Όταν μεγαλώσω θα γίνω …άνεργος!

1. Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα για μία εκδήλωση στο πανεπιστήμιο, στο πολυτεχνείο. Κοίταζα τα παιδιά, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στα 21 και στα 22 τους χρόνια, και προσπαθούσα να καταλάβω τι βλέπουν όταν κοιτούν μπροστά, στο μέλλον.

Απ’ ότι θυμάμαι, από τα χρόνια που σύχναζα στο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες κοίταζαν μπροστά και έβλεπαν μία δουλειά στο δημόσιο, μία δουλειά στον ιδιωτικό τομέα ή ακόμα και μία δική τους δουλειά. Τότε το πανεπιστήμιο, το να σπουδάσεις δηλαδή με τα λεφτά των γονιών σου, ήταν μία επένδυση με την κανονική έννοια του όρου επένδυση: Σπούδαζες και όταν έπαιρνες το πτυχίο σου κάτι έβρισκες να κάνεις επαγγελματικά.

Η δική μου η γενιά, πάνω κάτω όσοι και όσες γεννήθηκαν μεταξύ 70 και 75 του προηγούμενου αιώνα, είτε δύσκολα (οι περισσότεροι) είτε εύκολα (ελάχιστοι) κάτι μπόρεσε να κάνει στο στίβο της εργασίας.

Πιθανά όχι και πολύ σπουδαία πράγματα, αλλά ρε ντερβίση δεν ζούμε για να δουλεύουμε… Τι σκέφτονται όμως σήμερα, για το αύριο, τα παιδιά που είναι στο πανεπιστήμιο; Το πιθανότερο τίποτα και αυτό με σοκάρει.

2. Την Παρασκευή πήγα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς για κάποια ψώνια. Ήμουν στο μανάβη όταν την αντιλήφθηκα να στέκεται πίσω μου. Ήταν μία γιαγιά που περίμενε τη σειρά της, σχεδόν ετοιμόρροπη. Ο μανάβης, ορθώς, με έκλασε και ρώτησε τη γιαγιά τι ήθελε. Αυτή του είπε μανταρίνια. Αυτός τη ρώτησε πόσα να βάλει. Αυτή του είπε πέντε. Εγώ κατάλαβα πέντε κιλά και αναρωτήθηκα πως στο διάολο θα τα κουβαλήσει στο σπίτι της. Ο μανάβης όμως, εκπαιδευμένος γαρ, της έβαλε πέντε μανταρίνια σε μία σακούλα και της τα ζύγισε.
Πέντε μανταρίνια; Η γιαγιά πήγαινε τόσο αργά που αν και πήρε μόνο τρία πράγματα – τα μανταρίνια, ένα κουτί τσάι σε φακελάκια και ένα βαμβάκι – την πρόλαβα στο ταμείο. Σκέφτηκα πως αν έβγαζε να πληρώσει με φραγκοδίφραγκα θα έβαζα τα κλάματα. Ευτυχώς πλήρωσε με εικοσάρικο, αλλά το σοκ μου το έφαγα. Πέντε γαμημένα μανταρίνια;
3. Το Σάββατο το κλαδικό μας σωματείο έκανε χριστουγεννιάτικη γιορτή για τα παιδιά. Τα παιδιά πέρασαν καλά – συνέβαλαν σε αυτό κάτι τύποι ντυμένοι σαν ξωτικά που ούρλιαζαν και χοροπήδαγαν ασταμάτητα – αλλά οι φάτσες των μεγάλων ήταν όλα τα λεφτά. Άλλοι σε επίσχεση εργασίας, άλλοι σε απεργία διαρκείας, άλλοι ήδη άνεργοι και άλλοι με το πιστόλι στον κρόταφο για να υπογράψουν ατομικά συμφωνητικά με πετσοκομμένους μισθούς. Οπότε μπορώ να υποθέσω ότι καταλαβαίνετε για το τι φάτσες μιλάμε.
Τέλος πάντων, σε κάποια φάση ένας ζογκλέρ – κοντά στα πενήντα, όπως με πληροφόρησε μία συνάδελφος – σήκωσε έναν πιτσιρικά, νομίζω οκτώ χρονών, και τον ρώτησε τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Πολύ άνετα ο πιτσιρικάς απάντησε: Όταν μεγαλώσω θα γίνω άνεργος… Εγώ όταν ήμουν οκτώ ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής και νομίζω στα δέκα άλλαξα επαγγελματικό προσανατολισμό και ήθελα να γίνω ο Χαν Σόλο για να τα έχω με την πριγκίπισσα Λέα. Με την ατάκα του πιτσιρικά κάποιοι χαμογέλασαν, όλοι όμως την έφαγαν την κεραμίδα στο κεφάλι.
4. Αλλά επειδή σας ζάλισα με τις ιστορίες μου, να τι θέλω να σας πω: Αρκετοί στην Αριστερά, όταν έλεγε ο Ζοζέ Σαραμάνγκο, δεν έχουν ιδέα σε ποιον γαμημένο κόσμο ζούνε. Προχθές διάβασα ένα άρθρο, ενός στελέχους ενός κόμματος της Αριστεράς, το οποίο με σόκαρε ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ ότι οι φοιτητές που δεν βλέπουν τίποτα στο μέλλον, απ’ ότι η γιαγιά με τα πέντε μανταρίνια και απ’ ότι ο πιτσιρικάς που όταν θα μεγαλώσει λέει ότι θα γίνει άνεργος.
Αυτός ο, κατά τα άλλα μάλλον συμπαθής, τύπος έγραφε μέσες άκρες ότι η πρόταση για τη δημιουργία ενός αντινεοφιλελεύθερου και αντιμνημονιακού μετώπου είναι μπαλαμούτι και ότι ο σωστός δρόμος είναι η δημιουργία ενός αντιμονοπωλιακού και αντικαπιταλιστικού μετώπου. Πότε; Τώρα, τώρα που ο κόσμος έχει αρχίσει να παίρνει χαμπάρι πώς αν δεν γκρεμιστεί το μνημόνιο και ο νεοφιλελευθερισμός τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε και εμάς και τα παιδιά μας.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Οι δικές μου οι διαφωνίες με την ιστορία του αντινεοφιλελεύθερου – αντιμνημονιακού μετώπου βρίσκονται στον ουρανό, ενώ αυτού του τύπου, του στελέχους, είναι στο ενάμιση μέτρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αν αύριο, με το καλό, υπάρξει πολιτική αλλαγή, ώστε οι φοιτητές να δούνε κάτι στο μέλλον, η γιαγιά να μπορεί με τη σύνταξη της να αγοράζει όσα μανταρίνια θέλει και ο πιτσιρικάς να θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής όταν θα μεγαλώσει, αυτός ο τύπος το πιθανότερο είναι να την πέσει σε καμία καρέκλα γενικού γραμματέα.
Εγώ μάλλον θα την πέσω σε κανένα πάρκο και θα διαβάζω φωναχτά τις Ρωγμές του Χόλογουέι.
Α, και κάτι ακόμα. Όσο αντινεοφιλελεύθερος και αντιμνημονιακός είναι ο Σαμαράς, άλλο τόσο αντιμονοπωλιακή και αντικαπιταλιστική είναι η Χρυσή Αυγή. Ο.Κ?
Θ. Μαρουλιάδης

alterthess.gr