Η χώρα είναι διαιρεμένη εκλογικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα και στην πρώτη «στραβή» - Ενας χάρτης που είχαμε ξεχάσει, έκανε ξανά την εμφάνισή του.
Το μακρινό 1989 στο Βερολίνο γινόταν του χαμού, όπως γινόταν κάποτε και σε έναν δικό μας Νοέμβρη. Τότε στις 9 προς 10 του μήνα το Tείχος του μίσους, αυτό που χώριζε μια πόλη στα δύο, κατέρρευσε και εκείνη η μέρα αποτέλεσε το τέλος μιας εποχής.
Ποιος δεν έχει παρακολουθήσει την περίφημη εκείνη συναυλία με τον Roger Waters επικεφαλής μιας αξέχαστης βραδιάς. Σήμερα 36 χρόνια αργότερα, οι Pink Floyd παραμένουν διαλυμένοι, οι Scorpions έρχονται σχεδόν κάθε καλοκαίρι στην χώρα μας και η Sinead O’Connor έχει φύγει από την ζωή. Η ανάμνηση από εκείνη την εποχή, αφήνει μια γλυκιά γεύση αλλά μήπως εκείνη η μαγευτική συναυλία – έναυσμα μιας ενοποίησης, ήταν απλά μια παραίσθηση;
Ο χάρτης των χτεσινών εκλογών μάς έδειξε πως η Γερμανία παραμένει κίβδηλα ενοποιημένη. Η χώρα είναι διαιρεμένη εκλογικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα και στην πρώτη «στραβή» – μιας και ο οικονομικός Ευρωπαϊκός γίγαντας φαίνεται να μη πατάει τόσο καλά στα πόδια του – ένας χάρτης που είχαμε ξεχάσει, έκανε ξανά την εμφάνισή του.
Πραγματικά η εικόνα μιας Δυτικής Γερμανίας με το CDU/CSU πρώτο στην πλειοψηφία των περιοχών και μιας Ανατολικής με το AfD απόλυτα κυρίαρχο μπορεί να μην αποτέλεσε εν τέλει έκπληξη, αλλά αυτό αποτελεί, περισσότερο, στοιχείο των μυθριδατικών καιρών μας.
Ο προηγούμενος κυβερνητικός συνασπισμός υπέστη σαρωτική ήττα μιας και το SPD έπαθε … Democrats*, το FDP δεν μπήκε καν στην Βουλή και οι Πράσινοι αισθάνονται ανακουφισμένοι που έχασαν μόνο 3 μονάδες σε σχέση με το 2021. Συνολικά η τ. κυβέρνηση απώλεσε 19,5 μονάδες με το SPD να χάνει τις μισές. Την ίδια στιγμή το συντηρητικό κόμμα δεν κατήγαγε μια περήφανη νίκη μιας και πήρε την μερίδα του λέοντος του κόσμου που άφησε το FDP αλλά έχασε κόσμο προς το AfD.
Όμως παρόλο που είναι αρκετά παραστατικός ο χάρτης, θα ήταν λάθος να μην αναλύσουμε το προφίλ του ψηφοφόρου ενός κόμματος που έλαβε ένα ποσοστό το οποίο σε άλλες εποχές θα ήταν σοκαριστικό για την Γερμανία. Την χώρα που υπέφερε από την ακροδεξιά όσο καμία άλλη.
Η «Εναλλακτική για την Γερμανία» είναι πρώτη στις ηλικίες κάτω των 44%, πρώτη στους εργάτες και πρώτη στους χαμηλόμισθους. Στους τομείς όπου κάποτε κυριαρχούσε η πάλαι ποτέ πανίσχυρη σοσιαλδημοκρατία. Τα προσχήματα για τα παραδοσιακά κόμματα, τα έσωσαν για μία ακόμη φορά τα περήφανα γηρατειά, μιας και στις ηλικίες άνω των 60, η μάχη CDU/CSU και SPD θύμισε αποτελέσματα άλλων εποχών.
Είναι αυτή η τάση πάγια και όσο θα μεγαλώνει το κοινό θα διαμορφωθούν ανάλογα τα αποτελέσματα; Αυτό μπορεί να το απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος αλλά είναι αλήθεια πως αυτό θα κριθεί κυρίως από τον τρόπο που θα λειτουργήσει η επομένη κυβέρνηση.
Ο «μεγάλος συνασπισμός», δεν είναι αθροιστικά και τόσο μεγάλος μιας και οι μόλις 329 βουλευτές αποτελούν ένα ακόμη ιστορικό χαμηλό ενός τέτοιου σχήματος. Φυσικά οι πράσινοι και ο έτερος νικητής των εκλογών, η Αριστερά, μένοντας στην αντιπολίτευση δεν θα αφήσουν τον χώρο που θα ήθελε το Afd το οποίο ήλπιζε στην είσοδο του λαϊκιστικού ρωσόφιλου BSW στην βουλή.
Σε τούτο το υποθετικό σενάριο, θα είχαμε έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό της κυβέρνησης (CDU/CSU, SPD, Greens) και της αντιπολίτευσης (AfD, Linke, BSW) όσον αφορά τις θέσεις τους για την ενωμένη Ευρώπη. Αυτό πιθανά να ήταν και το ιδανικό σενάριο για δύο εξωτερικούς παράγοντες οι οποίοι έβαλαν το χεράκι τους, στο μέτρο του δυνατού, ώστε να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Ο Trump- δια μέσου Musk- και Putin, θα έτριβαν τα χέρια τους σε ένα τέτοιο σενάριο. Μάλιστα ο Musk δεν έκρυψε ποτέ την προτίμηση του, γράφοντας στο X τρεις φορές την λέξη «AfD», τηρώντας (;) την μετεκλογική του δέσμευση να «βοηθήσει υλικά και με τεχνογνωσία όλα τα αδερφά κόμματα ανά τον κόσμο». Σειρά έχει ο Φάρατζ στην Μεγάλη Βρετανία – φαβορί σήμερα για την νίκη – και αρκετοί ακόμη, με την χώρα μας να μην αποτελεί εξαίρεση.
Μήπως τελικά οι Γερμανικές εκλογές μας ανοίγουν τα μάτια για το τι θα δούμε τα επόμενα χρόνια; Η μάχη των ευρωπαϊκών τάσεων του μέλλοντος θα είναι μεταξύ μιας μετριοπαθούς κεντροδεξιάς και μιας άκρας δεξιάς; Η απάντηση αυτή την στιγμή είναι καταφατική και δεν αργεί αυτό το φαινόμενο να το δούμε στην χώρα μας, αν τελικά το αίτημα ενοποίησης του πατριωτικού – υπερσυντηρητικού χώρου γίνει πράξη. Τότε μάλλον θα μιλάμε για τείχος των δακρύων…
*Ένας βασικός, αν όχι ο βασικότερος, λόγος που οι Δημοκρατικοί έχασαν τις εκλογές του 2024, αποτέλεσε η μη κατανόηση της εκλογικής πραγματικότητας του 2020. Τότε που η συγκυρία της άθλιας διαχείρισης του Covid και του θανάτου του Floyd, από μεριάς Trump, τον οδήγησαν στην ήττα. Ίδιο φαινόμενο είδαμε στο SPD το οποίο το 2021 έλαβε παρόμοια ποσοστά με εκείνα των ηττών της περασμένης δεκαετίας αλλά υπερφίαλα πίστεψε πως η σοσιαλδημοκρατία επέστεψε, ενώ απλά είχε εκμεταλλευτεί την παραίτηση της Merkel από την κεφαλή του CDU/CSU.
Ο Γιώργος Τράπαλης είναι αναλυτής δεδομένων από την Good Affairs και συνεργάτης των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου