Σπάνια εμφανίζεται μια σειρά που καταπιάνεται με θέματα όπως το σεξ, ο καρκίνος, η φιλία, ο θάνατος και τα παίζει όλα στα δάχτυλα χωρίς να ηχούν φτηνά, κυνικά ή μελοδραματικά. Το Dying for Sex, η νέα σειρά του Disney+, όχι μόνο το καταφέρνει, αλλά σου αφήνει την αίσθηση ότι είδες κάτι που δεν θα ξεχάσεις, όχι τόσο για τη θεματολογία του, αλλά για το πώς σ' έκανε να νιώσεις ζωντανός.
Με πρωταγωνίστρια τη Μισέλ Ουίλιαμς (Michelle Williams), η σειρά βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Molly Kochan, μιας γυναίκας που, αφού διαγνώστηκε με καρκίνο στο τελικό στάδιο, αποφάσισε πως δεν θα πεθάνει πριν ζήσει. Κυριολεκτικά. Όχι με τη γενική έννοια του «ν' αρπάξω τη ζωή», αλλά μ' έναν σαφώς πιο… ερωτικό προσανατολισμό. Γιατί η Μόλι δεν είχε ζήσει ποτέ έναν οργασμό με άλλον άνθρωπο. Και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά από απολαυστικά, συχνά αμήχανα, ακραία αστεία και βαθιά ανθρώπινα περιστατικά, όπου η πρωταγωνίστρια, με τη βοήθεια της κολλητής της Νίκι (η πάντα μαγευτική Τζένη Σλέιτ), βάζει στόχο να βιώσει όσα δεν πρόλαβε, να ξαναβρεί την αίσθηση του σώματός της, να φωνάξει «ναι» σε κάθε εμπειρία – ερωτική, σωματική, συναισθηματική. Το Dying for Sex είναι ένα λεπτοδουλεμένο, ευαίσθητο και κυρίως αληθινό ταξίδι για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα από την επιθυμία και την επαφή. Και πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας, έστω και λίγο πριν αφήσουμε την τελευταία μας πνοή.
Πίσω από κάθε επιλογή κρύβεται ένα βλέμμα που δεν είναι αρσενικό, ούτε μετατρέπει τη στιγμή σε προϊόν. Το βλέμμα της Μόλι πάνω στο σώμα της, πάνω στους εραστές της, πάνω στη φιλία της, είναι γεμάτο διεκδίκηση. Είναι το βλέμμα μιας γυναίκας που δεν προσπαθεί να χωρέσει σε κάποια ιστορία, τη φτιάχνει μόνη της. Η σειρά δεν μιλά για τις γυναίκες, αφήνει μια γυναίκα να μιλήσει. Και ν' ακουστεί με τους δικούς της όρους.
Η Μόλι ξεκινά από ένα σημείο πλήρους εσωτερικού κενού. Ο άντρας της, ο Στιβ (Τζέι Ντουπλάς, στον ρόλο του «υποστηρικτικού αλλά ενοχλητικά συγκαταβατικού»), έχει μετατραπεί σε νοσοκόμο, όχι εραστή. Η Μόλι αναζητά νόημα στη ζωή της, ανακαλώντας τις αναμνήσεις από το παρελθόν. Σεξουαλικές εμπειρίες που δεν ολοκληρώθηκαν, τραύματα που παρέμειναν θαμμένα, το κοριτσάκι που υπήρξε και που ντρέπεται γι' αυτό που έγινε. Έτσι, παίρνει την απόφαση να φύγει από το κοινό τους σπίτι, να εγκαταλείψει τη «ζωή της άρρωστης» και να ζητήσει από τη Νίκι να γίνει η συνοδός της – όχι μόνο πρακτικά αλλά και υπαρξιακά. Η Νίκι δέχεται. Και ξεκινά η πιο τρυφερή, αστεία και βαθιά επώδυνη εξερεύνηση της ζωής, λίγο πριν από το φινάλε.
Ο θάνατος δεν λειτουργεί ως σκιά που πλανάται πάνω από την ιστορία. Είναι παρών, κυρίαρχος, αλλά όχι τρομακτικός. Η σειρά τον αντιμετωπίζει χωρίς ρομαντισμό και χωρίς ωραιοποίηση. Δείχνει την κόπωση, την ανημποριά, την οργή. Δείχνει όμως και κάτι βαθύτερο, το πώς, όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το τέλος, η ζωή δεν μικραίνει, γίνεται πιο έντονη. Η αφήγηση μένει αληθινή, σχεδόν καθημερινή. Η αποδοχή του αναπόφευκτου δεν έρχεται σαν μια μεγάλη πνευματική αποκάλυψη, αλλά σαν μια ακολουθία μικρών, ανθρώπινων αποφάσεων. Να πεις την αλήθεια. Να πάρεις τον έλεγχο. Να κάνεις πραγματικότητα την επιθυμία.
Κink apps, BDSM πάρτι, pup play, cock cages
Αυτό που καταφέρνει η σειρά, σχεδόν μαγικά, είναι να συνδυάσει την απόλυτη ελευθερία με την απόλυτη τρωτότητα. Ναι, η Μόλι δοκιμάζει kink apps, BDSM πάρτι, pup play, cock cages και ανακαλύπτει την απόλαυση του να κλωτσάει έναν γείτονα στα γεννητικά όργανα – που το απολαμβάνει εξίσου. Αλλά αυτό που μένει είναι όχι η πρόκληση ή η υπερβολή, αλλά η ανάγκη πίσω απ' όλα αυτά. Η ανάγκη να αισθανθεί. Να νιώσει ζωντανή.
Και μαζί της, νιώθουμε κι εμείς. Γελάμε όταν ο νυχτερινός νοσοκόμος Έρνι παρεμβαίνει αμήχανα την ώρα που η Μόλι και ο «Γκάι» (ο εξαιρετικός Ρομπ Ντελέινι) βρίσκονται σε πλήρη σεξουαλική δράση στο νοσοκομειακό κρεβάτι. Συγκινούμαστε όταν ο ίδιος «Γκάι» της φέρνει κάλτσες με τάκος και λερώνουν τα μαλλιά τους με λιπαντικό ενώ γελάνε σαν παιδιά. Σπαράζουμε όταν η Μόλι, δίπλα στην παιδική εκδοχή του εαυτού της και κρατώντας το χέρι της Νίκι, προφέρει τις τελευταίες της λέξεις. Αλλά πάνω απ’ όλα, μένουμε για τη φιλία. Τη φιλία με «Φ» κεφαλαίο. Εκείνη που δεν ζητάει ανταλλάγματα, που στέκεται βράχος όταν όλα καταρρέουν, που ξέρει πότε να κάνει πίσω και πότε να πει «όχι, σήμερα θα σε σηκώσω εγώ».
Η σχέση της Μόλι με τη Νίκι είναι η καρδιά της σειράς. Ξεπερνά τις στενές νόρμες του τηλεοπτικού «girl friendship» και φτάνει σε μια υπαρξιακή εγγύτητα που μόνο η απόλυτη αποδοχή μπορεί να φέρει. Είναι η σχέση που επαναπροσδιορίζει τι σημαίνει «σύντροφος» και τι σημαίνει να σε αγαπούν ακριβώς έτσι όπως είσαι, χωρίς φίλτρα, χωρίς προσδοκίες, χωρίς εξηγήσεις.
Μέσα σε οκτώ επεισόδια, η σειρά καταφέρνει να πει τόσα πολλά. Να μιλήσει για το τραύμα της παιδικής κακοποίησης. Για την αποξένωση από το σώμα. Για την εκδίκηση της απόλαυσης. Για την επανοικειοποίηση της ηδονής ως πράξη απελευθέρωσης και επιβίωσης. Και βέβαια, για τον θάνατο. Όχι σαν τιμωρία, ούτε σαν «κάθαρση», αλλά σαν μια φυσική διαδικασία – όπως ο οργασμός, όπως η γέννα. Η Μόλι φτάνει να πει: «Το σώμα μου έκανε καλή δουλειά». Και με αυτή τη φράση, που ίσως είναι η πιο απελευθερωτική της σειράς, μας υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει «σωστό» σώμα, «τέλειο» σώμα, «καθαρό» ή «βρώμικο» σώμα. Υπάρχει μόνο το σώμα που σε κουβαλάει όσο αντέχει. Και αυτό αξίζει να το τιμάς.
Ενα podcast που έγινε εκπληκτική σειρά
Το Dying for Sex είναι μια σειρά που αποδομεί τους στερεοτυπικούς τρόπους με τους οποίους η ποπ κουλτούρα μιλά για το σεξ, το σώμα, τον καρκίνο και τον θάνατο. Μια σειρά που δεν φοβάται να γελάσει μπροστά στο αναπόφευκτο και που τολμά να πει ότι ακόμα και λίγο πριν το τέλος, μπορούμε να νιώσουμε – και να δώσουμε – αγάπη. Και όταν η τελευταία ανάσα φεύγει από το στόμα της Μόλι, με τη Νίκι να της κρατά το χέρι, δεν μένει μόνο το κλάμα. Μένει ένα χαμόγελο, μια ανακούφιση, μια πλήρωση. Μένει η αίσθηση ότι έζησε. Πραγματικά. Κι αυτό, φίλοι μου, δεν είναι καθόλου λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου