Τη βλέπω χρόνια έτσι μισοβυθισμένη.
Τη φωτογραφίζω πάντα, σαν να θέλω να κρατήσω κάτι που φεύγει.
Άλλωστε, αυτό είναι η φωτογραφία. Το πάγωμα του χρόνου. Το κράτημα της στιγμής αναλλοίωτο.
Κανείς δεν θυμάται ποιος ήταν ο καπετάνιος της, ποιες διαδρομές έκανε. Μόνο η ίδια θυμάται. Ταξίδια, ψαρέματα, σιωπές και θύελλες. Κρατάει μέσα της όσα όλοι ξεχνούν, κι ας μην μιλά. Και έτσι μένει, ανάμεσα στο νερό και τον χρόνο, να θυμίζει κάτι που δεν θέλει να φύγει. Σαν τη φωτογράφιση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου