το δικαίωμά μου να ψηφίσω. Αν και δεν ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου (και δεν είμαι ακόμη) ήμουν πάντως σίγουρος για ένα πράγμα: δεν θα ψήφιζα κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα ούτε το νεοναζιστικό, αυτοαποκαλούμενο "εθνικιστίκο" κόμμα "Χρυσή Αυγή". Σήμερα το πρωί έμαθα τα αποτελεσμάτα και στην αρχή με κατέλαβε μια αισιοδοξία αφού ο δικομματισμός είχε επιτέλους δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα....
Η καλή μου διάθεση όμως άλλαξε όταν διαπίστωσα έντρομος ότι η Χρυσή Αυγή είχε καταφέρει να μπει στη Βουλή. Το πιο τραγικό γεγονός όμως ήταν ότι η Χρυσή Αυγή κατάφερε να συγκεντρώσει τους περισσότερους ψηφοφόρους ηλικίων 18-40 ετών μέτα τη Νέα Δημοκρατία (σαν να μην έφτανε το ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το πιο δημοφιλές κόμμα των συνομήλίκων μου, το δευτέρο πιο δημοφίλες κόμμα είναι φασιστικό). Λίγες μέρες πριν, είχα πέσει απο τα σύννεφα όταν βλέποντας το προφίλ στο facebook ενός παλιού μου συμμαθήτη, συνειδητοποίησα ότι είχε γίνει μέλος της Χρύσης Αυγής. Αυτή τη στιγμή σπουδάζει παιδαγωγική. Τρέμω και μόνο στην ιδέα οτι υπάρχει το ενδεχόμενο τα παιδιά μου να τον έχουν δάσκαλο. Οδεύει λοιπόν η χώρα μας στην καθιερώση μιας καινούριας χούντας; Οι νέοι άνθρωποι πάνω στους οποίους βασίζαμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο έχουν καταντήσει άβουλα υποχείρια ενός επίδοξου δικτάτορα; Έχω απελπιστεί. Στις δύσκολες στιγμές πάντως η τέχνη είναι το καλύτερο καταφύγιο, και γι αύτο θα ήθελα να αφιερώσω αύτο το τραγούδι, επίκαιρο όσο πότε, σε όσους σαν εμένα, συνεχίζουν να ελπίζουν και να ονειρεύονται.
αναγνωστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου