κομματικό - πελατειακό κράτος προσχηματικά, έτσι ώστε το πανθομολογούμενο σοβαρό αυτό αίτημα να αποδυναμώνεται και να παραμένει στην πολιτική μας πραγματικότητα άλλος ένας ακόμα κενού περιεχομένου λόγος.
Το πανίσχυρο και ακλόνητο κομματικό κατεστημένο χρησιμοποιεί το εθνικό αίσθημα υπέρ των συμφερόντων του. Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό, όλοι γνωρίζουμε συνειδητά ότι το κομματικό συμφέρον προτάσσεται του εθνικού, γιατί ταυτίζεται εν τέλει ευκολότερα με το ατομικό. Έτσι συμμετέχουμε όλοι, όσο κι αν απεχθανόμαστε αυτή την ιδέα, ή εξαιρούμε διακριτικά τους εαυτούς μας από αυτή την παράδοξη παραδοχή. Να κοπτόμαστε υπέρ του εθνικού συμφέροντος, αλλά όταν αυτό υπηρετεί το κόμμα.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι όλα τα εκλογικά αποτελέσματα μετά την κρίση χρέους που ξέσπασε στη χώρα υποδεικνύουν ένα εθνικό μέτωπο αντιμετώπισης της κρίσης, όλοι ποντάρουν στην αποκλειστική διαχείριση της εξουσίας και κωφεύουν στα ελάχιστα ειλικρινή προστάγματα συνεργασίας. Το χρέος που απειλεί ευθέως τις ζωές μας είναι εθνική υπόθεση και όχι ενός πολύ αμφισβητούμενου ιδεολογικά αντιμνημονιακού μετώπου, όπως αναδείχτηκε.
Το μεγάλο όφελος του Σαββατοκύριακου δεν είναι οι δηλώσεις Ομπάμα κατά της «μονόπλευρης λιτότητας» στην Ελλάδα (που έχουν ξαναγίνει), ούτε η πρόθεση του Γιούνκερ να καταργήσει την τρόικα (που διαψεύστηκε), ούτε τα φιλικά λόγια του Σαπέν (από τέτοια...). Είναι ότι έπειτα από μια εβδομάδα παλληκαρισμών και σύγχυσης επανερχόμαστε σε μια κάποια ομαλότητα. Την Παρασκευή φοβόμασταν πώς θα ξημερώσουμε τη Δευτέρα, αυτό πια δόξα τω Θεώ δεν ισχύει. Όμως η πλήρης αποκατάσταση θα επέλθει μόνον όταν ο Βαρουφάκης πάρει το αεροπλάνο και πάει στο Βερολίνο. (Και εφόσον φυσικά δεν έχουμε εκεί ναυάγιο...).
Στο μεταξύ η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο για να μαζέψει κάπως τα ασυμμάζευτα (θετικές οι δηλώσεις Σκουρλέτη για τον βασικό μισθό), οι συν-Έλληνες ασκούνται στις ανακουφιστικές τέχνες της αυταπάτης και της ψυχικής υπεραναπλήρωσης (βαφτίζοντας το «Μνημόνιο» «Νέο συμβόλαιο» και τους «άθλιους τροϊκανούς» «καλοσυνάτους ελεγκτές» ή κάπως έτσι), και η «Ευρώπη» (δηλαδή τα πολυποίκιλα και αντιθετικά εθνικά συμφέροντα που τη συνθέτουν) βαδίζει προς ένα νέο σημείο δυναμικής ισορροπίας.
Αν η νέα κυβέρνηση συντελέσει στη μετατόπιση αυτής της ισορροπίας προς όφελος των εθνικών συμφερόντων (και όχι βέβαια για να «διεκδικήσει ο Ελληνισμός τα δίκια του» και τα κλαυθμηρά παρόμοια – ας διδαχθεί και κάποιος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο επιτέλους!), η επιτυχία της θα είναι μεγάλη. Εδώ όμως είναι και το πρόσκομμα! Σε τι ακριβώς συνίσταται το εθνικό συμφέρον; Στην ελάφρυνση απλώς των όρων αποπληρωμής των δανείων μας ή στην οριστική εξυγίανση και ανόρθωση της χώρας;
Αν το πρώτο είναι προϋπόθεση για το δεύτερο (εν μέρει είναι), έχει καλώς. Αν είναι όμως απλώς ευκαιρία για να ξεχάσουμε τις οχληρές μεταρρυθμίσεις (που για δαύτες ώς τώρα δεν ακούγεται λέξη), ένα προπέτασμα καπνού για να βολέψουμε την κομματική μας πελατεία (που το δείχνει, δεν κρατιέται!), τότε απλώς επισπεύδουμε το μοιραίο. Και η υψωμένη γροθιά του διεκδικητή πολύ γρήγορα θα ξαναγίνει αυτό που πράγματι είναι: το απλωμένο χέρι του επαίτη.
“Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα
περιεχόμενα του άρθρου”
ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ
……
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου