Εμφάνιση μετά από πολύ καιρό πραγματοποίησε η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη μαζί με τους δυο γιους της, Δημήτρη και Παναγιώτη Αγγελόπουλο, καθώς και τον σύζυγό της, Θεόδωρο και συγκεκριμένα στον πρώτο όροφο της ΕΣΗΕΑ ως καλεσμένη και ομιλήτρια στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Λακόπουλου, «Η μπαλάντα των Ολυμπιακών Αγώνων».
Το βιβλίο στο εξώφυλλο του έχει την Γιάννα Αγγελοπούλου, την τότε πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, η οποία μίλησε για τις δυσκολίες της ανάθεσης, αλλά και της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων και επιχείρησε να αναδείξει τα πράγματα από την δική της οπτική γωνία.
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στην κληρονομιά που άφησε αυτή η εποχή στην Ελλάδα.
Δίπλα της βρέθηκε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, υπουργός εκείνης της εποχής. Τον λόγο πήρε και ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου, Γιώργος Λακόπουλος ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος, Παύλος Τσίμας.
Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως τα είπε η Γιάννα Αγγελοπούλου.
Η Ολυμπιάδα του 2004, δεν άφησε θετική κληρονομιά όχι γιατί δεν θα μπορούσε αλλά γιατί τον πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα της χώρας δεν την εκμεταλλεύτηκαν.
Αντί η χώρα να εκτοξευτεί μετά την ολυμπιάδα, το μόνο που συζητιόνταν από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή ήταν το «πόσα λεφτά χρωστάμε».
Αυτή ήταν η μόνιμη επωδός του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη, ο οποίος φυσικά αργότερα ούτε βουλευτής δε βγήκε.
Το ότι χώρα είχε χρέη το ξέραμε και το ξέρουμε. Υπέρογκα χρέη έχει και Ιαπωνία η οποία όμως έχει τη μεγαλύτερη πιστοληπτική ικανότητα στον πλανήτη!
Χρέη διαγαλαξιακού επίπεδο έχουνε και οι ΗΠΑ, αλλά κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει ότι είναι η οικονομία που κινεί τον κόσμο.
Συνεπώς το πρόβλημα μας δεν ήταν να μάθουμε πόσα χρωστάμε. Αλλά το τι θα γινόταν από την Ολυμπιάδα και μετά όταν η χώρα, είχε τοποθετηθεί στο επίκεντρο του πλανήτη είτε πολιτικά, είτε κοινωνικά, είτε οικονομικά.
Έπρεπε να υπήρχε σχέδιο που να είχε ως σκοπό την δημιουργία μιας χώρας που θα κυριαρχούσε σε όλα τα πεδία στο μέλλον.
Μία χώρα που θα παρήγαγε και θα δημιουργούσε βαριά βιομηχανία.
Αντίθετα παραμείναμε στο απόλυτο τίποτα και ήμασταν ευχαριστημένοι με τους δείκτες κατανάλωσης που ήταν υψηλοί.
Η κατανάλωση όμως χωρίς παραγωγή ξέρουμε όλοι που οδήγησε και που οδηγεί.
Έτσι λοιπόν δύο Καραμανλήδες (θείος και ανιψιός) έχασαν την ευκαιρία, ο καθένας την εποχή του, να ωθήσουν τη χώρα μπροστά και δύο Παπανδρέου (πατέρας και γιος) κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία σε δύο διαφορετικές περιόδους.
Οι δύο Παπανδρέου τα ισοπέδωσαν όλα και οι δύο Καραμανλήδες ακολουθούσαν μία πολιτική που στηρίζονταν στην άρνηση αποκατάστασης της εθνικής ανόρθωσης.
Κάθε μέρα εκείνα τα χρόνια ακούω όταν το γνωστό σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» που σε ελεύθερη μετάφραση σήμαινε «μην έχετε απαιτήσεις για τίποτα».
Έτσι αντί να δημιουργηθεί ένα εθνικό σχέδιο για να προχωρήσουν όλα και να ξεκινήσει μία πραγματική παραγωγή, η χώρα συνέχισε στην ίδια πορεία του οικονομικού και γεωπολιτικού εκμηδενισμού.
Μόνο που οι πολίτες το κατάλαβαν αυτό όταν ήρθε στην εξουσία ο Γεώργιος Παπανδρέου και παρέδωσε την χώρα στους δανειστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου