Χαμενεϊ και την τοποθέτηση του ίδιου αυτού σώματος υπό αυστηρό πολιτικό έλεγχο.
Η Επαναστατική Φρουρά πιστεύει ότι ο πολιτικός της ρόλος δεν είναι μόνο επιτρεπτός, αλλά αποτελεί μέρος του σχεδίου της για την υπεράσπιση της Ισλαμικής επανάστασης, όπως ορίζεται από τα βιβλία τους και όπως το ορίζουν οι μουλάδες της χώρας.
Συγκρίνοντας τον ρόλο των ιρανικών στρατευμάτων μετά την επανάσταση του 1979, διαπιστώνουμε ότι ο ιρανικός στρατός έχει χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής που απολάμβανε πριν από την επανάσταση, λόγω του ασφυκτικού ελέγχου του ιρανικού καθεστώτος.
Οι Φρουροί του Ιράν ελέγχουν και υλοποιούν μεγάλα έργα προς όφελος δικό τους, ενώ διοικούν κοινωνικά, εκπαιδευτικά και υγειονομικά ιδρύματα και τομείς όπως ο τουρισμός, οι μεταφορές, η ενέργεια, έχοντας τον έλεγχο μεγάλου τμήματος της ιρανικής οικονομίας, όπως τη διοίκηση της εταιρείας φυσικού αερίου Jihad Al-Bina, ενώ διαθέτουν και μετοχές εταιρειών τηλεπικοινωνιών.
Η δύναμη αυτή, εκτός από το να διαθέτει το δικό της στρατιωτικό υλικό που περιλαμβάνει αεροσκάφη, άρματα μάχης και πυραύλους, έχει στρατολογήσει περίπου 200.000 μαχητές, με αυτές τις δυνάμεις να μην θεωρούνται οργανωτικά μέρος των ενόπλων δυνάμεων του Ιράν, καθώς η ιρανική ηγεσία τους θεωρεί ως πιστή φρουρά του Ανώτατου ηγέτη.
Ο θάνατος του Σουλεϊμάνι έχει επαναφέρει στη δημοσιότητα την κόντρα των στρατηγών και των αποκαλούμενων “ιερών” αξιωματικών του καθεστώτος και ένας ενδεχόμενος πόλεμος με τις ΗΠΑ, θα έφερνε σε πλήρη κόντρα ανθρώπους με λογική διαφορετική από αυτή που κυριαρχεί στους Φρουρούς της Επανάστασης.
Η κόντρα αυτή μπορούσε να εξελιχθεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις σε μάχη για την εξουσία μετά απο κάποια καταστροφή από πολεμική αναμέτρηση με τη δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου