Έχουμε μετατραπεί σε θεατές ενός ιδιότυπου «θεάτρου του παραλόγου», όπου μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία από το 2019, ξαφνικά «ανακαλύπτει» πως τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε εστίες ανομίας, πως το μεταναστευτικό έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, πως η ακρίβεια στραγγαλίζει την ελληνική οικογένεια και πως – τι έκπληξη – πρέπει επιτέλους «να γίνει κάτι». Μα πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια ο κ. Μητσοτάκης; Πού ήταν όταν η κοινωνία βούλιαζε; Κοιμόταν. Δεν κυβερνούσαν. Μας κορόιδευαν κατάμουτρα.
Μας έκλεισαν στα σπίτια μας με καραντίνες και πρόστιμα, με τη δικαιολογία της δημόσιας υγείας, ενώ στο παρασκήνιο στήθηκε ένα ολόκληρο «μαγαζί» στο Μαξίμου, όπου κλείνονταν δουλειές με ημετέρους, μοιράζονταν συμβάσεις, και στήνονταν καριέρες πάνω στην πλάτη του Έλληνα φορολογούμενου. Και τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν, τώρα που η πολυπόθητη αυτοδυναμία μοιάζει μακρινό σενάριο και η στήριξη των ΗΠΑ φαίνεται να αποδυναμώνεται, ξαφνικά θυμήθηκαν ότι πρέπει να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα του κόσμου.
Μόνο που δεν έχουν καμία πρόθεση να δώσουν πραγματικές λύσεις. Γιατί ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του δεν λειτουργούν με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η διατήρηση της εξουσίας, το βόλεμα των δικών τους ανθρώπων και η διασφάλιση των συμφερόντων που υπηρετούν – πολιτικών, οικονομικών και γεωστρατηγικών. Αυτό δεν είναι πια απλώς φανερό. Φωνάζει από μακριά.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να παραχωρούμε εθνικό έδαφος στην πράξη – μέσω συμφωνιών που τετελεσμένα αποδυναμώνουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας – και την ίδια στιγμή, να γινόμαστε αποδέκτες ταπεινωτικών ενεργειών ακόμη και από χώρες όπως η Αίγυπτος, την οποία έχουμε στηρίξει σε διπλωματικό επίπεδο και έχουμε “φιλοξενήσει” τον πληθυσμό της χωρίς σχέδιο και όριο. Η υπόθεση με την Ιερά Μονή του Σινά είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου: όταν δείχνεις αδυναμία και κατευνασμό, θα σε πατήσουν.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ετοιμάζεται νέα επίσκεψη στην Τουρκία, όχι με όρους εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά με διάθεση συνθηκολόγησης και κατευνασμού. Σαν να μην υπάρχει εθνική στρατηγική, σαν να μην υπάρχουν κόκκινες γραμμές, σαν να κυβερνά μια ομάδα ανθρώπων που δεν νιώθουν καν το βάρος της ιστορίας και της ευθύνης τους.
Το πιο θλιβερό όμως είναι πως, παρά το μέγεθος της καταστροφής, παρά την απαξίωση θεσμών, αξιών και εθνικών συμφερόντων, υπάρχουν ακόμη πολίτες που στηρίζουν αυτήν την κυβέρνηση. Είτε από φόβο, είτε από συμφέρον, είτε από άγνοια, εξακολουθούν να της δίνουν πολιτικό οξυγόνο. Και αυτό είναι που πραγματικά ξεπερνά κάθε λογική.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη μια θητεία διακυβέρνησης με τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια ατζέντα. Αν δεν αφυπνιστούμε, αν δεν απαιτήσουμε αλλαγή ουσίας και όχι επικοινωνίας, το κόστος για τη χώρα θα είναι ανυπολόγιστο – και, δυστυχώς, μη αναστρέψιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου