Μπορεί να χάθηκε ο αγώνας, μπορεί να χύσει το ....

Νίκος Πρασσάς
Φίλες κ Φίλοι, μπορεί να χάθηκε ο αγώνας, μπορεί να χύσει το μελάνι και πάλι αξέχαστους στίχους, αλλά το Όνειρο ποτέ δεν παύει..!!! 

Το τέλος έφτασε και το ποτάμι δεν ξαναγυρνά
Τα μάτια κλείνουνε, 
Τα πουλιά φεύγουν και ο χρόνος κυλάει
να κυλά 
Στη θύμησἠ μου ο αέρας που πέρασε 
κι
η σκέψη μου ο χρόνος που κοιμάται μαζί σου 
για 
να ξεχάσει τον ατέλειωτο πόνο,
όπως και την αρχή εκείνος ο ίδιος κτύπος
...
που σε κοιτούσα με τα μάτια ορθάνοιχτα 
για να αγγίξουν στο σκοτάδι το λαχταριστό κορμί σου
Μα,
δεν υπάρχει τίποτα πια
Η θύμησή σου μόνο δίχως χρώμα
Ένα ατέλειωτο τέλος καρδιάς και συνείδησης 
που ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στο γυμνό σου φως 
το ντυμένο από τον ήχο της καρδιάς στη λογική της άρνησης 
ή 
της παράλογης προσμονής του αντίθετου

(9 / 3 / 1991)