Κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν θα ήθελε να...
δαπανώνται αχρείαστα πολύτιμοι πόροι της οικονομίας για αμυντικές δαπάνες, ιδίως κάτω από τις γνωστές συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσεως, εάν αυτές δεν είναι, πράγματι, απόλυτα αναγκαίες για την εθνική ασφάλεια. Η απερίσκεπτη όμως περικοπή τους και η συνακόλουθη αποδυνάμωση της αμυντικής αποτρεπτικής ισχύος δεν αποτιμώνται μόνο με οικονομικούς όρους. Μπορεί να προσδώσουν στην κρίση άλλα χαρακτηριστικά εθνικών απωλειών, που δεν θα μπορούν να επανορθωθούν στο μέλλον, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Θα πρέπει, στο σημείο αυτό, να υπομνησθεί ότι μια κακή οικονομική κατάσταση μπορεί, ύστερα από προσπάθειες και θυσίες για κάποιο διάστημα, να επανορθωθεί. Μια απώλεια όμως εθνικού χώρου δεν είναι καθόλου εύκολα αναστρέψιμη.
Θα πρέπει γι' αυτό η αμυντική πολιτική της χώρας να αντιμετωπίζεται μέσα από αυτό το πρίσμα και να διατίθενται γι' αυτήν οι ελάχιστες αναγκαίες δαπάνες ώστε να διασφαλίζεται το απαραίτητο όριο ισχύος που καθιστά εφικτή την αποτροπή. Την ανάσχεση δηλαδή, διά της ισχύος, οποιωνδήποτε επεκτατικών βλέψεων και προκλήσεων και τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ειρήνης.
Ορισμένοι παραβλέπουν το γεγονός ότι η αμυντική αποδυνάμωση και η ανατροπή των επιβεβλημένων ισορροπιών ενθαρρύνουν τον επεκτατισμό και τον τυχοδιωκτισμό της άλλης πλευράς. Η τελευταία υπολαμβάνει την αδυναμία ως ευκαιρία για δράση, ανατροπή του status quo και δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, ιδιαίτερα εάν προσφέρονται και οι διεθνείς συνθήκες.
Η Ελλάδα είναι μέλος, βεβαίως, μιας διεθνούς αμυντικής συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, που λογικά θα έπρεπε να καλύπτει την άμυνα και την ασφάλειά της και να επιτρέπει πολύ χαμηλό επίπεδο αμυντικών δαπανών, όπως συμβαίνει στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Η Ολλανδία, π.χ., προχώρησε, προσφάτως, στην πλήρη διάλυση των τεθωρακισμένων δυνάμεών της. Ακόμη και η ουδέτερη Αυστρία μειώνει θεαματικά τους εξοπλισμούς της, όπως και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Είναι γνωστό ότι, με βάση το άρθρο 5 του καταστατικού του ΝΑΤΟ, οποιαδήποτε επίθεση από έξω εναντίον μιας χώρας-μέλους θεωρείται αυτομάτως ως επίθεση στη Συμμαχία και ενεργοποιείται η συλλογική αλληλεγγύη και άμυνα.
Τι γίνεται όμως εάν η απειλή προέρχεται εκ των έσω, από μια άλλη χώρα-μέλος; Η απάντηση επικαλείται το αδιανόητο ενός τέτοιου ενδεχομένου μεταξύ συμμάχων χωρών! Παρακολουθούμε όμως από δεκαετίες το τι γίνεται στην πραγματικότητα. Η Τουρκία, έχοντας εξασφαλισθεί με το ΝΑΤΟ έναντι του μεγάλου εξωτερικού κινδύνου που αντιπροσώπευε γι' αυτήν η Σοβιετική Ένωση, βρήκε την άνεση να χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟ ως ευνοϊκότερο γι' αυτήν πλαίσιο για την προαγωγή μονομερών επιδιώξεών της κατά της Ελλάδος.
Για το παιχνίδι αυτό είναι μεγάλες οι ευθύνες των ΗΠΑ, που είναι η ηγεμονική δύναμη του ΝΑΤΟ, αλλά και των Ελληνικών κυβερνήσεων, που επέδειξαν επανειλημμένα ενδοτική συμπεριφορά, υπό την επιρροή και την πίεση των ΗΠΑ. Οι τελευταίες προσβλέπουν, βεβαίως, κατά προτεραιότητα, στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και στην αδιατάρακτη συνοχή του ΝΑΤΟ. Η στάση αυτή των ΗΠΑ υποχρεώνει την Ελλάδα να μεριμνά, πέρα από το πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για την εθνική της άμυνα και να διαθέτει σημαντικούς οικονομικούς πόρους.
Η Ελλάδα είναι επίσης χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι γνωστό όμως ότι, υπό τις παρούσες, τουλάχιστον, συνθήκες, ούτε αυτή καλύπτει το αμυντικό μας πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή άμυνα είναι στα σπάργανα και συγχέεται ουσιαστικά με το ΝΑΤΟ, ιδίως μετά την επιστροφή και της Γαλλίας στο στρατιωτικό του σκέλος.
Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν είναι ούτε Ολλανδία ούτε Δανία ούτε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, για την οποία η αμφισβήτηση του εθνικού της χώρου και της ασφάλειάς της είναι αδιανόητη. Βρίσκεται αντιμέτωπη με μια χώρα που επιβουλεύεται απροκάλυπτα τον Ελληνικό εθνικό χώρο, από την Κύπρο ως το Αιγαίο και τη Θράκη.
Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΤΩΝ ΑΜΥΝΤΙΚΩΝ
ΔΑΠΑΝΩΝ ΜΕ ΤΟ ΟΡΓΙΟ ΤΗΣ
ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
Ο χορός των σκανδάλων κάθε είδους στις αμυντικές δαπάνες, που σημειώθηκε ιδιαίτερα κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, είχε πολλαπλώς ολέθρια αποτελέσματα. Κατά πρώτο λόγο, δυσφήμισε την αναγκαιότητα των δαπανών αυτών και τις διαφήμισε ως ευκαιρία διαφθοράς και σκανδάλων, πλήττοντας καίρια την κατανόηση και την αποδοχή τους από την κοινή γνώμη.
Θα πρέπει όμως στο σημείο αυτό να γίνεται σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στην αναγκαιότητα της δαπάνης και στην πολιτική και ηθική διαφθορά που την εκμεταλλεύεται. Η Νέμεσις πρέπει να κατευθύνεται κατά των ενόχων υπολόγων και πολιτικών υπευθύνων και όχι κατά της εθνικής άμυνας, όπως οι καταχρήσεις και τα σκάνδαλα στον χώρο της υγείας ή των δημοσίων έργων δεν οδηγούν στην αμφισβήτηση των νοσοκομείων ή των αυτοκινητοδρόμων.
Το θέμα όμως δεν εξαντλείται μόνο στην κατάχρηση και άσκοπη σπατάλη πολύτιμων πόρων. Έχει, κατά δεύτερο λόγο, ως συνέπεια να καθιστά ατελέσφορη την πολιτική ενισχύσεως της άμυνας, παρά τη διάθεση πολύ σημαντικών πόρων, και να μην επιτυγχάνεται το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.
Κλασικό παράδειγμα είναι τα πολύ σημαντικά ποσά που διετέθησαν μετά την κρίση των Ιμίων, με κύριο στόχο τη διατήρηση τεχνολογικού και ποιοτικού προβαδίσματος στον κρίσιμο αεροναυτικό τομέα. Ο τρόπος διαθέσεως των κονδυλίων αυτών, η ασυνέχεια πολιτικής, οι αμφιλεγόμενες επιλογές, το αδικαιολόγητο σε πολλές περιπτώσεις υψηλό κόστος, τα μικρά βιομηχανικά ανταλλάγματα και τα σκάνδαλα που συνόδευσαν την υλοποίηση ορισμένων προγραμμάτων οδήγησαν συνολικά σε πολύ μικρότερα αποτελέσματα από αυτά που αντικειμενικά μπορούσαν να επιτευχθούν. Η χώρα διολίσθησε από τον στρατηγικό στόχο της διατηρήσεως τεχνολογικής και ποιοτικής υπεροχής στον αεροναυτικό τομέα, στον οποίο είχε το προβάδισμα, επαυξανόμενο από την υψηλότερη ποιότητα και ικανότητα του έμψυχου προσωπικού, και άφησε την πρωτοβουλία στην άλλη πλευρά.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.
.paron.gr
epirus.dllas.voula@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου