Από τις 6 Οκτωβρίου 2025, κάτι κινείται στα παρασκήνια του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Στα χαρτιά, πρόκειται απλώς για μια “διαβούλευση” ενός σχεδίου διακήρυξης. Στην πράξη όμως, πολλοί βλέπουν μια σιωπηρή στροφή που μυρίζει ιδιωτικοποίηση, συμβόλαια μακράς διάρκειας και κρατικά λεωφορεία που αλλάζουν χέρια χωρίς να αλλάζουν πινακίδες.
Το νέο αυτό σχέδιο, με αριθμό ανάρτησης 2025DIAB31366, ανοίγει τον δρόμο για να περάσει μεγάλο μέρος του αστικού και υπεραστικού συγκοινωνιακού έργου σε ιδιώτες. Κι ενώ μέχρι εδώ όλα μοιάζουν με μια τυπική διαδικασία “συνεργασίας” δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, υπάρχει μια λεπτομέρεια που βάζει φωτιά στις συζητήσεις: οι ανάδοχοι θα χρησιμοποιούν ηλεκτρικά λεωφορεία που ανήκουν ήδη στο Δημόσιο!
Ναι, καλά διαβάσατε. Οχήματα αγορασμένα με δημόσιο χρήμα, σχεδιασμένα να εξυπηρετούν πολίτες, φαίνεται να παραχωρούνται στους νέους αναδόχους απλώς με την επισήμανση ότι θα “εκτελούν οχηματοχιλιόμετρα” στο πλαίσιο του έργου. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο εξοπλισμός μένει δημόσιος — αλλά τα κέρδη πάνε αλλού.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό; Η διάρκεια της σύμβασης φτάνει τα δέκα χρόνια, με δυνατότητα παράτασης για άλλα πέντε. Δηλαδή, μια 15ετία δέσμευσης, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν και πώς ωφελείται το Δημόσιο ή οι επιβάτες. Οι όροι συμμετοχής, μάλιστα, δείχνουν να “κουμπώνουν” σε συγκεκριμένα προφίλ εταιρειών… ζητείται τριετής εμπειρία και κύκλος εργασιών τουλάχιστον στο 50% του προϋπολογισμού της σύμβασης. Κι αν αυτό δεν είναι αρκετό για να σας ξενίσει, προσθέστε και την προϋπόθεση που επιτρέπει στους αναδόχους να κυκλοφορούν λεωφορεία ηλικίας έως 25 ετών. Ναι, την ώρα που η Ευρώπη επενδύει στη βιώσιμη κινητικότητα, εμείς ανοίγουμε τον δρόμο για… ρετρό μετακινήσεις.
Το ερώτημα, φυσικά, δεν είναι μόνο ποιος κερδίζει, αλλά και ποιος πληρώνει. Γιατί όταν το Δημόσιο δίνει εξοπλισμό, έργο και χρόνο στους ιδιώτες, χωρίς να υπάρχει σαφές αντίκρισμα σε ποιότητα ή επένδυση, τότε το παιχνίδι χάνει τη διαφάνεια του και γεμίζει σκιές.
Κάποιοι ψιθυρίζουν πως η διαβούλευση ήταν περισσότερο “τυπική” παρά ουσιαστική. Ότι όλα δείχνουν προαποφασισμένα και πως η ιστορία των κρατικών λεωφορείων που δουλεύουν για λογαριασμό ιδιωτών μπορεί να γίνει το επόμενο “καυτό” θέμα στον τομέα των μεταφορών.
Πόσο βιώσιμη είναι, λοιπόν, αυτή η συμφωνία; Και, κυρίως, πόσο δίκαιο είναι οι πολίτες να πληρώνουν διπλά – μία φορά μέσω φόρων και μία φορά στο εισιτήριο; Μέχρι να δοθούν απαντήσεις, το μόνο βέβαιο είναι πως αυτό το “ήσυχο” διαγωνιστικό σχέδιο έχει ήδη ανάψει κινητήρες… και υποψίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου