Αντί να οδηγηθούν σε μια οργανωμένη διανομή των διαθέσιμων πόρων που θα αναγεννούσε την οικονομία και τις προσδοκίες των πολιτών, οι ιθύνοντες της κυβέρνησης επιμένουν στη λογική των πολιτικών του 2015 με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές και πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα
Πριν από περίπου έναν χρόνο ετέθη στον τότε υπουργό Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη το ερώτημα αν και πότε θα αλλάξει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής. Το οποίο συνοδευόταν με την υπόμνηση ότι για πάνω από δέκα χρόνια η οικονομική πολιτική κινείται στο ίδιο μοτίβο, στην αυτή λογική των υψηλών φορολογικών συντελεστών και των πολύ υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, όπως είχαν οριστεί από την τρόικα μέσω των μνημονίων και επικαιροποιήθηκαν επί τα χείρω μετά τη δραματική διαπραγμάτευση και την άτακτη υποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015.
Η σταθερότητα
Εκτοτε έχουν αλλάξει πολλά αλλά η οικονομική πολιτική μένει ίδια και απαράλλακτη, όπως την είχαν σχεδιάσει υπό συνθήκες ασφυκτικής πολιτικής πίεσης από την Ευρώπη οι κ.κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, επισημάνθηκε στον κ. Χατζηδάκη.
Η απάντησή του ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Απόλυτα σίγουρος για την ορθότητά του έσπευσε να τοποθετηθεί ότι «η οικονομική πολιτική δεν αλλάζει» και να προσθέσει ότι «η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει ξανά τον εκτροχιασμό της οικονομίας».
Στις επίμονες ερωτήσεις που δεχόταν για τα «υπερπλεονάσματα» απαντούσε με τον ακριβώς ίδιο τρόπο, υπογραμμίζοντας ότι η κυβέρνηση δεν θα διακινδυνεύσει επ’ ουδενί τη σταθερότητα της οικονομίας, παρά θα επιμείνει στην παραγωγή υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και πως η κυβέρνηση θα διαχειρίζεται ως μέρισμα ανάπτυξης και σταθερότητας το αποτέλεσμά τους.
Υπό επιτήρηση…
Υπήρχαν από τότε σημάδια ότι οι διατηρούμενοι για πάνω από δέκα χρόνια υψηλοί συντελεστές του ΦΠΑ, του φόρου εισοδήματος και των ακινήτων θα φθάσουν σε επίπεδα-ρεκόρ, δεσμεύοντας πλήθος πόρων από την οικονομία και τους πολίτες με συνέπειες στην ανάπτυξη και το επίπεδο ευημερίας.
Ωστόσο, οι ιθύνοντες της νεοδημοκρατικής οικονομικής πολιτικής επέμειναν στο αυτό σχήμα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο κ. Χατζηδάκης παραδίδοντας στον διάδοχό του Κυριάκο Πιερρακάκη άφησε ως «ιερή παρακαταθήκη» την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και το τρέχον μείγμα της, σημειώνοντας ότι από τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης θα παρακολουθεί στενά τις επιλογές και τις στοχεύσεις του νέου υπουργού Οικονομικών.
Δέσμευση πόρων
Ο διάδοχός του είναι αλήθεια πως αναλαμβάνοντας το κρίσιμο υπουργείο Οικονομικών αποδέχθηκε πλήρως το δόγμα Χατζηδάκη, προτάσσοντας τόσο το βάρος των νέων μεταπανδημικών ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων όσο και την επίδοση των μέτρων κατά της φοροδιαφυγής.
Παρά ταύτα μόλις γνωστοποιήθηκαν τα στοιχεία της Eurostat για το 2024 που επιβεβαίωναν τις πριν από έναν χρόνο προβλέψεις και φανέρωναν ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα σπάνε κάθε ρεκόρ φτάνοντας στα 11,4 δισεκατομμύρια ευρώ, στο 4,8% του ΑΕΠ, έσπευσαν να κινηθούν.
Συνειδητοποίησαν και οι δύο, και μαζί τους υποθέτουμε και ο Πρωθυπουργός, ότι τέτοιου επιπέδου δημοσιονομικές επιδόσεις, που ξεπερνούν και αυτή ακόμη την υπερσυντηρητική εκδοχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, δεν δηλώνουν υγεία παρά δέσμευση πολύτιμων πόρων από την οικονομία και τιμωρία για τους πολίτες. Οταν στερείς μέσω κυρίως της φορολογίας 11,4 δισεκατομμύρια ευρώ από μια χειμαζόμενη και ασθμαίνουσα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια οικονομία, μάλλον κάτι δεν κάνεις σωστά.
Αμφιβολίες
Γιατί αλήθεια τι θα άλλαζε στη δημοσιονομική θέση και εικόνα της χώρας αν τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν ήταν 11,4 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά περιορίζονταν π.χ. στα 8 δισεκατομμύρια ευρώ; Ισα-ίσα, μπορεί να απέδιδε περισσότερα αν οι υπερβάλλοντες πόροι κατευθύνονταν σε μειώσεις φόρων ή σε αύξηση επενδυτικών δαπανών στην εκπαίδευση και στην έρευνα.
Αλλά και η διαχείριση των υπερπλεονασμάτων προκαλεί ερωτηματικά και εγείρει αμφιβολίες για την ορθότητα της αναδιανομής που επέλεξε το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Αντί να οδηγηθεί σε μια οργανωμένη και λελογισμένη διανομή των διαθέσιμων πόρων που θα σηματοδοτούσε τη διεκδικούμενη εδώ και χρόνια στροφή της οικονομικής πολιτικής, επανήλθε στις παλαιοκομματικού τύπου εκδοχές των επιδομάτων και των παροχών προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες δημιουργώντας στους πολλούς την αίσθηση ότι η κυβέρνηση κινείται με όρους εκλογικούς παρά οικονομικούς.
Δυσπιστία
Οι περισσότεροι των αναλυτών εκτιμούν ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης πιεζόμενο από τις δημοσκοπήσεις σπεύδει να προσφέρει αντίδωρα σε ευαίσθητες εκλογικά ομάδες, υπολογίζοντας ότι έτσι θα αλλάξει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στη δύσπιστη πια ελληνική κοινωνία
Μεταπίπτει η κυβέρνηση στη συνήθη πολιτική πλάνη του διαμοιρασμού πόρων, παροχών και επιδομάτων στους ασθενέστερους, προσβλέποντας στη μεταβολή της στάσης τους. Η πολιτική ιστορία του τόπου ωστόσο δεν είναι με το μέρος της. Βρίθει κυβερνήσεων που παρά τους παράδες που μοίρασαν αφειδώς στους πολίτες απέτυχαν παταγωδώς. Θα περίμενε κανείς από τον κ. Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του μια πολιτική πιο συμβατή προς τις προηγούμενες διακηρύξεις τους.
Την έναρξη μιας γενναίας στροφής στην οικονομική πολιτική που όντως θα αναγεννούσε την οικονομία και τις προσδοκίες των πολιτών. Αντί αυτής επέλεξαν τα αντίδωρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου