Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ…

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ    

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ…

Τζούλια Λιακοπούλου

Η υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης και οι όροι που συνόδευσαν τη δανειακή βοήθεια, έχουν δημιουργήσει μια πραγματικότητα, η οποία πλέον, έπειτα από πέντε χρόνια Μνημονίου, επιτρέπει τη ρήση «ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΑΜΕ»

 

Η Τρόικα, σε συνεργασία με τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, που στηρίζουν το Μνημόνιο, έβαλε “χέρι” στην ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων!

Μια ψυχρή ματιά στην κλιμάκωση των μέτρων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στόχος αυτής της πολιτικής είναι η δήμευση της Ελληνικής Ιδιοκτησίας. Κι αν υποθέσει κάποιος ότι κάτι τέτοιο δεν είναι απόρροια συνειδητού σχεδιασμού, το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αυτό. Διότι με τις επιβαρύνσεις που επιβάλλονται στην ιδιωτική περιουσία, είναι πολύ δύσκολο πλέον για τους Έλληνες να κρατήσουν ακόμα και την πρώτη κατοικία τους. Έστω κι αν αυτή είναι ένα μέσο διαμέρισμα σε μια μέση περιοχή.

Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται. Και θα μειωθούν κι άλλο. Η ανεργία αυξάνεται. Και θα αυξηθεί κι άλλο. Το ίδιο και τα τεκμήρια. Οι αντικειμενικές αξίες, επίσης. Οι φόρο-ελαφρύνσεις για τα στεγαστικά θα καταργηθούν.

Ένας εργαζόμενος, το εισόδημα του οποίου έχει συρρικνωθεί δραματικά, αλλά μένει σ' ένα σπίτι το οποίο αγόρασε όταν η οικονομική του κατάσταση ήταν διαφορετική, φορολογείται με βάση το ύψος των τεκμηρίων, το οποίο υπερβαίνει το εισόδημά του, ενώ ταυτόχρονα έχει κληθεί να πληρώσει όλα τα υπόλοιπα: έκτακτα χαράτσια που γίνονται μόνιμα, ΦΑΠ, ΕΤΑΚ, ΕΝΦΙΑ και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός.

Όταν σε ένα τέτοιο τοπίο κατακρήμνισης εισοδημάτων, εφιαλτικής ανεργίας και της μεγαλύτερης μεταπολεμικής ύφεσης συνεχίζουν να επιβάλλονται όλο και περισσότεροι... φόροι στην ιδιωτική ακίνητη περιουσία, με την πλειοψηφία των πολιτών να αδυνατεί να ανταποκριθεί, διότι το εισόδημα της πλέον δεν της το επιτρέπει, η κατάληξη είναι η κατάσχεση του ακινήτου από την εφορία ή την τράπεζα ή η “εγκατάλειψή” του από τον ιδιοκτήτη του.  

Τέτοιας έκτασης μαζική δήμευση ιδιωτικής περιουσίας δεν έχει προηγούμενο και, πάντως, όχι σε δημοκρατίες Δυτικού Τύπου. 

Αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι τρομακτικό. Η δε απλοποίηση των διαδικασιών κατάσχεσης, στην οποία επέμεινε η Τρόικα, θα επιταχύνει την αρπαγή της ιδιοκτησίας. Η θεωρία περί εσωτερικής υποτίμησης, μέσω της πτώσης της τιμής των ακινήτων, λόγω των εκατοντάδων χιλιάδων πλειστηριασμών που θα ακολουθήσουν, εκτός από γελοία είναι και ομολογία εγκλήματος. Καταστρέφουν τις περιουσίες και τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ενός ολόκληρου λαού, για να “πετύχει” το πρόγραμμά τους. Αφήνουν άστεγες χιλιάδες οικογένειες, επικαλούμενοι την “προσαρμογή” . Η ανατριχιαστική έξωθεν παρότρυνση προ καιρού, «ας πουλήσουν οι Έλληνες τα σπίτια τους για να πληρωθεί το χρέος», μαρτυρεί πολλά για τις σκέψεις των δανειστών.  

Οι Ευρωπαίοι ποτέ δεν μπόρεσαν να χωνέψουν το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα. Ούτε το γεγονός ότι πάρα πολλοί Έλληνες έχουν δεύτερο σπίτι ή εξοχικό. Ούτε το «κακό συνήθειο»  οι ελληνικές οικογένειες να πασχίζουν ν' αφήσουν «ένα κεραμίδι» στα παιδιά τους. Τώρα είναι η ευκαιρία να διορθώσουν αυτή την «ιδιαιτερότητα». Στο όνομα του Μνημονίου. Με αυτό τον τρόπο θα επιτύχουν και κάτι άλλο: Θα πλήξουν όχι μόνο το οικονομικό, αλλά και το πολιτικό απόθεμα του Έλληνα. Η ακίνητη ιδιοκτησία, εκτός από οικονομικό μαξιλάρι, αποτελούσε και πολιτικό εργαλείο, τρόπον τινά, στο βαθμό που του επέτρεπε σε μια δύσκολη στιγμή να τη χρησιμοποιήσει είτε πωλώντας τη είτε ενοικιάζοντάς τη είτε αξιοποιώντας τη με οποιονδήποτε τρόπο, διεκδικώντας ένα βαθμό αυτονομίας, που συνδιαμόρφωνε μια στάση ζωής και μια θεώρηση των πραγμάτων.

Τώρα η ζωή των Ελλήνων και η θεώρηση των πραγμάτων αλλάζουν. Είναι πλέον στο χέρι του Ελληνικού λαού να αντισταθεί στην πολιτική που έχει ως στόχο να τον εκμηδενίσει. Εναπόκειται στους Έλληνες να αποτρέψουν τον ξεριζωμό τους από τα ίδια τους τα σπίτια και τη μετατροπή τους σε ανέστιο πληθυσμό. Οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους μετρούν αντιδράσεις. Κι όσο δεν συναντούν αντίσταση, θα συνεχίζουν. Μέχρι τέλους.

Δε νοείται ούτε δικαιολογείται άγνοια!