Τις τελευταίες ημέρες αναπαράγεται με επιμονή ένα αφήγημα που παρουσιάζει τη χώρα «παραλυμένη» από τα αγροτικά μπλόκα και προειδοποιεί ότι δήθεν ανοίγει ο δρόμος για έναν γενικευμένο κοινωνικό πόλεμο όλων εναντίον όλων. Ξενοδόχοι, επαγγελματίες, εργαζόμενοι εμφανίζονται ως τα επόμενα «θύματα» των κινητοποιήσεων. Πρόκειται για ένα κλασικό σχήμα κοινωνικού αυτοματισμού, το οποίο δεν στηρίζεται στα γεγονότα αλλά στην καλλιέργεια φόβου και ενοχής.
Το ρεπορτάζ, όμως, λέει μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, με μετακινήσεις προς Λάρισα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη, καθώς και με διέλευση από το μπλόκο στα Πράσινα Φανάρια, δεν καταγράφηκε ούτε ένα σημείο όπου αγρότες είχαν προχωρήσει σε αυθαίρετο ή αιφνιδιαστικό κλείσιμο δρόμων. Αντιθέτως, σε όλα τα σημεία όπου παρατηρήθηκε ταλαιπωρία οδηγών, η αιτία ήταν αστυνομικοί αποκλεισμοί και εκτροπές της κυκλοφορίας, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι συντονιστικές επιτροπές των αγροτών είχαν ανακοινώσει ρητά ελεύθερη διέλευση.Το στοιχείο αυτό δεν είναι λεπτομέρεια. Είναι καθοριστικό.Η εικόνα που τελικά φτάνει στον πολίτη ουρές, καθυστερήσεις, αγανάκτηση ,δεν προκύπτει από τις ίδιες τις κινητοποιήσεις, αλλά από έναν τρόπο διαχείρισης που μεγιστοποιεί το πρόβλημα. Πρόκειται για ένα κακοστημένο, ανοργάνωτο και εν τέλει ύποπτο σκηνικό, το οποίο λειτουργεί ως εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Όταν η ταλαιπωρία δεν αποτρέπεται ενώ θα μπορούσε, τότε παύει να είναι ατύχημα και μετατρέπεται σε πολιτική επιλογή.Την ίδια στιγμή, τα δεξιά πληρωμένα troll και τα πρόθυμα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια στήνουν έναν επικοινωνιακό καθρέφτη που αντιστρέφει την πραγματικότητα: οι αγρότες παρουσιάζονται ως υπεύθυνοι για κάτι που δεν έκαναν, ενώ αποσιωπάται συστηματικά ο ρόλος της κρατικής διαχείρισης. Η στοχοποίηση είναι συνειδητή και εξυπηρετεί έναν μόνο σκοπό: να σπάσει η κοινωνική συμμαχία γύρω από έναν αγώνα που έχει πλατιά αποδοχή.Και αυτή η αποδοχή είναι το πραγματικό πρόβλημα για την κυβέρνηση. Σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες μετρήσεις, 8 στους 10 πολίτες στηρίζουν τον αγώνα των αγροτών και θεωρούν δίκαια τα αιτήματά τους. Δεν πρόκειται για μια «συντεχνιακή» κινητοποίηση, αλλά για την έκφραση μιας γενικευμένης κοινωνικής ασφυξίας: υψηλό κόστος παραγωγής, χαμηλές τιμές, ενεργειακή ακρίβεια, αβεβαιότητα και εγκατάλειψη της υπαίθρου.Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, το καθεστώς δεν απαντά πολιτικά. Απαντά επικοινωνιακά. Δεν επιλέγει τον διάλογο, αλλά την ενοχοποίηση. Και δεν επιδιώκει τη λύση, αλλά τη διάσπαση. Το καθεστώς του Κυριάκου Μητσοτάκη γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κερδίσει την κοινωνία με επιχειρήματα και γι’ αυτό επιχειρεί να τη στρέψει εναντίον του εαυτού της.Το πιο επικίνδυνο στοιχείο αυτής της στρατηγικής δεν είναι μόνο η συκοφάντηση των αγροτών. Είναι η βαθύτερη κανονικοποίηση της θεσμικής αυθαιρεσίας. Όταν η κρατική εξουσία εργαλειοποιεί την ταλαιπωρία των πολιτών για να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη, τότε δεν μιλάμε απλώς για κακή διαχείριση. Μιλάμε για διάβρωση του κράτους Δικαίου.Η χώρα δεν έχει γεμίσει από μπλόκα αγροτών. Έχει γεμίσει από πολιτικά αδιέξοδα, κοινωνική ανασφάλεια και θεσμική καχυποψία. Και όσο η εξουσία επιμένει να κλείνει την αλήθεια σε επικοινωνιακά μπλόκα, τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτεται ποιος πραγματικά φοβάται τον δρόμο.
Πασχάλης Θ. ΤόσιοςΚαθημερινός Παρατηρητής
ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προσπαθεί να μας πείσει ότι οι αγρότες τρελάθηκαν.
Υπάρχει μια σκληρή αλήθεια που ενώνει τους αγρότες σε ολόκληρη την Ευρώπη: Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να καρφώσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των αγροτών μας με τη λεγόμενη «συμφωνία» Ε.Ε. – Mercosur.
Αυτή η κατάπτυστη εμπορική συμφωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ξεπούλημα των ευρωπαϊκών αγροκτημάτων σε πολυεθνικές της Νότιας Αμερικής, θυσιάζοντας εκατομμύρια μικρομεσαίους παραγωγούς στον βωμό του «ελεύθερου εμπορίου».
Χιλιάδες τόνοι φθηνού βοδινού κρέατος, πουλερικών, ζάχαρης κ.λπ. θα καταφτάνουν από Βραζιλία, Αργεντινή και τις άλλες χώρες της Mercosur, πλημμυρίζοντας τις αγορές μας χωρίς δασμούς και παράγοντας με κόστος που οι Έλληνες και Ευρωπαίοι αγρότες ούτε στα όνειρά τους δεν μπορούν να ανταγωνιστούν.
Γιατί; Επειδή εκεί χρησιμοποιούν φυτοφάρμακα απαγορευμένα στην Ε.Ε. και ορμόνες ανάπτυξης, ενώ εδώ οι παραγωγοί μας πνίγονται σε «πράσινες» υποχρεώσεις και τη γραφειοκρατία, που εκτοξεύει το κόστος.
Δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη. Πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο ερημοποίησης της υπαίθρου και υποβάθμισης της αγροτικής ζωής, ώστε να επιβιώσουν μόνο οι λεγόμενες «big farms».
Στην Ελλάδα η κατάσταση βρίσκεται εκτός ελέγχου… οι Έλληνες αγρότες αποκλείονται συστηματικά από την πρόσβαση στη γη, ενώ το κόστος παραγωγής τους συνθλίβεται από φόρους, καύσιμα και πανάκριβα εφόδια.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες οι πολίτες χειροκροτούν τους αγρότες που βγαίνουν στους δρόμους. Και στην Ελλάδα έχουν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.
Αν θέλουμε να τρώμε ως άνθρωποι και όχι ως διαχειρίσιμες μηχανές ελέγχου. Εάν θέλουμε οι γκανγκστερικές πολυεθνικές να μην ελέγχουν, εκτός από την ταυτότητά μας και τα λεφτά μας μέσω ψηφιακών νομισμάτων, τώρα κι αυτά που τρώμε, πρέπει να … αντισταθούμε
Θέλουμε να μας κυβερνούν πολιτικοί μέσα από τον λαό, και όχι μαριονέτες των πολυεθνικών και των ελίτ.
Εάν θέλουμε να ζούμε ελεύθεροι, και όχι σαν δούλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου