Δυο άνθρωποι μπήκαν στον Ναό να προσευχηθούν.
Ο ένας Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. (Οι Φαρισαίοι θεωρούνταν άκρα θρησκευτικοί άνθρωποι και οι τελώνες αμαρτωλοί και άδικοι).
Ο Φαρισαίος στάθηκε μπροστά επιδεικτικώς για να προκαλεί εντύπωση και άρχισε να προσεύχεται τα εξής:
Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί και γενικώς αμαρτωλοί, όπως αυτός ο τελώνης. Εγώ νηστεύω, εγώ είμαι ενάρετος και δίνω και στους φτωχούς.
Λίγο πιο απόμακρα, στεκόταν ο τελώνης. Δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό και κτυπούσε το στήθος του με δάκρυα και έλεγε προσευχόμενος στο Θεό:
Θεέ μου, σπλαχνίσου με κι εμένα που είμαι αμαρτωλός και συγχώρεσε με.
Στην παραπάνω παραβολή, σκιαγραφείται η αρρώστια της φαινομενικής ευσέβειας. Η υποκρισία δηλαδή των υποτιθέμενων Χριστιανών, θα λέγαμε σήμερα.
Ο Φαρισαίος μπορεί όντως να έλεγε την αλήθεια. Αλλά το έκανε με υπερηφάνεια.
Για τον γνήσιο Χριστιανό, οι καλές πράξεις, τα έργα αγάπης, είναι μια φυσιολογική κατάσταση. Όπως είναι η φυσιολογική λειτουργία της αναπνοής. Δεν είναι κατόρθωμα ότι μπορούμε να αναπνέουμε. Έτσι λοιπόν και τα καλά έργα για τον γνήσιο Χριστιανό, πρέπει να είναι μια φυσική κατάσταση. Ο γνήσιος Χριστιανός, κάνει το καλό τόσο απλά, φυσικά και πρόθυμα, όπως το λουλούδι που σκορπίζει γύρω το άρωμά του, χωρίς να ζητάει ανταμοιβές και καταξιώσεις.
Ο Φαρισαίος όμως δεν στέκεται μόνο στην περηφάνια και αυτοδικαίωση. Προχωράει σε κάτι ακόμα χειρότερο. Στην κατάκριση του συνανθρώπου του. Ευχαριστεί τον Θεό, γιατί δεν είναι αμαρτωλός, όπως αυτός ο τελώνης.
Είναι αυτή συμπεριφορά γνησίου Χριστιανού;
Όταν ένας γνήσιος Χριστιανός βλέπει κάποιον να αμαρτάνει, δεν λέει:
"Κοίτα τι κάνει, δεν ντρέπεται ο αμαρτωλός, ευτυχώς που δεν είμαι σαν αυτόν".
Διότι δεν ξέρει τι προηγήθηκε της αμαρτίας, ούτε το επίπεδο της γνώσης που βρίσκεται ο καθένας και φυσικά δεν ξέρει τα βάθη της καρδιάς του καθενός.
Αλλά λέει: "Αν αυτός ο αδελφός μου, που φαίνεται τόσο καλός, πλανήθηκε και αμάρτησε, τι περιμένει εμένα! Αλίμονό μου! Ο Θεός να με φυλάει κι εμένα κι αυτόν".
Και αν έχει τη δυνατότητα, θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να "σηκωθεί" και να "ορθοποδήσει".
Ο αληθινός Χριστιανός μπορεί να μισεί την αμαρτία, αλλά ποτέ δεν μισεί και δεν κατακρίνει τον αμαρτωλό, αντιθέτως τον αγαπά. Όπως ο γιατρός, που μισεί την ασθένεια αλλά αγαπάει τον ασθενή και θα προσπαθήσει να τον θεραπεύσει.
Εξάλλου ο αμαρτωλός αυτός που κατακρίνεις, γνωρίζεις ότι αύριο μπορεί να μετανοήσει, και να μεταστραφεί ολόκληρη του η ζωή και να γίνει γνησιότερος Χριστιανός από σένα; Να φτάσει στο σημείο να κάνει ακόμα και θαύματα και να γίνει ο αυριανός Άγιος; Όχι. Δεν το γνωρίζεις.
Ας μάθουμε να προσέχουμε και να παρατηρούμε τις αρετές και τα προσόντα του άλλου και όχι τις αδυναμίες του.
Και κυρίως ας μάθουμε να βλέπουμε πρωτίστως τα δικά μας ελαττώματα και τις δικές μας αμαρτίες και έπειτα εάν το θέλουμε τόσο πολύ, κοιτάμε και του άλλου. Με προαίρεση όμως πάντα καλή και σκοπό την προσφορά βοηθείας μας και αγάπης, όχι με σκοπό να τον κατακρίνουμε και να τον πληγώσουμε.
Από την άλλη μεριά, βλέπουμε τον Τελώνη και την προσευχή του, να δημιουργούν άλλο κλίμα και να προκαλούν άλλα συναισθήματα.
Καθόταν μακριά με τα μάτια χαμηλά, χτυπούσε το στήθος του και ζητούσε το έλεος του Θεού.
Ο Τελώνης όχι απλώς συναισθανόταν την αμαρτωλότητά του, αλλά ήθελε να την αλλάξει. Η προσευχή του ήταν προσευχή μετανοίας. Δεν επιλέγει να επιδείξει έργα αρετής που μπορεί να έχει, αλλά εμφανίζει, καταθέτει, ομολογεί την αμαρτωλότητά του ενώπιον του Θεού και ζητάει έλεος και συγχώρεση.
Ας προσέχουμε λοιπόν τη σκέψη μας και ας μην περηφανευόμαστε αν νηστεύουμε κι αν παρθενεύουμε.
Κι ο διάβολος δεν τρώει, ούτε πίνει, ούτε πορνεύει. Αυτά όμως δεν τον καθιστούν λιγότερο διάβολο. Λιγότερο διάβολο θα τον καθιστούσε η ταπείνωση. Αυτό δεν μπορεί να κάνει. Να ταπεινωθεί. Όλα τα άλλα τα μπορεί. Αυτό είναι που συχαίνεται. Την ταπείνωση και τους ταπεινούς ανθρώπους.
Η ταπείνωση είναι το μόνο όπλο που νικά τον διάβολο, ο απαραίτητος όρος της σωτηρίας, η μυστική θεία δύναμη, που «συγκλείει εν εαυτή πάντας».
Όπου βλαστάνει η ταπείνωση, εκεί βρύει η δόξα του Θεού, μας λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Εκεί ο οφθαλμός του φυτού της ψυχής ανθίζει σε άνθος αμάραντο.
Σήμερα ανοίγει το Τριώδιο. Ξεκινάει ο Πασχάλιος κύκλος. Ο οποίος τελειώνει την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Μετά το Πάσχα δηλαδή.
Όπως κάθε ξεκίνημα, για να πάει καλά, πρέπει να γίνεται με προσευχή. Γι'αυτό και σήμερα οι Άγιοι Πατέρες, όρισαν να ξεκινάμε με την Ευαγγελική περικοπή του τελώνου και Φαρισαίου, οι οποίοι προσεύχονται στο Θεό.
Δείχνοντας μας έτσι, πως είναι η γνήσια προσευχή και πως η υποκριτική.
Ας ξεκινήσουμε κι εμείς λοιπόν με αυτή τη γνήσια προσευχή του τελώνου.
Καλό Τριώδιο να έχουμε και καλή Σαρακοστή!
Ο Θεός να μας δίνει ταπείνωση και να μας παίρνει κάθε περηφάνια από πάνω μας. Ώστε να διώχνουμε, σε κάθε στιγμή της ζωής μας, τον "αναμάρτητο Φαρισαίο" που κρύβουμε μέσα μας και να διδασκόμαστε από τον αμαρτωλό τελώνη που υποτιμάμε.
«Φαρισαίου φύγωμεν (ας αποφύγουμε) υψηγορίαν και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν εν στεναγμοίς» (Τροπάριο του Όρθρου της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου