Οι άλλοι λένε άλλα, αλλά... ποιος τους ακούει…
Όταν γεννήθηκα δεν άναψε κάποιο αστέρι στο βάθος του ουρανού…
Ούτε τραγούδι έκαναν για τη μύτη μου σαν το Βασίλη Παπακωνσταντίνου…
Ούτε λόγος φυσικά για παιάνες και σημαιοστολισμούς…
Γενικά περνούσα ψιλοαπαρατήρητος … με πλήγωνε δε λέω…αλλά οκ...
Μεγαλώνοντας έψαχνα τρόπο να βγω από την αφάνεια μου…
Δεν έβρισκα….
Πήγα στο σχολείο… φάπες...
Πήγα στο στρατό… φάπες και φυλακή...
Πήγα στη δουλειά… φάπες, φυλακή (υπεξαίρεση…), άνεργος…
Πήγα στο κόμμα… φάπες παρέα με παλιούς φυλακισμένους από υπεξαίρεση… μετέπειτα άνεργοι … και τελικά υπουργοί…
Εγώ παρέμεινα στην αφάνεια….το σόι μου...
Έφυγα απ’ το κόμμα…
Σιχάθηκα τις γυναίκες…
Το ‘ριξα στους άντρες… έτσουξε... στην αρχή… μετά συνήθισα… μ’ άρεσε…(!)
Ερωτεύτηκα ξανά… τον Πάτροκλο… μπετατζής … άγριο κόλλημα…
Το κόμμα, κόμμα!...
Έπιασα τον πρόεδρο… του εξήγησα… κατάλαβε!
Με έβαλε δίπλα σε έναν υπουργό… πολύ καλό παιδί… gay … έμαθα πολλά!...
Έβγαλα και φράγκα…
Μπήκα στη ψηλή κοινωνία…
Με δέχτηκαν αμέσως!... αρκούσε που ήμουν και γω gay…
Γνώρισα πολλούς στη Μύκονο τα καλοκαίρια… από Κούγια μέχρι Μελέτη…
Ωραία ζωή!...
Ποτά, ξενύχτια, κρουαζιέρες, γιότ, χασίσια, κόκες... ξανά ποτά, παρτούζες…
Πολλές παρτούζες όμως… ωραία ζωή!…
Με ξαναφώναξε ο πρόεδρος…
"παιδί μου...", μου είπε, "συγχαρητήρια..."!!!!...και μου έδωσε ένα υπουργείο!....
Τώρα πια δεν είμαι στην αφάνεια…
...η ζωή με δίδαξε πως όποιος δουλεύει σκληρά στο τέλος ανταμείβετε...
{Χάρης Καφετζόπουλος}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου