Κάτι δεν κολλάει. Και όταν κάτι δεν κολλάει, η μυρωδιά φτάνει γρήγορα στη γειτονιά. Η αιφνιδιαστική κίνηση για την προκήρυξη διαγωνισμού σχετικά με τη Μαρίνα Αρετσούς, μάλιστα σε περίοδο γιορτών, άναψε φωτιές και άφησε πίσω της περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Όχι γιατί η ανάπτυξη είναι κακή λέξη, αλλά γιατί ο τρόπος, ο χρόνος και το περιεχόμενο γεννούν έντονο προβληματισμό.
Η υπόθεση δεν είναι καινούργια. Εδώ και καιρό, σχέδια που μυρίζουν υψηλών απαιτήσεων έχουν βρεθεί στο στόχαστρο θεσμικών οργάνων και συλλογικών αποφάσεων. Δημοτικά συμβούλια, περιφερειακά όργανα αλλά και κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις έχουν βάλει φρένο .
Το ακόμα πιο θολό σημείο της ιστορίας είναι το timing. Η προκήρυξη ήρθε ενώ εκκρεμούν σοβαρές δικαστικές κρίσεις για το θεσμικό πλαίσιο και τις περιβαλλοντικές παραμέτρους του έργου. Αποφάσεις που δεν είναι λεπτομέρειες, αλλά κλειδιά για το αν και πώς μπορεί να προχωρήσει οποιοσδήποτε σχεδιασμός. Παράλληλα, βρισκόταν σε εξέλιξη θεσμικός διάλογος μεταξύ των εμπλεκόμενων πλευρών, με σαφώς διατυπωμένες θέσεις και «κόκκινες γραμμές» από την πλευρά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Κι όμως, αντί για αναμονή και καθαρές δεσμεύσεις, ήρθε η κίνηση-αστραπή. Μια επιλογή που μοιάζει να αγνοεί τόσο τον διάλογο όσο και την ουσία του δημόσιου συμφέροντος. Γιατί όταν μιλάμε για τη Μαρίνα Αρετσούς, δεν μιλάμε για ένα ακόμα οικόπεδο. Μιλάμε για χώρο ζωής, περιβάλλον, ποιότητα καθημερινότητας.
Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να γίνει κάτι. Είναι να γίνει σωστά. Όλα τα άλλα, όσο κι αν ντύνονται με ωραία λόγια, δύσκολα πείθουν. Και η κοινωνία της Καλαμαριάς, όπως φαίνεται, δεν ξεγελιέται εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου