Αμπελοφιλοσοφίες

γράφει ο   Μαζεστίξ

Θυμάμαι πάντα εκείνο το παλιό συνθηματάκι στους τοίχους:
κάθε που κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει και μια φυλακή.

Πράγματι, αν δεχτούμε την σωκρατική άποψη ότι η κακία είναι άγνοια, τότε αυτό ισχύει.
Αν ήξερε ο καθένας μας τα οφέλη του "καλού" και κυρίως τις ζημίες του "κακού", πρώτα και κύρια στον ίδιο του τον εαυτό, τότε θα απέφευγε σε κάθε περίπτωση να βλάπτει τους άλλους, προκειμένου να μη βλάψει τον ίδιο του τον εαυτό!
Ποιος θα έκλεβε μια τράπεζα, αν ήξερε πως αυτά τα χρήματα που θα κλέψει δε θα μπορέσει ποτέ να τα χαρεί, όπως θα ήθελε; Αν ήξερε πως ποτέ ξανά δε θα μπορέσει να κοιμηθεί ήσυχος;

Θυμηθείτε τον Λογοθετίδη στην "Κάλπικη λίρα" που, αν και μια ζωή τίμιος, λύγισε στον πειρασμό της παρανομίας και του εύκολου κέρδους.
Και όταν τέλειωσε η σύντομη περιπέτειά του με την παρανομία, διαπίστωσε πως ευτυχία είναι να κοιμάσαι με την ψυχή σου καθαρή και το ροχαλητό σου να... αντιβουίζει στη γειτονιά!
Ο παράνομος δεν μπορεί ποτέ να ροχαλίσει!
(επ! εσείς οι γυναίκες, μην τρέξετε να παντρευτείτε τον πρώτο παράνομο που θα δείτε, επειδή δε ροχαλίζει!)

Η κακία λοιπόν είναι και άγνοια του "καλού", όπως έλεγε ο σοφός Σωκράτης, αλλά είναι και κάτι άλλο.
Είναι και άγνοια της ευτυχίας.
Πώς μας ορίσανε την ευτυχία;
Δε μας την μέτρησαν ποτέ με το ανέμελο ροχαλητό.
Μας τη μετρούσαν πάντα με το χρήμα, τη δύναμη και την εξουσία.

Άρα δεν αρκεί να μάθουμε ποιο είναι το "καλό", αλλά να μάθουμε και ποια είναι η ευτυχία.
Ποιος όμως, διάολε, απ' όλους μας ξέρει τι είναι ευτυχία;
Κανείς βέβαια. Μπορούμε όμως να ξέρουμε τι ΔΕΝ είναι...



Καθώς σκεφτόμουν όμως, μου ήρθε κι η συνέχειά του:
κάθε που ανοίγει ένα μπουρδέλο, πεθαίνει κι ένας έρωτας.

Όταν μαθαίνεις να βιώνεις τον έρωτα πληρώνοντας και με το τέλος της βάρδιας να φεύγεις βιαστικός κάτω από κίτρινα φώτα, τότε δεν μπορείς να νιώσεις τη μαγεία της κατάκτησης.
Της κατάκτησης μιας ψυχής από σένα και της δικής σου ψυχής από μια άλλη.
Όταν καθορίζεις από πριν το τίμημα του έρωτα, παύει να 'ναι συναίσθημα, μα επιταγή.

Όταν κάποιος γυρίσει απ' το μπουρδέλο, γιατί να δικεδικήσει τη χαρά της ένωσης του σώματός του με αυτό της αγαπημένης του;
Γιατί να τη γεμίσει φιλιά και λόγια όμορφα;
Γιατί να αντέξει τα προβλήματα και τη γκρίνια της και να της χαϊδέψει το κούτελο λέγοντάς της με χαμόγελο πως όλα θα περάσουν, αρκεί να χαμογελά;
Γιατί να την ανεχτεί, όταν μπορεί να βρει δυο πόδια που ανοίγουνε πρόθυμα όποτε και όπως το ζητήσει;
Κι όταν μάλιστα ξέρει καλά πως το τίμημα είναι πολύ μικρότερο;
Και γιατί να προτιμήσει να ανεχτεί τις ατέλειες του σώματος της αγαπημένης του, όταν μπορεί να καβαλήσει το σώμα μιας ψηλόλιγνης αμαζόνας;
Στο τέλος κι ο ίδιος ξεχνάει να ερωτεύεται και ψάχνει πια μόνο δυο πόδια να ανοιγοκλείνουν σαν κερματοδόχος.
Στο τέλος ο ίδιος γίνεται δυστυχισμένος.

(ναι, ξέρω: διυλίζω τον κότυλον και καταπίνω την άμπελον...)

Μα έλα που σκέφτηκα και τούτο:
κάθε που ανοίγει μια τράπεζα, κλείνει κι ένα σπίτι.

Πράγματι, κάθε ναός του κέρδους που ανοίγει δίνοντας στεγαστικά, διακοποδάνεια και θαλασσοδάνεια, είναι σίγουρο πως την ίδια στιγμή κάποιο σπίτι θα χρεωθεί, θα αδυνατεί να αποπληρώσει και κάποια μέρα θα πουληθεί στο δανειστή του.
Κάποιο σπίτι θα αλλάξει τα θεμέλιά του κι αντί για αγάπη θα στεριώνεται στο χρήμα.
Και σαν τελειώσει το χρήμα που την πότιζε, έτσι γρήγορα θα στεγνώσει κι η αγάπη.


Μα έλα που το ανάποδο είναι και ακόμα χειρότερο:
Κάθε που κλείνει μια τράπεζα, κλείνουν κι όλα τα σπίτια!

 

 

πηγή :  http://upogia-taxi.blogspot.gr/