Στην αντοχή του χρόνου μόνο τα θαυμαστά έργα του Ανθρώπου, και το μεγαλείο του...

Νίκος Πρασσάς
Στην αντοχή του χρόνου μόνο τα θαυμαστά έργα του Ανθρώπου, και το μεγαλείο του ηρωισμού του, που δεν ενέδωσε ή κιότεψε, παραμένουν Αθάνατα!!!


Είναι καιρός που η τέχνη τροφοδοτεί πια την πορεία μου στη Ζωή
...

Όταν πρωτοανακάλυψα πριν τριάντα πέντε περίπου χρόνια τα πρώτα δείγματα ή ψήγματα ποίησης, που εμπεριείχε η καρδιά μου, από τότε μία μουσική αόρατη με συντρόφευε στον ύπνο και στον ξύπνιο, για να ζω ενάντια στην επικρατούσα άποψη από ένστικτο.

Έπειτα ήρθε ο χρόνος κυριολεκτικά στα μάτια μου μέσω της γέννησης των δίδυμων κοριτσιών μου, κι όταν διαπίστωσα ότι η ζωή συνεχίζεται με τα τραγούδια του πόνου ή της χαράς, τότε συνειδητοποίησα την αληθινή προσφορά του ανθρώπου μέσα από τον ονειρικό παιδικό κόσμο της πραγματικής Τέχνης.
Το «αιτιατό» είναι αυτό που αποκομίζεται και σε συγκρατεί τελικά πάνω σ’ αυτή τη διάσταση που ορίζεται από τη γη και δυστυχώς κατοικείται εντονότερα από αυτούς που τολμούν να αποκαλούνται «άνθρωποι», δίχως να λογοδοτούν πλέον στο ανύπαρκτο «αίτιο».
Οι θέσεις και οι αντιθέσεις μας είναι προδιαγεγραμμένες, φτάνει οι αντοχές μας να καθορίζουν το αβάσταγο στο μέλλον, όσο ακόμη ο Άνθρωπος θα μεγαλώνει υπό την σκια των θεωριών του Δαρβίνου, του Φρόυντ και του Αϊνστάιν, αφού του τα έχουν πια εμποτίσει στην σκέψη του αιώνες τώρα ως απαράβατες σταθερές, αλλά δίχως υπόσταση. 
Όπως και τώρα, ακριβώς, που ο χρόνος φεύγει πλέον από τα μάτια μου και χάνει το μεγαλείο της μαχητικότητας ενός λαού και μιας πατρίδος στο επίπεδο του ανούσιου και την παράδοσή της στο μη επιτρεπτό, για να θεωρεί πλέον την κατάντια του ως «κακό» ή «διαβολικό» και να καθησυχάζει στο ότι ο χρόνος θα τα επαναφέρει όλα, όπως ήταν παλιά, δίχως ο ίδιος να μπορεί πλέον να αντιδράσει παραδίνοντας τα όπλα του και πάλι στους ασήμαντους.