Η ιστορία δεν κάνει άλματα…!

Η  ιστορία  δεν  κάνει  άλματα…!

Τζούλια Λιακοπούλου

Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω… Και μια πέτρα για να ξαποστάσω… Τι να θυμηθώ; Τι να ξεχάσω, απ’ όσα πέρασα…;

 

Η  ιστορία  δεν  κάνει  άλματα.  Είναι  μία  συνεχής  πορεία,  μια  εξέλιξη  του  ανθρωπίνου  δράματος  μέσα  στο  χώρο  και  το  χρόνο…  Η  ιστορία,  είναι  το  πιο  επικίνδυνο  προϊόν  της  διανόησης  κι  έχει  τη  δυνατότητα  να  γεννάει  αναμνήσεις,  να  ερεθίζει  παλιές  πληγές,  να  προκαλεί  όνειρα  και  να  κάνει  ένα  έθνος  υπερήφανο. Η  ιστορία  διά  στόματος  Πωλ  Βαλερύ  λέει:  “Δουλεύω  για  κάποιον  που  θάρθει  μετά...».   

Στις  8  Μαΐου  του  1914,  ο  υπουργός  Εσωτερικών  της  Οθωμανικής  αυτοκρατορίας  Μεχμέτ  Ταλαάτ,  εμπνεύστηκε  τη  Γενοκτονία  του  Ποντιακού  Ελληνισμού  και  σε  σύσκεψη  που  είχε  με  τους  συνεργάτες  του,  έδωσε  τις  εξής  εντολές:  «Οι  αρχές  να  μη  δείχνουν  κανένα  έλεος  για  τους  χριστιανούς».  Ήταν  η  αρχή  του  τέλους  για  τον  Πόντο,  την  πανέμορφη  παράλια  περιοχή  της  Καππαδοκίας  στη  βόρεια  ακτή  της  Μ.  Ασίας  στην  οποία,  τον  6^ο  π. Χ  αιώνα,  Έλληνες  άποικοι  ίδρυσαν  τις  πόλεις  Σινώπη,  Αμισό,  Κοτύωρα,  Κερασούντα  και  Τραπεζούντα. Από  τον  6^ο  π. Χ  αιώνα  μέχρι  και  την  κατάρρευση  του  Μικρασιατικού  Μετώπου  το  1922,  ο  Πόντος  γνώρισε  περιόδους  δόξας  και  οικονομικής  ευμάρειας  αλλά  και  δεινά,  από  τις  επιδρομές  των  Αράβων  και  των  Σελτζουκιδών  Τούρκων.  Η  περιοχή  ανέδειξε  μεγάλες  βυζαντινές  οικογένειες  όπως  των  Κομνηνών,  των  Γαβράδων  και  των  Ταρωνιτών. Το  δεύτερο  μισό  του  19^ου  αιώνα,  η  οικονομική  κατάσταση  του  πληθυσμού  ήταν  πολύ  ανθηρή  και  ο  Ελληνικός  πληθυσμός  είχε  παρουσιάσει  εντυπωσιακή  αύξηση  (από  260.000  το  1865  έφτασε  τις  330.000  λίγα  χρόνια  αργότερα,  χωρίς  να  υπολογίζονται  όσοι  έχασαν  τη  γλώσσα  τους  αλλά,  διατήρησαν  την  εθνική  τους  συνείδηση).

Κι  ενώ  η  οικονομική  και  πληθυσμιακή  άνοδος  του  Πόντου  συνεχιζόταν,  η  είσοδος  της  Τουρκίας  στον  Α!  Παγκόσμιο  Πόλεμο  αποτέλεσε  την  αφετηρία  του  ξεριζώματος  του  Ποντιακού  Ελληνισμού. Αρχικά  οι  Πόντιοι  επιστρατεύθηκαν  και  οδηγήθηκαν  στα  τάγματα  εργασίας.  Ακολούθησαν  οι  εκτοπίσεις  (κατά  τους  μετριότερους  υπολογισμούς  ο  αριθμός  τους  αγγίζει  τους  235.000,  ενώ  80.000  κατέφυγαν  στη  Ρωσία)  και  οι  απελάσεις.  Εξαπολύθηκαν  συστηματικοί  και  οργανωμένοι  διωγμοί.  Ακολούθησαν  εμπρησμοί  χωριών,  σφαγές,  ανασκαφές  κοιμητηρίων,  λεηλασίες  περιουσιών,  βιασμοί  γυναικών,  δολοφονίες  κι  όλα  αυτά,  με  την  ευχέρεια  της  “νομιμοποίησης”  που  έδωσε  στην  Τουρκία  η  συμμαχία  της  με  τη  Γερμανία.

Στις  15  Μαΐου  του  1914  το  Οικουμενικό  Πατριαρχείο  έκλεισε  τις  εκκλησίες  και  τα  σχολεία  και  κατήγγειλε  τα  γεγονότα  στις  Μεγάλες  Δυνάμεις.  Δεν  πέτυχε  απολύτως  τίποτε.

Στις  20  Ιουλίου  του  1914,  η  Τουρκία  κήρυξε  υποχρεωτική  στράτευση  όλων  των  εθνών  της  Οθωμανικής  αυτοκρατορίας.  Οι  Πόντιοι  επειδή  αρνούνταν  να  πολεμήσουν  εναντίον  της  Ελλάδας,  θεωρούνταν  λιποτάκτες  και  καταδικάζονταν  σε  θάνατο.

Είναι  βέβαιο  ότι  η  εξόντωση  των  Ελλήνων  του  Πόντου  υπήρξε  ηθελημένη,  προσχεδιασμένη,  μεθοδευμένη  και  συστηματική  σύμφωνα  με  την  απόφαση  που  είχαν  λάβει  οι  Νεότουρκοι  στο  συνέδριο  τους  το  1911:  “Η  Τουρκία  πρέπει  να  γίνει  μωαμεθανική  χώρα…  Η  ύπαρξη  της  αυτοκρατορίας  εξαρτάται  από  τη δύναμη  του  νεοτουρκικού  κόμματος  και  από  τη  συντριβή  όλων  των  ανταγωνιστικών  σ’ αυτό  ιδεολογιών…. Οι  εθνότητες  είναι  αμελητέες  ποσότητες”.

Η  19^η  Μαΐου  δεν  είναι  απλά  ημέρα  μνήμης,  είναι  η  φωνή  που  ραπίζει  τη  σιωπή  και  τη  λήθη  της  Ιστορίας  για  ένα  έγκλημα,  για  το  οποίο  δεν  υπάρχει  παραγραφή!!!  Επιβάλλεται, τώρα, όσο ποτέ άλλοτε… η αναγνώριση και καταδίκη της Γενοκτονίας των Ελλήνων και από τους Οθωμανούς Τούρκους μεταξύ 1915-1923!