Πέθανε η σύζυγος του φρουρού της πρεσβείας του Ιράν που επιτέθηκε ο «Ρουβίκωνας»

Την ημέρα της επίθεσης του Ρουβίκωνα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση - Ήταν μόλις 37 ετών- Την είδηση γνωστοποίησε το
Σωματείο Ειδικών Φρουρών καταγγέλοντας την υπηρεσία ότι αντί να τον προστατεύσει και να τον στηρίξει τον τιμώρησε 
Ένα τραγικό παιχνίδι έπαιξε η μοίρα για τον ειδικό φρουρό που εκτελούσε χρέη σκοπού στην πρεσβείας του Ιράν, την ημέρα που επιτέθηκε ο Ρουβίκωνας. 

Η μόλις 37 ετών γυναίκα έφυγε την Παρασκευή από τη ζωή, έπειτα από άνιση μάχη με τον καρκίνο, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες την ημέρα της επίθεσης νοσηλευόταν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση.

Η είδηση του θανάτου της συζύγου του έγινε γνωστή μέσω ανακοίνωσης που εξέδωσε  το Σωματείο Ειδικών Φρουρών Αττικής.

Η γνωστοποίηση του γεγονότος αυτού εγείρει το ερώτημα με ποιο κριτήριο η υπηρεσία ανέθεσε στο συγκεκριμένο φρουρό τη συγκεκριμένη αποστολή την ημέρα εκείνη, χωρίς να λάβει υπ'όψιν το προσωπικό δράμα που αντιμετώπιζε, αλλά κυρίως γιατί επεδείχθη τόση αυστηρότητα με την «τιμωρητική» μετάθεσή του.

Το γεγονός αυτό άλλωστε τονίζουν και οι ειδικοί φρουροί στην ανακοίνωσή τους, καθώς υπογραμμίζουν: «Κανένας δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει, κανένας δεν ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ΕΚΤΟΣ από εκείνους που τον τιμώρησαν, εκτός από εκείνους που έδωσαν την εντολή μετακίνησης, εκτός από αυτούς που τη διέταξαν , ενώ θα έπρεπε να τον στηρίζουν και να τον προστατεύουν !».

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Δυστυχώς η ζωή μας επιφυλάσσει την τελευταία κουβέντα στα γεγονότα, έχοντας τη δύναμη να ξεσκεπάζει την ανθρώπινη υποκρισία και υπεροψία, έχοντας τη δυνατότητα να υπερβαίνει τη μικροψυχία και την απανθρωπιά, παράλληλα όμως να αποκαλύπτει το μεγαλείο της υπομονής, της καρτερικότητας, της ΑΞΙΟΠΡΈΙΑΣ !

Αναφερόμαστε στον “πρωταγωνιστή” της “επιδρομής “στην Πρεσβεία του Ιράν του οποίου το μεγαλείο της ψυχής του, αδιαφόρησε για τις “σειρήνες’ των επικριτών του, αδιαφόρησε ακόμα και για τους βιαστικούς τιμωρούς του, χωρίς να ξεπουλήσει τον προσωπικό Γολγοθά του με τα “αργύρια” της λύπησης, σηκώνοντας δύο σταυρούς , έναν τον προσωπικό του και έναν της υπηρεσιακής διαπόμπευσης.

Κανένας δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει, κανένας δεν ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ΕΚΤΟΣ από εκείνους που τον τιμώρησαν, εκτός από εκείνους που έδωσαν την εντολή μετακίνησης, εκτός από αυτούς που τη διέταξαν , ενώ θα έπρεπε να τον στηρίζουν και να τον προστατεύουν !

Διαμηνύουμε σε κάθε πλευρά, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες , την απαίτηση να εγκαταλειφθεί από την Διοίκηση η απαράδεκτη συμπεριφορά της αντιμετώπισης των χαμηλόβαθμών ως RES (πράγμα) παίρνοντας πίσω την άδικη και αναχρονιστική διαταγή της μετακίνησης .

Εμείς ζητούμε ταπεινά ΣΥΓΝΏΜΗ από τον Συνάδελφο αισθανόμενοι ότι είναι το ελάχιστο που οφείλουμε απέναντι στο μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του !!