Στην πολιτική, ισχύει συνήθως το εξής απλό αλλά δυσκολοχώνευτο: ό,τι βλέπεις δεν είναι αυτό που ισχύει. Και όταν εμφανίζεται ένας πρωθυπουργός με εθνικά σύμβολα και επικοινωνιακό πατριωτισμό, το βέβαιο είναι πως κάτι σημαντικό συμβαίνει στο παρασκήνιο – και συνήθως προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Όχι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φόρεσε επικοινωνιακά την περικεφαλαία για να “χτυπήσει” την αντιπολίτευση. Την φόρεσε για να σκεπάσει – με πατριωτική σάλτσα – μια σιωπηρή διπλωματική συμφωνία που, αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες, δεν αποκλείεται να αποτελέσει το Αιγαίο αντίστοιχο των Πρεσπών.
Πρόκειται για μια συμφωνία γεωπολιτικής διευθέτησης στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο στο τραπέζι και τις ΗΠΑ στη θέση του μεσολαβητή – ή, για να είμαστε ακριβείς, του διαιτητή. Η πρωτοβουλία φέρεται να μην ξεκίνησε από την Αθήνα, αλλά από παράγοντες του αμερικανικού βαθέος κράτους, συγκεκριμένα από κύκλους κοντά στον Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίοι επανέρχονται στο προσκήνιο ενόψει εκλογών στις ΗΠΑ.
Οι εξελίξεις αυτές, εάν ισχύουν, επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα εισέρχεται στην τελική φάση ενός γεωπολιτικού σχεδίου που άρχισε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: την εγκαθίδρυση μιας αμερικανικής “παγκόσμιας ειρήνης” – της γνωστής Pax Americana – με στρατιωτικούς όρους, οικονομικά κίνητρα και επικοινωνιακά προσχήματα περί σταθερότητας.
Μέσα σε αυτήν την ιδιότυπη νέα Γιάλτα, τα κράτη δεν διαπραγματεύονται· τακτοποιούνται. Και στην περίπτωση της Ελλάδας, όλα δείχνουν πως η “τακτοποίηση” θα περιλαμβάνει παραχωρήσεις ζωτικού γεωστρατηγικού χώρου, με αντάλλαγμα “ηρεμία” και “αναβάθμιση ρόλου” – μια γνωστή ρητορική της εξωτερικής πολιτικής, που συχνά καλύπτει την υποχώρηση.
Αναμενόμενο λοιπόν, το φιλοκυβερνητικό αφήγημα: δεν φταίμε εμείς, “το ζήτησε ο Αμερικανός”, “το επέβαλε το διεθνές κλίμα”, “είναι για το καλό της περιοχής”, “η ειρήνη απαιτεί συμβιβασμούς”. Όλα έτοιμα για να βαφτιστεί η νέα διπλωματική υποχώρηση σε εθνική νίκη, σε repeat των Πρεσπών, αυτή τη φορά με θάλασσα.
Και ενώ διαμορφώνεται αυτή η νέα πραγματικότητα, το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό τραυλίζει. Ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής εμφανίζεται αιφνιδίως και εξαπολύει βολές κατά του “εθνομηδενισμού”, λίγο πριν ξετυλιχτεί το κουβάρι. Ο Αντώνης Σαμαράς, που επανειλημμένα είχε αντιταχθεί σε παραχωρήσεις κυριαρχίας, διαγράφεται. Η εσωκομματική ισορροπία μετατρέπεται σε μονοκομματική πειθαρχία, ενόψει μιας επώδυνης “λύσης”.
Το ερώτημα είναι απλό: αν δεν τους ρίξουν οι Καραμανλής και Σαμαράς, ποιος θα το κάνει; Οι βουλευτές; Δύσκολο. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί – όπως επισημαίνεται σκωπτικά – νοιάζονται περισσότερο για τις περιφέρειές τους παρά για την πατρίδα.
Έτσι, βήμα βήμα, οδηγούμαστε σε μια νέα εποχή, όπου το εθνικό παρουσιάζεται σαν περιττό, το κυριαρχικό σαν ξεπερασμένο, και η γεωπολιτική αυτονομία σαν “λαϊκισμός”. Και όσο όλα αυτά βαφτίζονται “ανάπτυξη”, “πρόοδος” ή “πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική”, η Ελλάδα σταδιακά εκχωρεί ρόλους, χώρο, λόγο και παρόν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – όπως όλα δείχνουν – θα προσπαθήσει να παρουσιάσει την υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας ως εθνική κατάκτηση. Όμως, αν το αποτέλεσμα θυμίζει “όλοι ευχαριστημένοι πλην της Ελλάδας”, τότε η ιστορία θα γράψει ξανά το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές – και με τα ίδια τραγικά συμπεράσματα.
Και κάπου εκεί, όπως εύστοχα έχει ειπωθεί, θα τελειώνει η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου