H Τουρκία στηρίζει τις τρόικες…

H Τουρκία στηρίζει τις τρόικες…

Των Βασίλη Κων/νου Φούσκα και Κωνσταντίνου Δημουλά - Πανεπιστημιακοί σε Αγγλία και Ελλάδα.

Η Ελλάδα κατέχει εξαρτημένη/δυναστευόμενη θέση στη νέα ιμπεριαλιστική αλυσίδα που εγκαινιάστηκε μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο. 

 

  

Η Ελλάδα κατέχει εξαρτημένη/δυναστευόμενη θέση στη νέα ιμπεριαλιστική αλυσίδα που εγκαινιάστηκε μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε οικονομικό επίπεδο, αυτή η νέα θέση χαρακτηρίζεται από την αδυναμία της εγχώριας ολιγαρχίας να οργανώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις της χώρας με τρόπο αυτόνομο/ισοδύναμο σε σχέση με τα μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ (αυτό, βέβαια, είναι ιστορικό/δομικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας). Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό μεταφράζεται σε βαθιά εξάρτηση των πολιτικών ελίτ από ξένα κέντρα εξουσίας, τα οποία και γίνονται ρυθμιστές της Ελληνικής πολιτικής σκηνής σε κρίσιμες φάσεις της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας. Σε ιδεολογικό επίπεδο, η Ελλάδα ταλαντεύεται μεταξύ του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σ” αυτή τη συνάφεια θα πρέπει να προστεθεί και η γεωπολιτική/γεωστρατηγική παράμετρος. Η Ελλάδα είχε - και έχει πάντοτε - μια αναβαθμισμένη γεωπολιτική/γεωστρατηγική «υπεραξία» σε σχέση με τη νωχελική καπιταλιστική οικονομία της, την οποία όμως, οι κατά καιρούς άρχουσες ελίτ ουδέποτε αξιοποίησαν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η «υπεραξία» της Ελλάδας ουδέποτε υπερκέρασε αυτήν της Τουρκίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, και λόγω του ότι Ελλάδα και Τουρκία καθορίζουν τις πολιτικές τους μέσα στο ΝΑΤΟ, οι άρχουσες ελίτ των δύο χωρών συχνά υποκύπτουν σε ΝΑΤΟϊκές  πιέσεις και παίρνουν αποφάσεις ενάντια στους λαούς τους, προκειμένου να διασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό των χωρών τους. Θέλουμε να πούμε ότι, στο επίπεδο της διεφθαρμένης «υψηλής πολιτικής» των εξαρτημένων ελίτ, τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία ενδέχεται ακόμα και να συνεργαστούν προκειμένου να πολεμήσουν τον «εσωτερικό εχθρό». Το παράδειγμα της Κύπρου τη δεκαετία του 1960, αλλά και το καλοκαίρι του 1974, είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Το επεισόδιο στα Ίμια το 1996 είναι ένα άλλο παράδειγμα που αποτυπώνει τη σημασία των εσωτερικών παραγόντων στην εκπόνηση τυχοδιωκτικής εξωτερικής πολιτικής.

Στο Κυπριακό, ο εχθρός ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα και ο «κόκκινος παπάς» (Μακάριος), ενώ το 1974 θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός των μεγάλων αναταραχών και αντικαθεστωτικών εκδηλώσεων στην Τουρκία, που είχαν παραλύσει το πολιτικό σύστημα. Η απόβαση στην Κύπρο αναζωπύρωσε τον Τουρκικό Εθνικισμό, συσπείρωσε τις πολιτικές δυνάμεις και ατόνησε το κίνημα της Αριστεράς, και όλα αυτά έγιναν με το κατευόδιο των ΗΠΑ και της CIA. Στα Ίμια, η Τουρκική Πολιτική ηγεσία με την Τσιλέρ, προσπαθούσε να σταθεροποιήσει ένα εσωτερικό πολιτικό καθεστώς, του οποίου οι εκλογές, δεν απέδιδαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Όμως, η επίδειξη δύναμης κατά της Ελλάδας συσπείρωσε τον Τουρκικό Εθνικισμό και το πολιτικό σύστημα πίσω από τις καθεστωτικές δυνάμεις και ο Τουρκικός λαός ψήφισε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Κάθε φορά οι κινητήριες δυνάμεις αυτών των κρίσιμων γεγονότων έχουν να κάνουν με την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας και της Ελλάδας, η οποία είναι συνήθως κρίσιμη και ασταθής και χρειάζεται μια «διορθωτική» κίνηση. Η κίνηση αυτή έρχεται με τη βοήθεια δημιουργίας ενός επισφαλούς επεισοδίου, το οποίο μπορεί και να οδηγήσει σε πολεμική περιπέτεια (όπως έγινε στην Κύπρο το 1974). Οι ΗΠΑ, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, είναι ενεργοί μέτοχοι, γνώστες και ακόμα, παρατηρητές. Ταυτόχρονα, όμως, και λόγω της γεωστρατηγικής ανωτερότητας της Τουρκίας, στο τέλος κάθε τέτοιου επεισοδίου, κερδισμένη δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Τουρκία (χάσιμο της μισής Κύπρου το 1974, δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο μετά τα Ίμια). Κοντολογίς, για να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά ενός κράτους, και μάλιστα της Τουρκίας, καλό είναι να προστρέχουμε πρώτα στις εσωτερικές αντιφάσεις του κοινωνικό-πολιτικού της συστήματος και στο πλαίσιο ασφάλειας που το καθορίζει (ΝΑΤΟ/ΗΠΑ), παρά στο τι γενικούς στόχους και επιδιώξεις έχει αυτό το κράτος εναντίον μας. Οι ίδιοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις, ακόμα κι όταν παραμένουν απλές διακηρύξεις, χρησιμοποιούνται για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και απόκτηση εκλογικών και ευρύτερων γραφειοκρατικών συναινέσεων. Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να ιδωθούν οι σημερινές προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτές οι προκλήσεις αποτελούν συνέχιση των παιγνίων ηγεμονίας και υπεροχής που έχει η Τουρκία μέσα στη Νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ έναντι της Ελλάδας και η οποία, είναι στην υπηρεσία των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ντόπια τρόικα. Αυτή τη στιγμή, η τουρκική ηγεσία προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στις ντόπιες και ξένες τρόικες διότι με το να προκαλεί μ’ αυτόν τον τρόπο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο σε θέματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, ενισχύει συνειδητά τον Ελληνικό Εθνικισμό, συσπειρώνοντας τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της ντόπιας τρόικας γύρω από τον ρατσισμό και τον εθνικισμό της Χρυσής Αυγής. Αυτός είναι, βέβαια, ο καλύτερος τρόπος για να περνάν τα μέτρα λιτότητας, το ένα μετά το άλλο, χωρίς ουσιαστική αντίσταση. 

Ο Ελληνικός Λαός, όμως, έχει και μνήμη και γνώση. Ο Ελληνικός Λαός δεν ξεχνά ότι η προδοσία της Κύπρου ήρθε απ’ αυτούς που κόπτονταν για την «ένωση» με την Ελλάδα, διότι ήταν αυτοί που ήθελαν την εξολόθρευση των Τούρκο-Κυπρίων και πριμοδοτούσαν τη διχοτόμηση με διάφορα μυστικά σχέδια σε συνεργασία με τη CΙΑ και τον ξένο παράγοντα. Επίσης, ο Ελληνικός Λαός ξέρει ότι γη, αέρας και θάλασσες είναι ιδιοκτησία των λαών κι όχι των διεφθαρμένων ηγεσιών, οι οποίες σήμερα είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της Τρόϊκας!