Ένας βιτριολικός διάλογος ζωής και θανάτου, μια παρανοϊκή συνύπαρξη, ένας θεατρικός αποχαιρετισμός.
Ο Μέσα έχει ακόμα απόθεμα νιάτων στη διάθεσή του αλλά και δυσάρεστες εμπειρίες που δεν του επιτρέπουν να αφεθεί χαζοχαρούμενα στα χέρια του χρόνου. Σκιάζεται από την ιδέα του θανάτου γι' αυτό κι ο Έξω είναι μεγαλύτερός του - συγκεκριμένα έχει πατήσει τα εβδομήντα, όπως μας πληροφορεί σε ένα κεφάλαιο ο αφηγητής. Αντίθετα, ο Μέσα έχει χρόνο μπροστά του, αλλά όχι τόσο ώστε να είναι ανέμελος· αρκετό, ωστόσο, για να μάθει...
Στις ιστορίες του Γκιμοσούλη, κάθε γράμμα της αλφαβήτου γίνεται και μια αφορμή ζωής, μιας νέας γλώσσας, ενός νέου κόσμου, όχι κατ' ανάγκη ολοκληρωμένου, ενταγμένου σε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, όσο ανθρώπινα ονειροπόλου, περιβεβλημένου τον φυσικό παραλογισμό της καθημερινότητας. Έτσι, στα στιγμιότυπα ζωής που ρέουν αλφαβητικά, κάπως ασυνάρτητα, όπως και η ζωή στη φυσική της εξέλιξη, κάπως προγραμματισμένα και ταυτόχρονα ανοιχτά σε κάθε εκδοχή κι ανατροπή, όλα ξαναϋπάρχουν σε ένα προσωπικό αλφάβητο που γεννά η αγωνία του θανάτου και η δυνατότητα να ζήσεις.
Στη μέσα μεριά ενός ανοιχτού παραθύρου εκτίνεται η προστατευμένη ζωή του Μέσα. Έξω από το ανοιχτό στον κόσμο παράθυρο, σαν σε σκηνή, για την ακρίβεια πάνω στη σκηνή της ζωής, ο Κυναίγειρος ή αλλιώς ο Έξω, ένας ηθοποιός στην παράσταση της ζωής του.
Εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανάμεσα σε διαλόγους, προσωπικές εξομολογήσεις, σχολιασμούς κι ανταλλαγές απόψεων. Ανάμεσά τους, η ίδια η ζωή, το παρελθόν κι ο αλλόκοτος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να επικοινωνήσουν, να ανοίξουν παρτίδες μεταξύ τους, να ζήσουν ο ένας τον κόσμο του άλλου, να καταλάβουν καλύτερα τον παραλογισμό του θανάτου και την αγωνία της ζωής, σαν να πρόκειται για ένα παιχνίδι που σπάνια είναι χαρούμενες οι εκδοχές του. Ανάμεσα στις κουβέντες τους, πρόσωπα γνωστά του θεάτρου, όπως ο Κουν και ο Τσαρούχης ως σκηνογράφος, της λογοτεχνίας ο Κουμανταρέας και ο Ιωάννου, λογοτεχνικοί ήρωες όπως ο Μίσκιν και ο Άμλετ, ο Ηράκλειτος και ο Επίκουρος, αλλά και άνθρωποι της καθημερινότητας, όπως η Βασιλική μετά Τρούλου που πουλούσε κοσμήματα στην Αγίου Παύλου, η κυρία Νικολέτα με τον τυφλό της σκύλο, ο γιος και η σύζυγος του Κυναίγειρου που αντιμετώπισε «το παράλογο με το παράλογο», σαν τον αρχαίο ήρωα συνονόματό του της μάχης του Μαραθώνα.
Η αυλαία και το παράθυρο θα κλείσουν, υποθέτω, αναπάντεχα όταν ο Κυναίγειρος θα έχει αφήσει - ας πούμε - την πνευματική του κληρονομιά, το στίγμα του στη ζωή στον νεότερο συνομιλητή του, τον Μέσα, σαν μια ιδέα αθανασίας, σαν μια παρηγοριά θύμησης.
Νίκος Κούνδουρος: Μνήμη απειθάρχητη, Ημερολόγιο, Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 264
Ο Νίκος Κούνδουρος καταθέτει τις μνήμες του από την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, την τρίχρονη περιπέτεια στη Μακρόνησο, τη φιλία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Μίκη Θεοδωράκη κι άλλες προσωπικότητες με τις οποίες συνδέθηκε στη ζωή του για καθεμιά από τις ταινίες που γύρισε - τον «Δράκο», τη «Μαγική πόλη», τους «Παράνομους», τις «Μικρές Αφροδίτες», το «Μπορντέλο», τον «Μπάυρον» και τις άλλες. Επίσης, γράφει σε μια ζωηρή αφήγηση για τα χρόνια της εξορίας στο Παρίσι και τις περιπλανήσεις του στην Ευρώπη επί δικτατορίας, για τα αγαπημένα πρόσωπα της οικογένειάς του, τη μάνα του και τ' αδέλφια του, και για τον γενέθλιο τόπο, τον Άγιο Νικόλαο στο Λασίθι της Κρήτης...
Pierre-Andre Taguieff: Η Σύντομη πραγματεία περί συνωμοσιολογίας, Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου, Εκδόσεις: Πατάκη Σελ.: 381
Συνωμοσιολογική σκέψη δεν σημαίνει να πιστεύει κανείς στην ύπαρξη συνωμοσιών, που άλλωστε δεν έχουν πάψει ποτέ να υπάρχουν στ' αλήθεια. Συνωμοσιολογική σκέψη είναι η τάση να βλέπει κανείς παντού συνωμοσίες και να πιστεύει ότι οι συνωμοσίες είναι το κλειδί για όλα, ή σχεδόν όλα, όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Ο επιφανής Γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός των ιδεών Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ αναλύει σ' αυτό το βιβλίο, με οξυδέρκεια αλλά και χιούμορ, τις θεωρίες συνωμοσίας που διαδίδονται μέσω της προφορικής παράδοσης, του Διαδικτύου, του δημόσιου διαλόγου, των χολιγουντιανών ταινιών και της λαϊκίστικης πολιτικής.
Η παγκόσμια Ιστορία είναι γεμάτη με πραγματικές συνωμοσίες, που πέτυχαν τον στόχο τους ή απέτυχαν παταγωδώς. Είναι όμως, επίσης, γεμάτη με υποθετικές ή φανταστικές συνωμοσίες που αποδίδονται σε συγκεκριμένες μειοψηφίες ή στην εξουσία (κυβερνήσεις, μυστικές υπηρεσίες κ.ά.), συνωμοσίες που πιστεύονται ως αληθινές και βέβαιες.
Τζεφ Βάντερμιερ: Αποδοχή
Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος Εκδόσεις: Καστανιώτη Σελ.: 362
Είναι χειμώνας στην Περιοχή Χ, τον μυστηριώδη και έρημο τόπο όπου στέλνονται για τριάντα χρόνια αποστολές οι οποίες μάταια προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα αινίγματά του. Καθώς η Περιοχή Χ επεκτείνεται, σύγχυση επικρατεί στη Νότια Ζώνη, την υπηρεσία που έχει αναλάβει την εξερεύνηση και την επίβλεψή της. Και τώρα τα μέλη μιας τελευταίας, απελπισμένης ομάδας διασχίζουν το σύνορο, αποφασισμένα να φτάσουν σε ένα απόμερο νησί όπου μπορεί να είναι κρυμμένες οι απαντήσεις που γυρεύουν. Αν αποτύχουν, ο κόσμος κινδυνεύει. Στην «Αποδοχή», το μυθιστόρημα με το οποίο ολοκληρώνεται η «Τριλογία της Νότιας Ζώνης», ο Τζεφ Βάντερμιερ εισδύει ακόμα πιο βαθιά στις συνθήκες και στο πλαίσιο δημιουργίας της Περιοχής Χ - σε ό,τι ξεκίνησε αυτό το αφύσικο φαινόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου