Τις πρόσεξα τυχαία.
Μικρές, λευκές, σχεδόν μαργαριταρένιες μπίλιες σκορπισμένες πάνω στο υγρό χώμα κάτω από τη γριά μηλιά. Το πρωινό ήταν ήσυχο, ομιχλώδες, όλα γύρω ανέπνεαν γαλήνη — ώσπου το βλέμμα μου στάθηκε πάνω σε αυτές τις παράξενες μικρές σφαίρες.
Στην αρχή δεν τους έδωσα σημασία — πάντα μπορείς να βρεις κάτι ασυνήθιστο στον κήπο: ένα κομμάτι κιμωλίας, ένα θραύσμα πλαστικού, έναν ξεχασμένο σπόρο. Όμως αυτό ήταν διαφορετικό. Οι μπίλιες δεν ήταν τυχαία σκορπισμένες· σχημάτιζαν πυκνά σύνολα, σαν κάποιος να τις είχε ταξινομήσει προσεκτικά και να τις είχε κρύψει κάτω από ένα λεπτό στρώμα γης. Η περιέργεια — πιο δυνατή από την προσοχή — με έκανε να σκύψω και να κοιτάξω πιο κοντά.
Ήταν απίστευτα κανονικές — τέλεια στρογγυλές, λείες, ελαφρώς υγρές. Στον ήλιο έλαμπαν σαν μικροσκοπικά μαργαριτάρια. Άγγιξα προσεκτικά μία με το γάντι μου· υποχώρησε, σαν μαλακό γυαλί ή σταγόνα πήγματος. Ένα ρίγος με διαπέρασε. Δεν ήταν ούτε ορυκτά ούτε πλαστικό — ήταν κάτι ζωντανό.
— Αυγά — σκέφτηκα.
Αλλά τίνος;
Πολλές οι πιθανότητες: έντομα, φίδια, σαύρες, πουλιά… Ο κήπος είναι ένας ολόκληρος μικρόκοσμος, όπου η ζωή πάλλεται σε κάθε εκατοστό, συχνά με απρόβλεπτες μορφές. Πήρα μερικές μπίλιες στο σπίτι, τις έβαλα σε ένα λευκό πιατάκι και άναψα το φωτιστικό του γραφείου. Στο φως έμοιαζαν σχεδόν διάφανες, κι έβλεπες μέσα μικρές σκοτεινές κουκκίδες — σαν έμβρυα.
Είμαι άνθρωπος που συνήθως ψάχνει απαντήσεις στη γλώσσα, όχι στη βιολογία. Όμως η γλώσσα με δίδαξε κάτι βασικό: κάθε φαινόμενο έχει το δικό του πλαίσιο. Έτσι αποφάσισα να βρω το πλαίσιο αυτών των παράξενων σφαιρών. Άνοιξα τον υπολογιστή και έγραψα: «λευκά στρογγυλά αυγά στο χώμα, κήπος».
Το διαδίκτυο απάντησε με καταιγισμό φωτογραφιών, σχολίων και προειδοποιήσεων. Η απάντηση ήταν ταυτόχρονα απλή και ανησυχητική: αυγά σαλιγκαριών.
Χαβιάρι σαλιγκαριών. «Τα μαργαριτάρια του κήπου», όπως τα αποκαλούν ποιητικά οι εντομολόγοι και οι οικολόγοι.
Ρίγος με διαπέρασε. Τα σαλιγκάρια — φαινομενικά ήρεμα πλάσματα — μπορούν να γίνουν πραγματική μάστιγα. Οι απόγονοί τους μπορούν να καταστρέψουν ένα παρτέρι μέσα σε λίγες μέρες. Φύλλα, κοτσάνια, ρίζες — όλα τροφή τους. Και πίσω από την ήρεμη όψη ορισμένων ειδών κρύβεται κίνδυνος: τα τροπικά σαλιγκάρια μεταφέρουν παράσιτα επικίνδυνα για τον άνθρωπο.
Ο κήπος μου είναι ο μικρός μου κόσμος. Κάθε παρτέρι είναι σαν σελίδα χειρογράφου που συνεχίζω κάθε χρόνο. Και η σκέψη πως κάτω από αυτή τη σελίδα κρύβεται ένας στρατός ζωντανών πλασμάτων, έτοιμος να την ξαναγράψει, δεν μου προκάλεσε φόβο, αλλά μια περίεργη αίσθηση ταπεινότητας. Η φύση μου θύμισε πως δεν είναι μόνο όμορφη — είναι αδυσώπητα ζωντανή.
Μάζεψα τις λευκές μπίλιες σε ένα μικρό δοχείο και τις περιέλουσα με βραστό νερό. Ακούστηκε σκληρό, μα ήξερα: αν δεν τις σταματούσα τώρα, σε ένα μήνα ο κήπος μου θα γινόταν θάλασσα ψιθυριστών σαλιγκαριών. Ύστερα σκάλισα το χώμα, έλεγξα τα παρτέρια, κάθε γωνιά. Δεν υπήρχαν άλλα αυγά. Μόνο υγρό χώμα, απ’ όπου ανέβαινε μια λεπτή γραμμή ατμού — σαν ανάσα καθαρμού.
Κάθισα πολλή ώρα στα σκαλοπάτια, με τα χέρια στα γόνατα.
Ό,τι ζούσε γύρω μου απέκτησε ξαφνικά νέο νόημα.
Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε συχνά πως ελέγχουμε τον χώρο όπου ζούμε. Φυτεύουμε, ποτίζουμε, τακτοποιούμε, δημιουργούμε τάξη και αρμονία από τη γη. Μα αρκεί μια ματιά σε μερικές λευκές κουκκίδες στο χώμα για να καταλάβουμε — είμαστε μόνο φιλοξενούμενοι. Η φύση είναι η αληθινή οικοδέσποινα.
Θυμήθηκα έναν καθηγητή γλωσσολογίας που έλεγε:
«Οι λέξεις, όπως οι σπόροι, μπορούν να φυτρώσουν παντού — αρκεί να τους δώσεις γη.»
Τώρα σκέφτομαι — έτσι είναι και η ζωή. Δεν ρωτά αν μπορεί να φυτρώσει. Απλώς εμφανίζεται — σε μια ρωγμή του πεζοδρομίου, σε μια σταγόνα βροχής, σε έναν ήσυχο κήπο κάτω από μια μηλιά. Ακόμη και με τη μορφή μικρών λευκών σφαιρών που προκαλούν έναν ανεπαίσθητο φόβο.
Τώρα, περπατώντας στον κήπο, κοιτάζω πιο προσεκτικά κάτω. Όχι από φόβο, αλλά γιατί νιώθω — κάτω από τη γη υπάρχει άλλη ζωή, εξίσου αληθινή με τη δική μου. Σιωπηλή, αρχαία, απίστευτα υπομονετική.
Δεν ζητά άδεια για να υπάρξει — απλώς υπάρχει.
Κι αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη διδασκαλία που μου έδωσαν εκείνες οι παράξενες λευκές μπίλιες: ο σεβασμός για τον αόρατο κόσμο που αναπνέει κάτω από εμάς, ακόμη κι όταν πιστεύουμε πως όλα βρίσκονται υπό τον έλεγχό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου