Είναι η πρώτη φορά ίσως στη μεταπολιτευτική ιστορία που εκτός των ποσοστών των κομμάτων που ήδη γνωρίζουμε και έχουν διαγράψει μία πορεία στην μεταπολίτευση, γίνεται μεγάλος ντόρος για κόμματα τα οποία… δεν υπάρχουν.
Σενάρια επί σεναρίων για το κόμμα Τσίπρα, που δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ξέρει και τι ακριβώς θα είναι, καθώς το πολιτικό περίγραμμα που δίνει ο πρώην πρωθυπουργός είναι – ίσως ηθελημένα- ασαφές, ώστε να χωράνε περισσότεροι στην όποια προσδοκία. Λιγότερα, αλλά υπαρκτά σενάρια για το ενδεχόμενο ενός κόμματος Σαμαρά, το οποίο ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει εξαγγείλει, αλλά αν έχει πρόθεση να το κάνει αλλάζει το παιχνίδι στα δεξιά της ΝΔ, όπου όσοι θέλουν να καρπωθούν κυβερνητικές απώλειες είναι πολλοί.
Το πιο δυνατό σενάριο όμως γράφεται για την ενδεχόμενη κάθοδο της Μαρίας Καρυστιανού, που πλέον με τις τελευταίες της δηλώσεις αρχίζει να μοιάζει με βεβαιότητα. Η Κ. Καρυστιανού έχει κάποια σαφή πλεονεκτήματα σε σχέση με τους επαγγελματίες πολιτικούς: Είναι άφθαρτη, έχει κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου, καθώς ήταν η μάνα που βγήκε μπροστά από την αρχή για να εκφράσει τον πόνο και την οργή για την απώλεια των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Τελευταίως έχει αποκτήσει παράλληλα και άσπονδους εχθρούς, καθώς η κάθοδος στην πολιτική αλλάζει τα δεδομένα. Στην πολιτική δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να μιλήσει κανείς για μία μεγαλύτερη γκάμα θεμάτων, πέραν της διαφάνειας και της λογοδοσίας του πολιτικού προσωπικού. Και αυτό ακόμα δεν το έχουμε δει.
Είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό σκηνικό έχει τόσους όχι ακριβώς αστάθμητους, αλλά μη ερμηνεύσιμους παράγοντες. Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει με ακρίβεια ποια θα είναι η δυναμική αυτών των τριών πόλων, που μετρώνται μεν, δεν υπάρχουν ως πολιτικοί οργανισμοί δε. Πλην όμως οι πρωταγωνιστές τους δεν έχουν άπλετο χρόνο. Πλέον το 2027, το έτος των εκλογών πλησιάζει και θα πρέπει να συστηθούν με μεγαλύτερη σαφήνεια και κυρίως πρόγραμμα που θα πείθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου