- Εσείς πώς τα βλέπετε;
- Εµείς τι να πούµε, Γέροντα; Εσείς να µας λέγατε.
- Ή ησυχία πού επικρατεί µε ανησυχεί. Κάτι ετοιµάζεται.
∆εν έχουµε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούµε ούτε σκεφτόµαστε ότι θα πεθάνουµε. ∆εν ξέρω τι θαγίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Ή τύχη τού κόσµου κρέµεται από τα χέρια µερικών, άλλα ακόµη ό Θεός κρατά φρένο.
Χρειάζεται να κάνουµε πολλή προσευχή µε πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουµε στα ζεστά και να ζήσουµε πνευµατικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσηµα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε µία βαβυλώνια. Να κάνουµε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλώνια. ∆ιαβάστε τηνπροσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε µε πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλµό: «Ό Θεός, τις όµοιωθήσεταί σοι, µή σιγήσης...».
Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέµβαση. Μπαίνουν µερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού µένει στην Αγγλία:«Κινδυνεύουµε πνευµατικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς». Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή µάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγµατα..., ντρέποµαι να τα πω. Και εµείς κοιµόµαστε µε τα τσαρούχια. ∆εν λέω να πάρουµε πλακάτ, αλλά να στρέψουµε την προσοχή µας στον µεγάλο κίνδυνο πού περιµένουµε και να υψώνουµε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουµε πώς να αµυνθούµε κατά τού κακού. Χρειάζεται να κρατάµε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλµικό:
«Θοϋ τους άρχοντας αυτών ως τον Ώρήβ και Ζήβ καί Ζεβεέ καί Σαλµανά..., οϊτινες είπαν κληρονοµήσωµεν έαυτοϊς τό άγιαστήρων τού Θεού»
Σύγχυση µεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλισµένοι οι άνθρωποι. Ό κόσµος είναι όπως οι µέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι µέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου...» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωµένες. Ύστερα ή κατεύθυνση τους θα εξαρτηθεί από τον άνεµο πού θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε µέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσµο τον φυσάει... «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ό καηµένος ζαλισµένος. Όµως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιµο, νιώθω µέσα µου µία παρηγοριά,µία σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε ή ελιά, άλλα θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει µία µερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ό Θεός. Υπάρχουν ακόµη οι άνθρωποι τού Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ό Καλός Θεός µας ανέχεται, και πάλι θα οικονοµήσει τα πράγµατα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής µάς δίνουν ελπίδα. Μή φοβάσθε. Περάσαµε σαν έθνος τόσες µπόρες και δεν χαθήκαµε, και θα φοβηθούµε την θύελλα πού πάει να ξεσπάσει; Ούτετώρα θα χαθούµε. Ό Θεός µας αγαπά. Ό άνθρωπος έχει µέσα του κρυµµένη δύναµη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία µπόρα θα είναι.
∆εν σάς τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, άλλα για να ξέρετε πού βρισκόµαστε. Για µάς είναι µία µεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το µαρτύριο. Να είστε µε τον Χριστό, να ζείτε σύµφωνα µε τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάµεις και να µπορέσετε να αντιµετωπίσετετις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει ή θεία Χάρις. Αυτό πού θα βοηθήσει πολύ είναι να µπει µέσα µας ή καλή ανησυχία: πού βρισκόµαστε, τι θα συναντήσουµε, για να λάβουµε τα µέτρα µας και να ετοιµασθούµε. Ή ζωή µας να είναι πιο µετρηµένη. Να ζούµε πιο πνευµατικά. Να είµαστε πιο αγαπηµένοι. Να βοηθούµε τους πονεµένους, τους φτωχούς µε αγάπη, µε πόνο, µε καλωσύνη. Να προσευχώµαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
Ο Θεός θα δώσει τη λύση.
Ό Καλός Θεός όλα θα τα οικονοµήσει µε τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υποµονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, µε το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεµπλέξουν τα κουβάρια, τα µπλέκουν περισσότερο.
Ό Θεός µε υποµονή τα ξεµπλέκει. ∆εν θα πάει πολύ αυτή ή κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ό Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστηµα δεν είχε µείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας µοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι µε τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση. Ερχόταν στο µοναστήρι µόνον ένας µοναχός από µακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το µοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ό καηµένος σκούπιζε και έλεγε:«Παναγία µου, τι θα γίνει µ' αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά πού προσευχόταν µε πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει µία γυναίκα -ήταν ή Παναγία - πού έλαµπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Τού παίρνει την σκούπα από το χέρι και τού λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θασκουπίσω».
agioritikovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου