Ο Σαμαράς μπαίνει με παρρησία στη μάχη των εκλογών με το σύνθημα "ΑΛΗΘΕΙΑ", το οποίο είναι ισοδύναμο νοηματικά με το σύνθημα του Κ. Καραμανλή στις εκλογές του 2009 που έλεγε " ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΑ". Ο Τσίπρας μπαίνει με το σύνθημα "ΕΛΠΙΔΑ" που είναι νοηματικά ισοδύναμο με το "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ" του ΓΑΠ στις εκλογές του 2009.
Ο κ. Φορτσάκης που είχε "κοινωνική ευαισθησία, εθνική και πατριωτική συνείδηση" μπήκε στη μάχη της αλήθειας, δηλαδή πρώτα λιτότητα, λιτότητα και μετά ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη!!! Έχει συγκινήσει το "Πανελλήνιο", εύχομαι να ακολουθήσουν το λαμπρό παράδειγμα του κι άλλοι "φωτισμένοι πνευματικοί ηγέτες". Μέχρι τώρα δημόσια και επίσημα έχουμε 43 λεβέντες Ακαδημαϊκούς (με τις 3 επιστολές τους - βλέπε παρακάτω***) και με τον κ. Φορτσάκη γίνονται 44, οι οποίοι μάχονται στην πρώτη γραμμή για τη σωτηρία της πατρίδας.
Το Πανεπιστημονικό Μέτωπο όμως της Χώρας και του Απόδημου Ελληνισμού σύντομα θα τους τιμήσει ανάλογα σε μία ιδιαίτερη τελετή, διότι είναι ηγέτες πλέον της καθεστωτικής επιστήμης που νομιμοποιεί κάθε φορά το "θεάρεστο έργο" των δοσίλογων κυβερνήσεων.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ - ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
***
Διακήρυξη 32 ανθρώπων του πνεύματος προς τους πολιτικούς: «Τολμήστε. Κάντε το καθήκον σας!»
02/06/2011
«Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε» εκφράζουν με κραυγή αγωνίας προς τον πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα και την προτροπή «Τολμήστε!», 32 προσωπικότητες των Γραμμάτων των Τεχνών και της Επιστήμης με κοινή διακήρυξή τους. Τους καλούν να «τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους». Μιλούν για λαϊκισμούς, ανευθυνότητα και αγκυλώσεις που θα οδηγήσουν στην καταστροφή της χώρας.
Η διακήρυξη και οι υπογράφοντες έχουν ως εξής:
Τολμήστε! Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης. Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους. Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών».
Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες:
Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος,
Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης,
Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός.
Από την ακαδημαϊκή επιστημονική κοινότητα:
Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές
15/06/2011
Επιστολή υπέρ του Μεσοπρόθεσμου υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου
Επιστολή υπογράφουν 11 Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου όπου ζητούν από τους πολίτες να δουν με απλή λογική την οικονομική κρίση ως κατάσταση δυσχερώς αναστρέψιμη, και να προσπαθήσουμε σαν λαός να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη του ευατού μας και των ξένων, έχοντας χάσει τη μάχη της ανάπτυξης.
Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο:
Κανείς δεν αγνοεί βέβαια πόσο επαχθής είναι η σημερινή πραγματικότητα για όλους σχεδόν τους Ελληνες. Και κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Εύλογα δε. Κεκτημένα ανετράπησαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν, ειδικά δε για τους νέους, τουλάχιστον τους........μη προνομιούχους ή υπερπροικισμένους οι διαφαινόμενες προοπτικές προκαλούν δέος.
Εξίσου γνωστό είναι όμως, επίσης, ότι απελπισία και ορθολογισμός σπανίως συμβαδίζουν. Γιατί η απελπισία οδηγεί στον πανικό και αυτός σε κινήσεις σπασμωδικές ή χωρίς προσανατολισμό, οι οποίες όχι σπάνια αντιστρατεύονται τους στόχους και τα συμφέροντα εκείνων που τις αποπειρώνται.
Αν λοιπόν αποφασίσαμε να προσυπογράψουμε το παρόν δεν είναι επειδή, περιχαρακωμένοι στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμό μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε _ και ακόμη περισσότερο να νιώσουμε _ την αγανάκτηση, την απόγνωση και την ανάγκη για αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επειδή θεωρούμε χρέος μας να θέσουμε, υπό μορφή ερωτημάτων, ενώπιόν της, κάποια δεδομένα καθώς και προβληματισμούς που εκτιμούμε ότι πηγάζουν από την απλή λογική.
Πρώτον: Με τη δαιμονοποίηση των ξένων κυβερνήσεων _ οι οποίες οφείλουν να φορολογούν τους πολίτες τους για να συνεχίζεται ο χαμηλότοκος δανεισμός μας, εις βάρος ίσως των άμεσων αναπτυξιακών προοπτικών των χωρών τους _ δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια συμπεριφορά ομφαλοσκόπησης που αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας και τη συνθετότητα του σύγχρονου κόσμου; Πράγματι.
Οι πολιτικοί εντολοδόχοι των δανειστών μας δεν έχουν, και αυτοί, απέναντί τους κοινοβούλια, κοινές γνώμες, υποχρέωση λογοδοσίας σε επίσης αγανακτισμένους ανθρώπους που ενδεχομένως θεωρούν ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας _ εφόσον η ίδια δεν καταβάλλει ένα επώδυνο τίμημα για την ανόρθωσή της _ είναι ασύμφορη, παράλογη, άδικη, ακόμη και επισφαλής;
Δεύτερον: Εάν, κατά το διάχυτο λαϊκό αίτημα, φύγει η Τρόικα, καταγγελθεί το επαχθές και «απεχθές», μνημόνιο, κηρυχθεί χρεοστάσιο κλπ. η κατάσταση του μέσου έλληνα θα βελτιωθεί ή, κατά την κοινή λογική, θα επιδεινωθεί, δραματικά και ραγδαία;
Τρίτον: Το ότι πολλές αποφάσεις των πολιτικών μας ηγεσιών δεν είναι κοινωνικά δίκαιες ή οικονομικά αποτελεσματικές αναιρεί το γεγονός πως καμία εναλλακτική προοπτική δε διαφαίνεται σήμερα πιο «αναίμακτη» ή λιγότερο επώδυνη από τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας, έστω και με τους, σκληρούς πράγματι, όρους του Μνημονίου;
Τέταρτον: Εμείς ως λαός δεν έχουμε καμία ευθύνη για την παρούσα δραματική κατάσταση; Δεν καθυστερήσαμε με μαζικές κινητοποιήσεις τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού μας συστήματος; Οι πολιτικές μας επιλογές, η επίμονη απαίτηση ευχάριστων προεκλογικών υποσχέσεων που οδηγούσε τα κόμματα σε πλειοδοσία «δεσμεύσεων» και εξοστράκιζε τις φωνές της πρόνοιας και της λογικής, ο ατομικός υπερδανεισμός και ο ακραίος υπερκαταναλωτισμός την περίοδο της φαινομενικής ευμάρειας δεν συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση; Και υπήρξαν ποτέ λαοί που δεν κατέβαλαν τίμημα για τα λάθη τους;
Μήπως, λοιπόν, αντί της διαρκούς μεμψιμοιρίας, της συνεχούς καταγγελίας των ξένων και των αέναων κλαυθμών, θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης δυσχερώς (και μόνο σε βάθος χρόνου) αναστρέψιμης, καθώς και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών και συλλογικών μας προσπαθειών για την έξοδο από την κρίση; Οπως, δηλαδή, έκαναν μεταπολεμικά λαοί που είχαν χάσει τη μάχη στα στρατιωτικά πεδία, κέρδισαν όμως αυτήν της ειρήνης
Σε τελική ανάλυση εμείς, παρά τα κονδύλια που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εισέρευσαν πλουσιοπάροχα στη χώρα μας, χάσαμε τη μάχη της ανάπτυξης και προϋπόθεση για να μη χάσουμε τον πόλεμο είναι να ανακτήσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη πρώτα του εαυτού μας, στη συνέχεια δε και των ξένων, ως λαός που διδάσκεται από τα λάθη του και αγωνίζεται για την αναίρεση ή έστω τον περιορισμό των συνεπειών τους.
Καθηγητής Θάνος Βερέμης, ιστορικός, πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας
Καθηγητής Απόστολος Γεωργιάδης, αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών
Καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, πολιτικός επιστήμων
Καθηγητής Θόδωρος Κουλουμπής, διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ
Αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, πολιτικός επιστήμων
Kαθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός επιστήμων
Καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών
Επίκουρους καθηγητής Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος
Καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος, εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός επιστήμων
Το παρόν κείμενο είναι ανοικτό σε προσυπογραφές
Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
Εχουν χρέος να πετύχουν
Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ
Οι δύσκολες έως τραγικές εθνικές περιστάσεις των ημερών μας μου θυμίζουν ένα περιστατικό που, ως δικηγόρος, είχα βιώσει, πριν από αρκετές δεκαετίες, την εποχή της απριλιανής δικτατορίας, καθώς περίμενα τη σειρά εκδίκασης υπόθεσης πελάτη μου μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Εφετείου Αθηνών.
Λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα και οι δικαστές ανέβηκαν στην έδρα τους, ήταν αδύνατο να ξεκινήσουν με την εκδίκαση των υποθέσεων, καθώς δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος ανάμεσα στην έδρα και στο πλήθος των παρισταμένων.
Πρόεδρος ήταν ο μακαρίτης Κοντογιώργος, που επιδεικτικώς παραλειπόταν η προαγωγή του σε αρεοπαγίτη εξαιτίας των γνωστών δημοκρατικών φρονημάτων του. Επανειλημμένα και ευγενικά ο πρόεδρος είχε παρακαλέσει να υποχωρήσουμε αφήνοντας από την έδρα ένα μέτρο ελεύθερο, ώστε να μπορούν να προσέλθουν οι δικηγόροι και οι διάδικοι κάθε δικαζόμενης υπόθεσης. Εκείνος το είχε πει και ξαναπεί, όμως κανένας μας δεν κουνιόταν από τη θέση του. Τότε διέκοψε τη συνεδρίαση και επιστρέφοντας στο γραφείο του διέταξε τον επικεφαλής της φρουράς να εκτελέσει την εντολή, που αρχικώς είχε διατυπώσει ως παράκληση.
Ορμησαν λοιπόν τότε στην αίθουσα οι «χωροφυλάκοι» και με άγριες κραυγές και σπρωξίματα («πίσω, ρε!») δημιούργησαν ελεύθερο χώρο, μήκους περίπου τριών μέτρων. Ετσι επανήλθαν οι δικαστές στην έδρα τους και επί αρκετά λεπτά της ώρας ο πρόεδρος μας κοίταζε αμίλητος και περίλυπος. Κάποια στιγμή έβγαλε τον καημό της καρδιάς του με τη λιτή παρατήρηση: «Βλέπετε τώρα ότι φταίμε κι εμείς που έχουμε τους χωροφύλακες στο σβέρκο μας!».
Θυμήθηκα αυτό το περιστατικό, καθώς στις μέρες μας ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος, ξεπεσμένος στην έσχατη καταφρόνηση και αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, επί περίπου μία εβδομάδα, δεν μπορούσε να βρεί σημείο έντιμης συνεννόησης, με αποτέλεσμα (μεταξύ άλλων) την εγκατάσταση τεσσάρων (!!!) υπουργών και υφυπουργών στο προδήλως αμαρτωλό υπουργείο Εθνικής Αμυνας... Οπωσδήποτε όμως φταίμε κι εμείς (εγώ, εσύ, φίλε αναγνώστη και πολλοί άλλοι, όψιμα αγανακτισμένοι, που θυμώνουμε όταν μας λένε πως φταίμε κι εμείς). Δεν φταίνε μόνον όσοι, κατ' εξαίρεση, γνώριζαν ή κάτι είχαν ακούσει για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, που επιμελώς μας απέκρυβαν όλα τα κόμματα και όλοι οι κατά τ' άλλα αναιδώς κραυγαλέοι πολιτικοί μας.
Φταίμε κι εμείς επιπροσθέτως, γιατί όλοι είχαμε επίγνωση της διαφθοράς που, σαν τον καρκίνο, έχει διαβρώσει, όχι μόνο τον πολιτικό ιστό, αλλά σχεδόν όλα τα επίπεδα επικοινωνίας των πολιτών με την κατ' ευφημισμόν δημόσια διοίκηση. Ακόμη και τις παρυφές της λεγόμενης Δικαιοσύνης, καθώς και της κουλτούρας, δίχως εξαίρεση και κάποιων άλλων χώρων, που αναιδώς τολμούν να δίνουν μαθήματα δημόσιου και ιδιωτικού ήθους...
Ευτυχώς, αποφύγαμε την περιπέτεια του δημοψηφίσματος, ένα ιδιοτελές τέχνασμα το οποίο προδήλως θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα. Το αποφύγαμε, καθώς δίπλα στον άφωνο λαό ξεσηκώθηκαν, για τους δικούς τους εθνικούς ή ιδιοτελείς λόγους, πολλοί βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Βεβαίως δεν είμαστε λίγοι όσοι προβληματιστήκαμε μήπως η πολιτική κρίση, την οποία επί δέκα ημέρες βιώσαμε, θα έπρεπε να μας παρακινήσει σε σκέψεις ηρωικής εξόδου από τη γερμανική κηδεμονία. Μια κηδεμονία που θύμιζε και θα εξακολουθήσει και στο μέλλον να θυμίζει μέρες Κατοχής, τις οποίες κι εγώ είχα βιώσει στα παιδικά μου χρόνια. Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση, την οποία η λαϊκή σοφία προσδιορίζει με τα λιτά λόγια «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»... Ομως, αφού προδήλως δεν υπάρχει περιθώριο να συντροφιάσουμε με τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες και τη δική τους μιζέρια, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε, προκειμένου να πετύχει τελικώς η προγραμματιζόμενη δεκαετής πειθαρχία στις εντολές και στην επιχώρια επίβλεψη της τρόικας.
Ισως αυτή η ταπεινωτική για τη φιλοτιμία μας περιπέτεια να μας φρονηματίσει, ώστε στο μέλλον να μην τρέχουμε πίσω από αναξιόπιστους λαοπλάνους της κληρονομικής φεουδαρχικής κομματοκρατίας. Η ευθύνη τώρα είναι όλη δική μας, ενώπιον του αυτοσεβασμού μας και ενώπιον των παιδιών μας. Οχι με λόγια. Αλλά με τη σταθερή απαίτηση για νέο Σύνταγμα, που αν δεν εξαφανίσει, τουλάχιστον να αποδυναμώσει την απεχθή πλουτοκρατική και κληρονομική οικογενειοκρατία, με την αντίστοιχη υποβάθμιση των πολιτών σε ικέτες των πολιτικών γραφείων για κάποιο βόλεμα των παιδιών τους, που τελικώς διαιωνίζει το διεφθαρμένο και εθνικώς ανίκανο πολιτικό κατεστημένο. Πιο συγκεκριμένα: καμαρώνω, σχεδόν σε καθημερινή βάση, τις φρόνιμες και τεκμηριωμένες παρεμβάσεις νέων και διαπρεπών πανεπιστημιακών συναδέλφων.
Οταν θα λήξει η θητεία της παρούσας μεταβατικής πολυκομματικής κυβέρνησης, θα ήταν ευλογία για τον τόπο μας αν ο διαπρεπής τεχνοκράτης και ακαδημαϊκός πρωθυπουργός, μας κ. Παπαδήμος, θα καλούσε αυτούς τους άξιους νέους συναδέλφους μου να τον βοηθήσουν για τη ριζική ανανέωση του πολιτικού τοπίου της δύστυχης πατρίδας μας. Και «εκάς οι νεκροί» του παλαιοκομματισμού!..
“Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα
περιεχόμενα του άρθρου”
ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ
……
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου