Γράφει ο Αναστάσιος-Σπυρίδων Μαλεσιάδας
Ιστορικός Ερευνητής
Ετοιμάζοντας ήδη μία μελέτη για τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-1941 σταμάτησα γεμάτος δέος μπροστά στις χιλιάδες ιστορίες
ανώνυμων κι επώνυμων μαχητών. Αξιωματικών κι οπλιτών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία του τόπου μας.Κι ευλαβικά έκλαψα κι έκλινα το γόνυ.
Μιλώντας για Ελευθερία, ας μεταφερθούμε νοερά στην Ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο στο νησί της Χάλκης το 1911.
Εκεί γεννιέται, με καταγωγή από την Μάνη ο Αλέξανδρος Διάκος.
Από νεαρή ηλικία και έχοντας γαλουχηθεί με πατριωτικά πρότυπα δεν αντέχει το ζυγό της ξένης καταδυνάστευσης στον τόπο του.
Και προκαλεί πονοκεφάλους κι επεισόδια στις Ιταλικές αρχές με κορωνίδα την υποστολή της Ιταλικής Σημαίας από το Γυμνάσιό του.
Οι διώξεις εναντίον του πολλές και οι γονείς του τον φυγαδεύουν στην Αθήνα.
Ο δρόμος πλέον είναι ένας και έχει πύλη και στεγάζεται.
Είναι η Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, το προαιώνιο άντρο των ηρώων, η βάτος που με τις φωτιές της έχει γαλουχήσει κι ανδρώσει ήρωες.
Εισήχθε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων κι εξερχόμενος αυτής ονομασθείς Ανθυπολοχαγός του Πεζικού το 1934 τοποθετήθηκε στο στράτευμα.
Παρακολούθησε το Σχολείο των Εναερίων Παρατηρητών και φόρεσε τα φτερά Ιπταμένου με καμάρι στη στολή του.
Ο στόχος όμως πάντοτε ένας.
Να επιστρέψει στα Δωδεκάνησα νικητής κι ελευθερωτής του τόπου του και να αποτινάξει το φασιστικό ζυγό.
Φθάνοντας λοιπόν οι καιροί του πολέμου και της Εθνικής ανάγκης, βρίσκουμε τον Υπολοχαγό Διάκο, να είναι διοικητής λόχου στο μέτωπο της Πίνδου υπό τον Συνταγματάρχη Δαβάκη.
Η αποστολή τότε της μονάδας ήταν να συγκρατήσει την Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια” και στην αποτροπή της δημιουργίας εισέχουσας, σε περίπτωση που ο εχθρός προήλαυνε καταλαμβάνοντας την πόλη του Μετσόβου.
Η μάχη είναι ασυγκρίτως άνιση.
Μα η Ελληνική ψυχή δεν υποχωρεί και σε κάθε ύψωμα, σε κάθε κοιλάδα δίνονται τιτάνιες μάχες για τον Υπέρ Πίστεως αγώνα.
Σ’έναν λόφο,τον Λόφο της Τσούκας που τον είχαν καταλάβει οι Αλπινιστές στέκεται απέναντι ο 1/4 λόχος του Υπολοχαγού Διάκου.
Περιληπτικά μιλώντας, ο Υπολοχαγός οδήγησε τρεις φορές σε αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις κι ισάριθμες εφόδους, πάντα μπροστά σαν άξιος ηγέτης, τους στρατιώτες του εναντίον του υψώματος.
Ώσπου, πεισμωμένος από την αντίσταση του αντιπάλου και αρνούμενος να εγκαταλείψει χώμα Ελληνικό σε ξένα χέρια οδηγεί την τελευταία έφοδο με ένα Μάνλιχερ ενός νεκρού στρατιώτη του στα χέρια.
Εμπρός διά της λόγχης ! είναι η διαταγή.
“Εμπρός παιδιά! Εμπρός! Για μιαν Ελλάδα ! Για μια μεγάλη Ελλάδα ! Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !”
Και ο λόχος με μπροστάρη τον Διάκο, πίσω ακριβώς τον έφεδρο ανθυπολοχαγό Ντάσκα και τους λιγοστούς άνδρες του σαρώνει την πρώτη γραμμή άμυνας των Ιταλών και ακάθεκτος τραβάει προς την κορφή.
Ώσπου μια ριπή πολυβόλου οδηγεί το παλικάρι στην αθανασία.
Δίπλα σε όλους εκείνους που με αυταπάρνηση έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν -την ίδια τους τη ζωή- για την Πατρίδα.
Λίγες στιγμές αργότερα πέφτει και ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός.
Εκείνη την μέρα η Τσούκα έμεινε σε χέρια Ιταλικά.
Λίγες μέρες αργότερα, όταν οι Αλπινιστές εν πανικώ έφευγαν προς τα σύνορα, η σωρός του Υπολοχαγού ανεκτήθη από το Στρατό και ετάφη στο νεκροταφείο της Τσούκας.
Από τη στολή του, έλειπαν τα κουμπιά.
Σημάδι σκύλευσης ή ανάμνησης ενός ήρωα θα πει κανείς…
Ήταν ο πρώτος αξιωματικός του Στρατού Ξηράς που έπεσε στον Ελληνοιταλικό πόλεμο.
Τα Δωδεκάνησα απελευθερώθηκαν κι ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα μετά την λήξη του πολέμου.
Και θέλω να πιστεύω πως τη στιγμή που η Σημαία κυμάτισε στην Ρόδο και στην Χάλκη, το απαλό αγέρι που κυμάτισε το ιερό μας πανί, ήταν η ανάσα του Υπολοχαγού και όλων των Ελλήνων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν “Για μιαν Ελλάδα ! Για μια μεγάλη Ελλάδα ! Για μιαν ελεύθερη Δωδεκάνησο !”.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου