Παραδώσανε και πάλι την Αθήνα στις φλόγες. 47 νεοκλασσικά και άλλα κτίρια παραδόθηκαν στην φωτιά! Αποκαίδια στην Αθήνα.Λεηλατημένες ζωές και περιουσίες. Στην πυρά και τα υποζύγια της κοινωνίας. Δυσπραγία τριγύρω, τόσοι δυστυχείς, κι οι βουλευτές μας ατάραχοι στο πόστο τους, με μόνο εφιάλτη την επανεκλογή να τους ταράζει τον ύπνο. Καμιά πρωτοβουλία προσωπική και ατομική, ούτε ένα κουτί στην έξοδο για τους πεινώντες, ένα δείγμα γραφής και συμπόνιας του πολίτη που εκπροσωπούν.
ΔΕΝ βγήκε λόγος παρηγορητικός απ’ το σινάφι τους για τη δυστυχία ολόγυρά τους, δεν έκαναν πίσω απ’ τα εκατομμύρια των κομμάτων τους, δεν έκοψαν έναν (υπεράριθμο) μισθό απ’ τους «εργαζόμενους» της βουλής κι ούτε είπα να βάλουν το χέρι στη τσέπη, συμβολικά είτε όχι, ελληνικά και ανθρώπινα. Να το επιμερίσουμε κατά «βαθμό» και «κύκλο εργασιών»; Πόσοι υπουργοί ανακαίνισαν τα γραφεία τους για να αποτινάξουν και το τελευταίο μόριο της βλαχιάς τους (συμβολικά ο όρος), μεταμορφωμένοι πια σε αριστοκράτες, πόσοι πουπουλόκωλοι από δαύτους που δεν δούεψαν στη ζωή τους δουλεύουν με χίλια τσιράκια στα γραφεία τους κι άλλα τόσα στη βουλή;
ΔΕΝ αλλάζουν, δεν αλλάζουμε(;) και ξανά προς τη δόξα. Αυτοί με την ψήφο του οπαδού κι εκείνος με την κουτοπονηριά του. Και, βέβαια, όσο βλέπει ο οπαδός να διορίζει λάθρα ο υπουργός ακόμα και σήμερα, τόσο ελπίζει και γίνεται πιο…οπαδός. Επενδύει στο Κόμμα, συνεπής στην παράταξη και με την ιδεολογία στο πορτοφόλι, όπως κάνουν όλοι σήμερα, σε ανατολή και δύση, Ευρώπη και Αμερική. Πότε θα βάλουμε ταφόπλακα σε αυτά που έγιναν ο τάφος της Ελλάδας;
ΟΙ Δήμοι κάτι κάνουν, η Εκκλησία προσπαθεί, μανάβηδες χαρίζουν ζαρζαβατικά, πολλοί δανείζουν σε φίλους, αλλά των πολιτικών μας το άγρυπνο μάτι παραμένει καρφωμένο στην ψήφο μη τους φύγει. Χωρίς έγνοια και πρωτοβουλίες κι ας τους βαραίνουν αμαρτίες. Χωρίς καν να κατακεραυνώνουν τους (πολιτικά) αλήτες του σιναφιού που επιμένουν στα αναδρομικά τους(!!!).
Η Αθήνα καμμένη. Η Ελλάδα κατεστραμένη. Οι ζωές μας σε περιδ;iνηση. Περίλυπη η ψυχή μας μέχρις βαθέων. Κι η οργή κι η αγανάκτηση μας χωρίς πια όρια ...
Giorgos Tzortzinis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου