Η ατζέντα είναι σκοτεινή, δυστοπική και έχει σκοπό να εξαλείψει δισεκατομμύρια από εμάς τους «συνηθισμένους ανθρώπους»
Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε μία νέα ή πρωτότυπη ιδέα στο λεγόμενο πρόγραμμα «Great Reset» του Κλάους Σβαμπ για τον κόσμο.
Ούτε η ατζέντα του για την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση είναι δικός του ισχυρισμός, ούτε εφηύρε την έννοια του Καπιταλισμού Ενδιαφερομένων Μερών.
Ωστόσο, ο Σβαμπ είναι κάτι περισσότερο από ένας επιδέξιος λομπίστας που επιδιώκει την εφαρμογή μιας παγκόσμιας τεχνοκρατικής ατζέντας της οποίας οι απαρχές ανάγονται στη δεκαετία του 1970 και ακόμη νωρίτερα. Το Great Reset του Νταβός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αναμάσημα ενός σχεδίου για μια παγκόσμια δυστοπική δικτατορία υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ.
Οι βασικοί ηθοποιοί ήταν ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ και ο προστατευόμενος του, Μορίς Στρονγκ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος με μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια πολιτική από τον αείμνηστο Ροκφέλερ, τότε σε μεγάλο βαθμό γνωστός ως πρόεδρος της Chase Manhattan Bank.
Δημιουργία του νέου παραδείγματος
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι διεθνείς κύκλοι που συνδέονται άμεσα με τον Ροκφέλερ δημιούργησαν μια σειρά οργανισμών και δεξαμενών σκέψης, όπως τη Λέσχη της Ρώμης. το WWF, τη διάσκεψη της Στοκχόλμης των Ηνωμένων Εθνών για την Ημέρα της Γης κ.λπ.
Το 1968 ο Ροκφέλερ ίδρυσε μια νεομαλθουσιανή δεξαμενή σκέψης, τη Λέσχη της Ρώμης, μαζί με τον Αουρέλιο Πεσέι και τον Αλεξάντερ Κινγκ. Ο Πεσέι, ήταν ανώτερος διευθυντής της εταιρείας αυτοκινήτων Fiat, ιδιοκτησίας της ισχυρής ιταλικής οικογένειας Ανιέλι.
Ο Τζιάνι Ανιελι της Fiat ήταν στενός φίλος του Ροκφέλερ και μέλος της Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής της Rockefeller’s Chase Manhattan Bank. Οι δυο τους ήταν στενοί φίλοι από το 1957. Ο Ανιέλι έγινε ιδρυτικό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής του Ροκφέλερ το 1973.
Ο Κινγκ, επικεφαλής του Επιστημονικού Προγράμματος του ΟΟΣΑ ήταν επίσης σύμβουλος του ΝΑΤΟ. Αυτή ήταν η αρχή αυτού που θα γινόταν το νεομαλθουσιανό κίνημα «ο λαός ρυπαίνει».
Το 1971 η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια βαθιά λανθασμένη έκθεση, Limits to Growth, η οποία προέβλεπε το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέραμε λόγω της ταχείας αύξησης του πληθυσμού, σε συνδυασμό με σταθερούς πόρους όπως το πετρέλαιο.
Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στην κατανάλωση πόρων, «το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι μια μάλλον ξαφνική και ανεξέλεγκτη μείωση τόσο του πληθυσμού όσο και της βιομηχανικής ικανότητας».
Βασίστηκε όμως σε ψεύτικες προσομοιώσεις υπολογιστή από μια ομάδα επιστημόνων υπολογιστών του MIT.
Προέβαινε δε στην τολμηρή πρόβλεψη: «Εάν οι τρέχουσες τάσεις ανάπτυξης στον παγκόσμιο πληθυσμό, η εκβιομηχάνιση, η ρύπανση, η παραγωγή τροφίμων και η εξάντληση των πόρων συνεχίσουν να παραμένουν αμετάβλητες, τα όρια ανάπτυξης σε αυτόν τον πλανήτη θα φτάσουμε κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια». Αυτό έγινε το 1971.
Το 1973, ο Σβαμπ στην τρίτη του ετήσια συνάντηση ηγετών επιχειρήσεων στο Νταβός κάλεσε τον Πεσέι στο Νταβός για να παρουσιάσει τα Limits to Growth σε CEO.
Το 1974, η Λέσχη της Ρώμης δήλωσε με τόλμη: «Η Γη έχει καρκίνο και ο καρκίνος είναι ο Άνθρωπος». Στη συνέχεια: «ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα άνευ προηγουμένου σύνολο αλληλένδετων παγκόσμιων προβλημάτων, όπως ο υπερπληθυσμός, οι ελλείψεις τροφίμων, η εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων [το πετρέλαιο-εμείς], η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η κακή διακυβέρνηση».
Αυτοί υποστήριξαν ότι:
Απαιτείται «οριζόντια» αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος… Οι δραστικές αλλαγές στο στρώμα νόρμας –δηλαδή στο σύστημα αξιών και στους στόχους του ανθρώπου– είναι απαραίτητες προκειμένου να λυθούν ενεργειακές, τροφικές και άλλες κρίσεις.
Στην έκθεσή τους το 1974, το Mankind at the Turning Point , η Λέσχη της Ρώμης υποστήριξε περαιτέρω:
Η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση μεταξύ εθνών και περιοχών πρέπει στη συνέχεια να μεταφραστεί ως μείωση της ανεξαρτησίας. Τα έθνη δεν μπορούν να είναι αλληλοεξαρτώμενα χωρίς το καθένα από αυτά να παραιτηθεί από κάποια ή τουλάχιστον να αναγνωρίσει τα όρια στη δική του ανεξαρτησία. Τώρα είναι η ώρα να καταρτίσουμε ένα γενικό σχέδιο για οργανική βιώσιμη ανάπτυξη και παγκόσμια ανάπτυξη με βάση την παγκόσμια κατανομή όλων των πεπερασμένων πόρων και ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Αυτή ήταν η πρώιμη διατύπωση της Ατζέντας 21 του ΟΗΕ, της Ατζέντας 2030 και της Μεγάλης Επαναφοράς του Νταβός του 2020.
Ροκφέλερ και Στρονγκ
Ο μακράν ο πιο επιδραστικός διοργανωτής της ατζέντας «μηδενικής ανάπτυξης» του Ροκφέλερ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν ο επί χρόνια φίλος του, ένας δισεκατομμυριούχος πετρελαιοπαραγωγός ονόματι Μόρις Στρονγ.
Ο Καναδός Στρονγκ ήταν ένας από τους βασικούς θιασώτες της επιστημονικά λανθασμένης θεωρίας ότι οι ανθρωπογενείς εκπομπές CO2 από οχήματα, εργοστάσια άνθρακα και γεωργία προκάλεσαν μια δραματική και επιταχυνόμενη αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας που απειλεί «τον πλανήτη», τη λεγόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη.
Ως πρόεδρος της Διάσκεψης της Στοκχόλμης του ΟΗΕ για την Ημέρα της Γης το 1972, ο ίδιος προώθησε μια ατζέντα μείωσης του πληθυσμού και μείωσης του βιοτικού επιπέδου σε όλο τον κόσμο για να «σωθεί το περιβάλλον». Αυτό συμβαίνει τώρα υπό την κάλυψη μιας διαφημιζόμενης παγκόσμιας πανδημίας και αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον με ένα σωρό προσχήματα.
Ο Στρονγκ ήταν μια περίεργη επιλογή
Το να ηγηθεί μιας σημαντικής πρωτοβουλίας του ΟΗΕ για την κινητοποίηση δράσης για το περιβάλλον ο Στρονγκ ήταν μια περίεργη επιλογή, καθώς η καριέρα του και η περιουσία του είχαν οικοδομηθεί πάνω στην εκμετάλλευση του πετρελαίου.
Ο Στρονγκ είχε γνωρίσει τον Ροκφέλερ το 1947 στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών και από εκείνο το σημείο η καριέρα του συνδέθηκε με το δίκτυο της οικογένειας.
Στη δεκαετία του 1960, είχε γίνει πρόεδρος του τεράστιου ενεργειακού ομίλου ετερογενών δραστηριοτήτων και πετρελαϊκών εταιρειών του Μόντρεαλ, γνωστής ως Power Corporation, που τότε ανήκε στον ισχυρό Πολ Ντεσμαρέ.
Σύμφωνα με την καναδική ερευνήτρια Ελέιν Ντέγουαρ, η Power Corporation χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ένα πολιτικό ταμείο για τη χρηματοδότηση εκστρατειών επιλεγμένων Καναδών πολιτικών όπως ο Πιερ Τριντό, πατέρας του προστατευόμενου του Νταβός, Τζάστιν Τριντό.
Earth Summit I και Rio Earth Summit
Το 1971 ο Στρονγκ διορίστηκε υφυπουργός των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη και Γενικός Γραμματέας της επερχόμενης διάσκεψης για την Ημέρα της Γης, Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (Earth Summit I) στη Στοκχόλμη της Σουηδίας.
Εκείνη τη χρονιά ορίστηκε διαχειριστής του Ιδρύματος Rockefeller – το οποίο χρηματοδότησε την έναρξη του έργου της Ημέρας της Γης στη Στοκχόλμη. Στη Στοκχόλμη δημιουργήθηκε το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNEP) με επικεφαλής τον Στρονγκ.
Το 1989 ορίστηκε από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών ως επικεφαλής της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη το 1992 ή UNCED («Rio Earth Summit II» ).
Επόπτευσε τη σύνταξη των στόχων του ΟΗΕ για την «Αειφόρο Ανάπτυξη», την Ατζέντα 21 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη που αποτελεί τη βάση της Μεγάλης Επανεκκίνησης του Κλάους Σβαμπ, καθώς και τη δημιουργία της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) του ΟΗΕ.
Ο Στρονγκ, ο οποίος ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Νταβος – WEF, είχε κανονίσει ο Σβαμπ να υπηρετήσει ως βασικός σύμβουλος στη Σύνοδο Κορυφής της Γης του Ρίο. Ως Γενικός Γραμματέας της Διάσκεψης του Ρίο των Ηνωμένων Εθνών, ανέθεσε τη σύνταξη έκθεσης στη Λέσχη της Ρώμης,
Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση, που συντάχθηκε από τον Alexander King, παραδέχτηκε ότι ο ισχυρισμός για την υπερθέρμανση του πλανήτη CO2 ήταν απλώς ένα εφευρεμένο τέχνασμα για να επέλθει την αλλαγή:
«Ο κοινός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος. Αναζητώντας έναν νέο εχθρό που θα μας ενώσει, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια θα ταίριαζαν. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση και μόνο μέσω αλλαγών στάσεων και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός, λοιπόν, είναι η ίδια η ανθρωπότητα».
Το ίδιο παραδέχτηκε και ο εκπρόσωπος του Προέδρου Κλίντον στο Ρίο, Τιμ Γουίρθ, δηλώνοντας:
«Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Ακόμα κι αν η θεωρία της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι λανθασμένη, θα κάνουμε το σωστό όσον αφορά την οικονομική πολιτική και την περιβαλλοντική πολιτική».
Στο Rio Strong εισήγαγε για πρώτη φορά την ιδέα της «βιώσιμης κοινωνίας» που όρισε σε σχέση με αυτόν τον αυθαίρετο στόχο της εξάλειψης του CO2 και άλλων λεγόμενων αερίων θερμοκηπίου.
Η Ατζέντα 21 έγινε Ατζέντα 2030 τον Σεπτέμβριο του 2015 στη Ρώμη, με την ευλογία του Πάπα, με 17 «βιώσιμους» στόχους. Μάλιστα, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Η γη, λόγω της μοναδικής της φύσης και του κρίσιμου ρόλου που διαδραματίζει στην ανθρώπινη εγκατάσταση, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένα συνηθισμένο περιουσιακό στοιχείο, που ελέγχεται από άτομα και υπόκειται στις πιέσεις και την αναποτελεσματικότητα της αγοράς. Η ιδιωτική ιδιοκτησία γης είναι επίσης ένα κύριο μέσο συσσώρευσης και συγκέντρωσης πλούτου και ως εκ τούτου συμβάλλει στην κοινωνική αδικία… Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αστική ανανέωση και ανάπτυξη, η παροχή αξιοπρεπών κατοικιών και υγιεινών συνθηκών για τους ανθρώπους μπορούν να επιτευχθούν μόνο εάν χρησιμοποιηθεί γη προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου».
Εν ολίγοις, η ιδιωτική ιδιοκτησία γης πρέπει να κοινωνικοποιηθεί για την «κοινωνία στο σύνολό της», μια ιδέα πολύ γνωστή στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και ένα βασικό μέρος της Μεγάλης Επανεκκίνησης του Νταβός.
Στο Ρίο το 1992, όπου ήταν πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας, ο Στρονγκ δήλωσε:
«Είναι σαφές ότι ο τρέχων τρόπος ζωής και τα καταναλωτικά πρότυπα της εύπορης μεσαίας τάξης – όπως η υψηλή πρόσληψη κρέατος, η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κατεψυγμένων και βολικών τροφίμων, η χρήση ορυκτών καυσίμων, οι συσκευές, ο κλιματισμός στο σπίτι και η εργασία και η στέγαση στα προάστια – είναι μη βιώσιμο».
Μέχρι εκείνη την εποχή, ο Στρονγκ βρισκόταν στο επίκεντρο της μετατροπής του ΟΗΕ σε όχημα για την επιβολή ενός νέου παγκόσμιου τεχνοκρατικού «παραδείγματος» με μυστικότητα, χρησιμοποιώντας τρομερές προειδοποιήσεις για την εξαφάνιση των πλανητών και την υπερθέρμανση του πλανήτη, συγχωνεύοντας κυβερνητικές υπηρεσίες με την εταιρική εξουσία σε έναν μη εκλεγμένο έλεγχο σχεδόν όλων, υπό την κάλυψη της «βιωσιμότητας».
Το 1997 ο Στρονγκ επέβλεψε τη δημιουργία του σχεδίου δράσης μετά τη Σύνοδο Κορυφής για τη Γη, την αξιολόγηση της παγκόσμιας ποικιλομορφίας, ένα προσχέδιο για την ανάπτυξη μιας Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, έναν κατάλογο κάθε πόρου στον πλανήτη, πώς θα ελεγχόταν και πώς αυτή η επανάσταση θα επιτυγχανόταν. Εκείνη την εποχή ο Στρονγκ ήταν συμπρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός του Σβαμπ.
Το 2015, μετά τον θάνατο του Strong, ο ιδρυτής του Νταβός, Κλάους Σβαμπ έγραψε:
«Ήταν ο μέντοράς μου από τη δημιουργία του Φόρουμ: ένας μεγάλος φίλος. ένας απαραίτητος σύμβουλος. Και, για πολλά χρόνια, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματός μας».
Πριν αποχωρήσει από τον ΟΗΕ για ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο Ιράκ Τροφή για Πετρέλαιο, ο Στρονγκ ήταν μέλος της Λέσχης της Ρώμης, Διαχειριστής του Ινστιτούτου Άσπεν, Διαχειριστής του Ιδρύματος Ροκφέλερ και του Ιδρύματος Ρόθτσαιλντ.
Ο Στρονγκ ήταν επίσης διευθυντής του Temple of Understanding of the Lucifer Trust (γνωστός και ως Lucis Trust) που στεγαζόταν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θείου στη Νέα Υόρκη, «όπου οι ειδωλολατρικές τελετουργίες περιλαμβάνουν τη συνοδεία προβάτων και βοοειδών στο βωμό για ευλογία. Εδώ, ο πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Αλ Γκορ έκανε ένα κήρυγμα, καθώς οι πιστοί βάδιζαν στο βωμό με μπολ με λίπασμα και σκουλήκια…».
Αυτή είναι η σκοτεινή προέλευση της ατζέντας Great Reset του Σβαμπ, όπου πρέπει να τρώμε σκουλήκια και να μην έχουμε ιδιωτική ιδιοκτησία για να «σώσουμε τον πλανήτη».
Η ατζέντα είναι σκοτεινή, δυστοπική και έχει σκοπό να εξαλείψει δισεκατομμύρια από εμάς τους «συνηθισμένους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου